Schriftje in dromerige sepia
Iedereen kent natuurlijk de rest van dit spreekwoord: daar loopt de mond van over. Ik zou kunnen zeggen : in deze 50/50 reëel-virtuele tijden, niet alleen de mond maar ook de pen, en zelfs het klavier loopt er van over!
Ook zingt ieder vogeltje zoals het gebekt is. Het is ofwel het simpele suskewiet van de werkmans-vink, eindeloos herhaald, ofwel de dichterlijk-melancholische zang van de merel uit de verte, op een regenachtige zomeravond. Of het krijsen van de zwarte kraai op een kale zwarte boomstronk Het kan ook de heimwee-zieke roep van de koekoek zijn, die naklinkt uit ‘Het Lied van Vroeger Dagen’. Ook in de blogwereld komen vele stemmen voor. Zelfs papegaaien….
Wat blijkt? Hoe jachtiger de wereld, hoe gecondenseerder het lied zou moeten zijn. Gen frisse schuimende pint, in goed gezelschap, maar een bier-pil, in de gauwte stoemelings achter de kiezen gedraaid. Pillen in alle smaken. Wit = 5°, Groen = 8° en Rood = 12°. Te koop bij de drogist op het koekje. Of op het Internet, mits zo weinig mogelijk scrollen….Allemaal Patersbier! Of nog, precies alsof men de Middeleeuwse mystiek van de Vlaamse Primitieven zou kunnen overneùen op een instant zwart-wit foto. Of het beeld van een stralende zonsopgang zou willen herleiden tot de grootte van een speldenkop. In plaats van ‘Noyt Ghedagt’ (Godfried Bomans) moet het ‘Noyt Ghenoegh’ zijn! Maar o wee! van scrollen wordt men o zo moe!
Voor mijn part heb ik, aan een goede tafel, liefst aangenaam gezelschap. met, naast voortreffelijke spijzen, ook voortreffelijke drank. Voor de blogwereld geldt hetzelfde. Hoe meer volk, hoe meer leute. Er wordt niet eens ingang gevraagd! Wie niet komt, moet niet ook niet weggaan! Zo’n tafel, eenmaal die gevonden is, wordt niet vroegtijdig verlaten! Er wordt ook niet gescrold, van het aperitief over het voorgerecht naar het dessert en de koffie! Wie dat kan, is een gelukkig mens, want hij moet de wijn niet in zin glas hebben : het volstaat hem/haar het etiket te ontleden…
Een mooie vlot leesbare tekst, goed leesbaar voorgeschoteld, in kranten-kolom-gewijs-presentatie, of over gans de bladspiegel, mij om het even, maar zonder storende taalfouten is even mooi als een mooi gedicht. Of als een mooie melodie, die verblijdt, of die ontroert…Wat een geluk dat niemand in de Opera een Strauss-melodie, of een Chopin-concert kan doorscrollen….Of die een film van Frederico Fellini te langdradig vindt en deze dan maar met horten en stoten doorloopt, zoals in de tijd van de stomme film….
Er zijn inderdaad ontaarde (onthechte?) mensen die ‘een gedicht’ brouwen in regels van 5-7-5 lettergrepen, en dat dingetje dan ‘Haiku’ dopen….Mijn vriend hier had mijn uitleg daarover begrepen als ‘Hay Koe’ en zag meteen vele koetjes in de wei, en hij zei, metde vinger aan de hoed: ‘Hay Koe’… Hij mag inderdaad terecht een Geel-enaar worden genoemd…., als kunstenaar, misschien de slimste, met de duidelijkst uitgezette krachtlijnen. Hij beitelt zijn ziel in hardsteen, die de tijd trotseert. Zijn gewrocht, met zweet en hamerslagen tot stand gebracht, staat meestal op een sokkel, waardoor er automatisch naar omhoog moet gekeken worden. Of hij giet die ziel in brons, in het vuur gehard…Maar dat zie ik nog zal rap niet gebeuren op het Internet. Of het zouden de pareltjes moeten zijn van onze cartoonisten, die, terloops gezegd, misschien meer dan één reden zouden hebben om met de schaal rond te gaan….
Wie schrijft, die blijft…..Dat geldt niet alleen voor de groten, maar zelfs veel meer voor de kleintjes. Neem maar de vele familie-kronieken, of de persoonlijke oorlogsdagboeken, die een bewarend beeld schetsen van ’de tijd van toen’…In Flanders Fields, where the poppies grow….is een onsterfelijk lied tot stand gekomen in de modder van de IJzer (Ieperlee), terwijl, hoog in de lucht, de leeuweriken tierlierden….Naast dit Hooglied, zijn er de vele schier onbekend gebleven dagboeken van de gewone piot, die dikwijls na vele tientallen jaren, op een stoffige zolder teruggevonden worden, als de schrijver al jaren is overleden.
Schrijven is voor veel mensen even levensnoodzakelijk als de lucht die ze in ademen. Gelezen worden komt op de tweede plaats. Is zelfs ten dele onbelangrijk, want wat geschreven staat, blijft toch. Waarom zouden er trouwens ontelbaar vele kleine blogs bijgehouden worden? Over kleinkinderen, over lieven, over smachtende liefde, over jeugdherinneringen, over reis-impressies die o zo weinig mensen interesseren….Waarom zet men de meest vertrouwelijke foto’s ‘te delen’ op het Internet?
Ik denk dat zoiets gebeurt omdat ieder mens van nature wil communiceren, dat hij communiceren moet, omdat hij zonder weerklank rond zich, niet kan leven. Of omdat hij ten strijde wil trekken voor zijn idealen, en daartoe de trom moet roeren. Of omdat hij ‘een mens is van goede wil’ , zoals Walschap hem beschreef.
Of omdat hij vol begeestering wil deelnemen (op bescheiden schaal) aan de verheffing van zijn volk, en her en der wijsheden en gezegde bij elkaar sprokkelt als ‘zantekoren’ , om deze te bundelen en aan te bieden, zoals elk Romeins Burger het recht had, op het Forum te gaan staan, om aan ‘vrijspraak’ te doen. Of opdat hij, op een ‘seepkissie’ als verhoog op ‘Speakers Corner’ in het Londens Hyde Park – Heidepark - door niemand het vrij-spreken kon belet worden. Het moet van de daken worden geschreeuwd dat onze Onkreukbaren het bij het goede eind hebben, kunnen en moeten spreken zonder vaar noch vrees, omdat Vlaanderen ‘een welig huis is, met rijk gedekte tafelen’, die meestal leeggeroofd worden door Vreemde Meesters, die hij zingt niet te dulden in het land, maar die hij niet alleen duldt, maar ook nog voedt en koestert….
Och die anonieme ‘schrijver’ die lijdt in stilte, onbegrepen, ongelezen, en o zo vlug verzonken in totale vergetelheid, voor altijd zwijgt. Niet omdat hij ”zijn lier aan de wilgen heeft gehangen’ – maar omdat hij opgenomen wordt in het Rijk der Vaderen…
Neen! Noch bloemen, noch kransen. Misschien, als U ooit eens vijf minuten tijd hebt, ach het komt er heus niet op aan, geef hem eens, zelf in gedachten, een schouderklopje….Hij heeft tenslotte ook niet zichzelf gemaakt….
En O ja…Schrijven, zei de grote Stijn Streuvels is ‘afzien’….terwijl een andere grootheid volhield nooit het geschrevene later nog te willen herlezen. Die heeft dat dan gemeen met mijn honden, die ook nooit omzien als ze een drol gedraaid hebben…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten