MOHBAMA OP DE SCHUIF AF

.



.











MOHBAMA OP DE SCHUIF-AF


Inleiding van de hand van een niet-ingeslapen burger.
Na ruim een jaar wind blazen, zegge en schrijve 1/4de van zijn ambtstermijn, vrezen zelfs zijn supporters dat Mohbama het niet kan. Ze moeten zelfs vaststellen dat…hij niets verwezenlijkt heeft. De schuld van de anderen, zeggen ze!
Ik vond in DM (Goed gezien van den Arbiter : die kunen later niet verweten worden niet tijdig gewaarschuwd te hebben) vandaag onderstaand artikel van een van hun broodschrijvers van ter plaatse, en die het dus, blijkens de geweldige tiotel, kan weten. Wat wij daarentegen niet weten, is wat hij weet. Wij kunnen alleen lezen wat hij kwijt wil – maar geprezen en geloofd zij de Heer van het Internet, wij vinden elders stof genoeg ter vergelijking.
En wat meer is: we beschikken allemaal over de Gave des Onderscheids. Bij de een al wat meer geoefend dan bij de andere, maar we leren rap bij. Er zijn er ook die nooit van hun paardenbril zullen afgeraken, maar wat wilt U: Ons Heer moet van alles Zijn getal hebben….
Wij gaan over tot de lectuur, met in onze (rechter)hand een gele markeerstift en een meetlat om te onderlijnen. We laten daarbij zoveel mogelijk ruimte om zelf na te denken. Een mens is geen papagaai, hé! Te meer daar mijn computer vertelt dat hier nu al boven de 1100 woorden aan vuil zijn gemaakt. Enough is Enough!


Nu of nooit voor Obama


Tom Vandyck, Curr.Vitae? De Morgen-correspondent in de VS, bij het eenjarig jubileum als president.
Komende woensdag is Barack Obama precies één jaar president van de Verenigde Staten. Je kan er niet naast kijken hoe weinig dossiers hij op die tijd afgewerkt heeft. Wie gedacht had dat Obama zomaar op een-twee-drie alles nieuw zou maken, komt vooralsnog bedrogen uit. Tiens!

Dat er redelijke compromissen te maken zijn met de Republikeinen, is dromerij. Met hun obstructionisme het afgelopen jaar hebben zij bewezen dat er met hen niet te werken valt. Hoe zou dat komen?
Daarmee is niet gezegd dat Obama een jaar op zijn handen gezeten heeft. Integendeel. De meeste economen zijn het eens dat hij met het relanceplan dat hij doorvoerde meteen na zijn aantreden waarschijnlijk een nieuwe depressie voorkomen heeft. Dat op zich is een halve heldendaad. In Irak formaliseerde hij in grote lijnen het terugtrekkingsplan dat zijn voorganger in embryonale vorm had opgezet. In Afghanistan, verhoogt hij de Amerikaanse troepen de komende maanden met 30.000. Zijn linkse kiezers zijn daar nijdig over, maar hij had het aangekondigd tijdens zijn campagne.
Noteer: van een waarschijnlijkheid maakt men een halve heldendaad…

Probleem is: tot nu toe heeft hij niet veel meer gedaan dan reageren op alle crisissen die vanaf dag één op hem af kwamen. Van zijn voluntaristische programma, met de hervorming van de gezondheidszorg en de klimaatwet, heeft hij nog niet zoveel waargemaakt.

Grotendeels is dat niet eens zijn eigen schuld. Obama erfde van Bush nu eenmaal een financieel-economische crisis van formaat, twee mismeesterde oorlogen en een vergiftigd politiek klimaat. Maar voor een Amerikaanse president zijn er geen excuses. Die wordt afgerekend op resultaten.

Voor Obama wordt het dus stilaan nu of nooit. Als hij er niet snel in slaagt om zijn grote hervormingen op de sporen te krijgen, kan hij wel eens een tweede Jimmy Carter worden. Dat wil zeggen: één ambtstermijn en gedaan.

De klok tikt wat dat betreft alsmaar luider. Begin november staan er tussentijdse parlementsverkiezingen op het programma in de VS. Traditioneel verliest de partij van de president dan zetels. De kans dat de Republikeinen een van beide huizen van het Congres heroveren is klein, maar afgaande op de peilingen ziet het er op dit moment naar uit dat de Democraten op 2 november hun meerderheid van zestig zetels in de Senaat zullen moeten inleveren.

Als dat gebeurt, wordt het voor Obama de twee resterende jaren van zijn ambtstermijn wellicht zo goed als onmogelijk om te regeren. Ten gevolge van de regels in de Senaat, waar de Republikeinen zowat elk Democratisch initiatief filibusteren en de Democraten bijgevolg alle zestig hun stemmen nodig hebben om het debat af te breken, is het voor Obama nu al bijzonder moeilijk om eender welk initiatief gestemd te krijgen. Zonder filibusterbestendige meerderheid dreigt het helemaal ondoenbaar worden.

Dat er redelijke compromissen te maken zouden zijn met de Republikeinen, is dromerij. Met hun aan obsceniteit grenzende obstructionisme het afgelopen jaar hebben zij bewezen dat er met hen niet te werken valt. Bovendien worden ze steeds meer schatplichtig aan hun achterban van extreemrechtse samenzweringstheoretici die denken dat Obama het communisme wil invoeren in de VS.

Voor Obama dringt de tijd dus om resultaten te boeken. Op korte termijn moet hij ervoor zorgen dat zijn partij niet met lege handen naar de verkiezingen van november moet. Op langere termijn moet hij zijn hervormingen doorvoeren nu hij er nog de kans toe heeft. Anders dreigt hij, als hij in november zijn filibusterbestendige meerderheid kwijtraakt, in 2012 zelf met lege handen naar de presidentsverkiezingen te moeten. Op dit moment dient er zich geen enkele geloofwaardige Republikeinse uitdager aan, maar dat mag voor de Democraten niet tot al te veel optimisme strekken. Om maar een ding te noemen: de Republikeinen hebben nog een Bush op stal, met name George"s broer Jeb, de ex-gouverneur van Florida.

Dat het ernst is, wordt aangetoond door de speciale verkiezing morgen in Massachusetts, waar de Senaatszetel van de vorig jaar overleden Ted Kennedy definitief gevuld moet worden. Het politieke klimaat is zo slecht voor de Democraten dat de Republikein Scott Brown in dat Democratische bastion volgens de peilers een goede kans maakt om Kennedy's zetel weg te kapen. Mocht dat gebeuren, dan zijn de Democraten hun zestigste stem kwijt.

Maar het kan natuurlijk net zo goed keren. De Democraten in het parlement stonden de laatste dagen naar verluidt dicht bij een ultiem compromis over de gezondheidshervorming. Als dat de komende weken goedgekeurd raakt, verandert het hele gesternte.

Plots zou Obama in de media niet meer de onervaren president met de alsmaar slinkende populariteitscijfers zijn, maar een staatsman die iets bereikt heeft dat Democratische presidenten al decennia tevergeefs proberen: alle Amerikanen betaalbare ziekteverzekering bezorgen. Meteen zou hij ook de kans krijgen om zich eindelijk te concentreren op de dossiers die de kiezers het meeste bezighouden: de nog steeds slabakkende economie en de werkloosheid die rond tien procent blijft hangen. De Democraten in het parlement zouden alvast met één grote pluim op hun hoed naar de tussentijdse verkiezingen kunnen.

Voor deze president kan het na een jaar dus nog steeds alle kanten op. Maar de volgden weken worden cruciaal, te beginnen bij de verkiezing morgen in Massachusetts. Dat is overigens niks nieuws voor Obama. Het zou pas echt nieuws zijn als hij een paar maanden politieke rust kreeg.
18/01/10 09u28

Boeketje Digitalis


(met gecdnenseerde uiterst giftige nawerking)



Ik beschik ook over de vereiste vorming niet, wie wel, maar vooraleer iemand zich iets of wat met politiek zou mogen bekommeren of er zich van aantrekken, laat staan er zijn beroep van te maken, of zijn brood er mee verdienen, wat niet hetzelfde is, zou er uit Noodzakelijkheid des Gebods, eerst een jarenlange doorgereven studie moeten voorzien zijn van de Klassieke Oudheid. In woord en in beeld.
Met Klassieke Oudheid bedoel ik alle beschikbare informatie uit alle mogelijke kampen – zelfs de Chinese, de Indische, de Indo-Germaanse, de Midden-Amerikaanse, de Afrikaanse, enz. Al moet ik toegeven dat de ministers, en zeker de Presidenten waar ook ter wereld, dan overal bijna 100-jarigen zouden zijn. Zouden ze tenminste in hun jonge onervarenheid geen wereldrampen meer veroorzaken. Ga maar eens na op welke leeftijd hun liedje reeds uitgezongen geraakte : toen hun Rijken vielen, waren ze amper tot de Jaren des Verstands gekomen….

Heb ik iemand speciaal in het oog? Neen. Buiten misschien de lotgevallen van Jacob Van Artevelde. Die had het goed voor met de Gentenaren, die hem lange tijd aanbaden, maar uiteindelijk klaar stonden om hem te lynchen. Nu staat hij uiteindelijk, veilig en wel in steen, als happy end, gestandbeeld op de Vrijdagmarkt, en geen kind kent nog het exacte verhaal.

Eenzelfde verhaal, zo goed als vergeten, speelde zich af in het Firenze van de De Medici’s. Heden op de handen gedragen, morgen op de brandstapel gezet. Zijn naam? De Dominaker monnik, Savonarola, die met hulp van de Paus het leven meer dan zuur maakte aan Lorenzo Il Magnifico, om later door de Paus in de ban te worden gedaan, omdat hij, net als Luther, het Pauselijk wangedrag hekelde. Van Koninklijke status door het volk, achteraf door datzelfde volk, in combine met de Paus en met de Medioci’s, op de brandstapel gezet. Het ganse meeslepend verhaal, sterker dan een Dan Brwontje, valt te genieten op http://nl.wikipedia.org/wiki/Girolamo_Savonarola Voor iemand die Firenze, de Stad der Steden dichter wilt leren kennen, een uitstekende gelegenheid om kennis op te doen.

Alle denkbare huidige situaties hebben zich ooit al eens in het verleden voorgedaan. Wat er toen voorviel of gedaan werd, of wat het gevolg was, staat in dikke boeken. Of is op Wiki te vinden, in gecondenseerde vorm. Waarom doet men niet de moeite om dat na te gaan? Het kost niets, is vrijblijvend en zeer verhelderend….
.
Wie uit het verleden wel geciteerd en gebruikt wordt, ik zou bijna zeggen in exclusiviteit, zo wel bij vriend als bij vijand, is Machiavelli, een tijdgenoot van Savonarela. Volgens mij was dat de eerste socialist, de uitvinder van de intriges en van de penatly-techniek. Hij was van mindere kom-af, logisch, in ongenade gevallen bij de eerste Heer, logisch, en ging zijn kennis verkopen bij de tweede Heer. Ook logisch. Daarmee wil ik de eerste sociaal-voelenden van onze politieke voorvechters niet bedoelen. Vermeylen, Anseele, Moyson en nog vele anderen. Die soort is, lijk de dinosaurussen, jammer genoeg uitgestorven. Of komen alleen nog voor in fossiele vorm.