125 JAAR BELGISCHE WERKLIEDENPARTIJ
PROLETARIERS ALLER LANDEN
VERENIGT U
TEGEN HET SOCIALISEME
Lol-broeken waren het, werd indertijd gezegd, toen ergens in de jaren 80 van vorige Eeuw op de zijgevel van de socialistische tempel bij uitstek, DE VOORUIT in Gent, kant Vrijdagmarkt (die uitziet op het standbeeld van Jacob van Artevelde) de slogan :’Proletariërs aller landen, verenigt U’, via een spandoek werd aan toegevoegd…..’tegen het socialisme’…En dat in bloedrode afdruipende letters, op het witte doek….
Een beetje hetzelfde verhaal als in 1990 in Berlijn, na de Wende, lol-broeken deden met het standbeeld van Lenin, rechtstaande naast Marcx, gezeten. Of was het omgekeerd? Hun handen waren bloedrood geschilderd, symbool voor hun loopbaan. Hier te lande werd dit nooit in beeld gebracht. Niet door de TV, niet door de Pers. Alleen toevallige bezoekers ter plaatse konden enkele dagen van dit schouwspel genieten. Toen werd het standbeeld geschiedenis, t.t.z. het verdween naar een stoffig stads-magazijn, voor zover het intussen niet een tweede leven geniet als oud ijzer. Met opbrengst voor de zwarte kas van de Berlijnse stadsdiensten….
Bij het zien van die weinige foto’s van de versierde VOORUIT in de dagbladen, kon ik destijds het humorgehalte er van waarderen, zonder nochtans een bepaald beklemmend gevoel kwijt te geraken. Waarom schreeuwt een drenkeling op het droge, om zuurstof, dacht ik. Er was toch voluit socialisme rondom, in overvloed! Waarom moest de massa dan er tegen beschermd worden?
En ja! Vele jaren later ben ik wijzer geworden! Men hoeft maar naar de resultaten van dat socialisme te kijken….Geen leiders meer, geen volgelingen meer! Tenzij, op de ruïnes, een vegeterende bovenklasse…Het socialisme, met zijn communistische uitwassen, heeft Europa ten gronde gericht. Al vele jaren gebeuren hier tussen de volkeren geen broedermoorden meer, dat klopt, maar Europa als geheel valt als een rijpe vrucht in de schoot van de voor altijd verdwenen geachte suprematie van het Muzelmanschap….
DELOCATIE is het hekse-toverwoord waarmee de Europese burger de koord geleverd heeft waaraan hij zelf zal worden gehangen…En de syndicaten, de Ridders op hun Witte Paard van de Werkman,… die staan er bij en die kijken er naar! Zelfs ‘Rome’ verkondigt URBI ET ORBI dat wij de arme landen moeten helpen, als een soort ‘Widergutmachung’ voor het oude kolonialisme. Maar begot : waar en hoe zouden wij, Vlamingen, ons daaraan bezondigd hebben? Wij waren in alle ‘Union Mini!res’ ter wereld, niets meer dan loonslaven naast negerslaven in dienst van de Farao’s der fransdolle Meesters!
Maar zou er dan toch iets ten goede aan het keren zijn? Ik kan mij oren en mijn ogen niet geloven! Nochtans!
Nu ben ik het (bijna) zeker! Er is wat aan de gang! Volg AUB mijn redenering…
Als een zware tanker als KNACK al begint de steven te wenden, dan roert er entwat!
Gaan we misschien richting ‘Wende’ die vroeg of laat ook in Vlaanderen een muur zal doen vallen (cordon sanitaire)? De De Morgen, De Standaard en zelfs de BRT laten de laatste paar 24 uren andere geluiden horen – en nu begint Knack ook al met die sacrosante ‘solidariteit’ tussen Noord en Zuid te ondergraven. Op Canvas zou de documentaire ‘Arm Wallonië’ vele dekseltjes van vele potjes lichten….
Ziet men de zwarte wolk van de +40% der V-partijen hangen? Vreest men voor de bui? Wil men die vòòr blijven? Afwenden misschien ten eigen bate?
Vandaag komt DM bij monde van Geert Burger (!) in een lang artikel terug op de vrees van Prof. Maddens, als zou de Vlaamse regering niet ‘assertief’ genoeg uithalen naar het federale Brussel. Niet waar, zegt DM, en verstrekt daarbij een rits gegevens die moeten bewijzen dat de Vette Vis zijn beloften nakomt. Belangenconflicten zijn goed, maar de Raad van State inschakelen is beter / de knip op de beurs / de raakvlakken inzake ‘bevoegdheden’ nauwlettend volgen, enz…Kortom: DM bewijst dat het Vlaanderen goed moet gaan….en dat het vooraal geduld moet hebben!
Wis en waarachtig! De De Morgen wordt het orgaan van de hardste der harde Vlaamse Nationalisten, afdeling ‘Lauw’! ‘Schudden voor Gebruiik’….
Waar gaan we naartoe! Waar gaan we naartoe!? Beide landsgedeelten die elkaar proberen te overtroeven in de uitstalling van hun vroegere (en huidige?) armoede.
Wat ook er van zij : de analyse dat onze ja desnoods gezamenlijke rijkdom Vl/W afgeroomd zou zijn richting Parijse salons, is een waarheid die vele ‘belgicisten’ wel pijn moet doen. Zouden dezen, met naar school te gaan, eindelijk geleerd zijn? Na de energie-sector, en de bank-sector : wat anders is nog het stelen waard?
Ik zal mij onthouden van veel commentaar, want dit alles zou wel eens vooropgezet spel kunnen zijn! Een beetje de tricolore koord lossen bij Knack, om daarna deze des te harder te kunnen aansnoeren…..Laat ons aldus wel wijzer wezen!
Het feest van de PS
13-01-2010 - Rik Van Cauwelaert - knack
Op de wenskaart van PS-voorzitter Elio Di Rupo staat een jongeman, de rode vaan in de knuist, in de rug gesteund door een al even kordate jongedame. De twee militanten hebben kennelijk net een fitnesstraining achter de rug en blikken vastberaden de toekomst in. Op de achtergrond is de koepel van het Brusselse Justitiepaleis te zien, een plek waar in het recente verleden enkele PS-kopstukken zijn gepasseerd.
Op zijn wenskaart herinnert Di Rupo aan de viering dit jaar van de 125e verjaardag van de oprichting van de Belgische Werkliedenpartij. Het feestjaar werd in de Senaat al passend ingezet met een bubbelrijke toespraak door Di Rupo's immer vrolijke minister van Pensioenen Michel Daerden. Die nam daar alvast een ferme voorschot op de vele heildronken die in dit feestjaar ongetwijfeld nog volgen.
Daerdens optreden in de Senaat en nu ook de jongste onthullingen over zijn zakelijke belangen herinneren aan wat de dichter en republikein Paul Gérardy in zijn beruchte pamflet Les carnets du roi (1903) koning Leopold II in de mond legde: 'Kijk naar de socialisten, steeds de hand op het hart, altijd klaar om te sneven voor het volk. Toch leven ze gulzig. En, als ze uiteindelijk van ouderdom sterven, dan blijft het volk ervan overtuigd dat ze voor hen zijn omgekomen.'
De 125e verjaardag van de BWP komt voor de PS van Elio Di Rupo nogal ongelegen.
Momenteel loopt op Canvas de driedelige documentaire Arm Wallonië , gedraaid naar het gelijknamige boek van Pascal Verbeken. Dat voortreffelijke werk is 'een reisverslag door het beloofde land' - al is dat laatste wellicht ironisch bedoeld - waar duizenden Vlamingen in de loop van de 19e en de 20e eeuw een nieuwe toekomst zochten. Vooral in de 19e eeuw, die voor de Vlaamse provincies de ene landbouwcrisis na de andere bracht.
Tal van West- en Oost-Vlamingen emigreerden in die jaren naar Amerika. Niet toevallig werden kandidaten voor het koloniale avontuur in het Guatemalteekse Santo-Toma in de zwaar getroffen streken van Aalst en Zottegem gerekruteerd. Zoals het ook geen toeval was dat in Oudenaarde een monument werd opgetrokken voor de slachtoffers van de Slag bij Tacamboro in Mexico. Want in die regio werden de soldaten en burgers gerekruteerd die de Mexicaanse keizer Maximiliaan en keizerin Charlotte, de zuster van Leopold II, moesten ondersteunen.
In Wallonië wisselden de duizenden Vlaamse migranten hun meegebrachte armoede meestal in voor een dodelijke silicose. Ze werden er ook beschouwd als stakingsbrekers die bereid waren onder alle werkomstandigheden de steenkoolmijn of de staalfabriek binnen te stappen.
Het Wallonië waar zij terechtkwamen, was verre van het beloofde land. Het was het Wallonië van minister en zakenman Eudore Pirmez, die over de halvering van de mijnwerkerslonen schreef: 'Het is de situatie van de bezittende klasse die minder goed is. Zij is het die lijdt. Van de kant van de arbeiders worden geen klachten genoteerd.'
In de jaren 1930, toen Henri Storck en Joris Ivens La misère au Borinage draaiden, was de Waalse neergang al begonnen en diende de steenkoolproductie in Limburg te worden afgebouwd om de Waalse inkomsten op peil te houden.
Arm Wallonië begint met een open brief aan Auguste De Winne, de redacteur van de krant Le Peuple die in 1901 een reis door Vlaanderen maakte en zijn artikelen bundelde in een tot op vandaag aangrijpend boek, Door arm Vlaanderen . Een boek dat een terechtwijzing blijft voor het parvenugedrag van sommige Vlamingen.
Doch het verhaal van de Vlamingen in Arm Wallonië is geen verhaal over de grote solidariteit. Want die solidariteit is er nooit geweest. Als er al ooit sprake was van een transfer van zuid naar noord, dan wel die van Wallonië naar de in Brussel gevestigde holdings. De Waalse bevolking kreeg daar weinig voor terug. Arm Wallonië is dan ook het resultaat van het schuldige verzuim van de Belgische staal- en mijnbaronnen en hun holdings, die intussen een veilig onderkomen vonden in Parijs.
Na de Tweede Wereldoorlog werden Waalse en Brusselse socialisten de politieke handlangers die de holdings en entrepreneurs heilloze subsidies toeschoven. Op die manier zorgden ze ervoor dat Wallonië alle economische omwentelingen miste.
In de zichzelf aangemeten rol van behoedster van het arbeidersbelang heeft de PS volkomen gefaald. Het is bijgevolg nog niet dit jaar dat ze in de achtergebleven buurten van Charleroi en La Louvière - zoals op de wenskaart van de PS staat - ' les moments de bonheur ' aan elkaar zullen rijgen.
De familie van de socialistische pensioenminister Michel Daerden mag in dit feestjaar ondertussen alweer vorstelijke dividenden innen uit het revisorimperium dat door de minister werd uitgebouwd op kosten van overheidsbedrijven en intercommunales
Geen opmerkingen:
Een reactie posten