Versta mij niet verkeerd! Ik bedoelde wel degelijk ‘Heerlijk’, in de zin van heerlijke potsenmakerij….Loltrappers! Echte loltrappers bij De Standaard!
Natuurlijk is het artikel hieronder, voor de POCO-lezer, ‘Gefundenes Fressen’ – maar voor de gewone mens, begaafd, toch allee, met normaal onderscheidingsvermogen, is het maar maar doorzichtige raddraaierij. Maar ik moet toegeven : het klinkt tamelijk goed, in deze Charles Dickens-tijden, waar men daklozen en ontheemden van ‘Nodig eens een Eenzame uit’ in huis zou moeten nemen…
Voor een zwarte in Italië is racisme dagelijkse kost•
dinsdag 05 januari 2010
•
• Auteur: Ine Roox in DS
BRUSSEL - Pap Khouma, een Italiaanse schrijver van Senegalese afkomst, doet een boekje open over het racisme in Italië. De politiek reageert geschokt.
'Ik ben Italiaan, én ik heb een zwarte huid. Een Italian black, zo noemden enkele Afro-Amerikanen mij bij de paspoortcontrole op de luchthaven van Boston. Hebben jullie enig idee wat het betekent in hedendaags Italië om zwart te zijn?'
Aan het woord is Pap Khouma, een Italiaanse schrijver van Senegalese afkomst. Khouma (52) woont sinds 1984 in Italië. Sinds vijftien jaar heeft hij ook de Italiaanse nationaliteit. Hij spreekt vlot vijf talen: behalve het Wolof ook Frans, Arabisch, Engels en Italiaans. Hij heeft verschillende romans gepubliceerd, en werkt in een boekhandel in Milaan.
Zijn kortverhaal Ik, een zwarte Italiaan, en mijn dagelijkse leven vol obstakels is onlangs op de voorpagina van de krant La Repubblica gepubliceerd en heeft in Italië een golf van verontwaardiging veroorzaakt. De novelle is een aaneenschakeling van akkefietjes en van minder kleine misverstanden die op het eerste gezicht misschien anekdotisch lijken, maar steeds pijnlijk aflopen - omdat de aanleiding telkens Khouma's huidskleur bleek.
'Als ik op het stadhuis van Milaan moet zijn, bijvoorbeeld om een officieel document op te halen, en ik mijn Italiaans paspoort of mijn identiteitskaart bovenhaal, dan gebeurt het dat de beambte me om mijn verblijfsvergunning vraagt - een papier dat werkelijk geen enkele Italiaanse staatsburger bezit. En als ik dan zeg dat ik een Italiaanse identiteitskaart heb, dan krijg ik de vraag hoe ik die dan in hemelsnaam wist te bekomen - zonder verblijfsvergunning. “Hoe ben je aan deze identiteitskaart geraakt? En versta jij wel Italiaans?, is me ook al gevraagd.'
'In het centrum van Milaan is me ook al overkomen dat ik met mijn sleutels in de hand naar mijn auto liep, tot plots een voorbijganger me vroeg waar ik in godsnaam mee bezig was. “Snel! Bel de flikken! Want ik ga deze auto pikken!,, sneerde ik hem zonder nadenken toe.'
Telkens als Khouma van woning verandert, heeft hij ook het gevoel dat hij een overgangsrite moet doorstaan: 'Ik zeg mijn nieuwe buren vriendelijk goedendag, en het eerste contact met jongeren of kinderen valt meestal mee. Volwassen Italianen zijn moeilijker. Bij de eerste ontmoeting kan ik best begrijpen dat ze me vragen of ik daar ook woon - we zien elkaar dan immers voor het eerst. Maar ik ben ronduit geschokt wanneer iemand me vraagt wie me eigenlijk het gebouw heeft binnengelaten. Of de opmerking dat ze “niks van mij zullen kopen,.'
Dat vooroordeel - dat zwarten meestal straatverkopers zijn - slaat op het aantal Senegalezen in Italië en in Spanje die illegaal het land binnenkomen en op straat illegaal gekopieerde cd's en nagemaakte luxehandtassen en zonnebrillen verkopen. In Spanje worden ze manteros genoemd, naar 'manta' of deken, omdat ze hun koopwaar op een deken uitstallen. De Italiaanse benaming voor hen, vu cumprà, heeft een denigrerende bijklank, omdat het om een imitatie gaat van 'vuoi comprare?' (wil je iets kopen?) - wat zoveel wil zeggen als dat Senegalezen enkel in staat zijn om gebrekkig Italiaans te praten.
Pap Khouma voegt eraan toe dat wie 25 jaar lang zulke vernederende opmerkingen hoort, twee dingen kan doen: 'Ofwel ga je het gewoon negeren, om niet helemaal gek te worden. Ofwel ga je overal een racistische opmerking in zien, en word jij degene met de vooroordelen.'
Italië is in zeer korte tijd geëvolueerd van emigratieland tot immigratieland, en sommige Italianen worstelen daar nog mee. Traditioneel waren het de Italianen die elders - in Amerika, Australië of West-Europa - hun geluk gingen beproeven. Pas sinds de jaren negentig, met de komst van de Albanezen, kreeg Italië te maken met een eerste, grote golf van immigranten. Al enkele jaren kampt Italië met een grote toevloed aan illegale bootvluchtelingen, die vanuit Afrika het eilandje Lampedusa voor de kust van Sicilië trachten te bereiken.
Maar dat immigratie nieuw is voor Italië, is volgens Khouma helemaal geen excuus: 'Negen op de tien Italianen hoor je zeggen dat ze het gewoon niet gewend zijn, een zwarte die ook Italiaan is. Maar dat mag geen alibi zijn. Sommigen onder ons wonen en werken hier al dertig jaar, we trouwen met Italianen, we krijgen gemengde kinderen die hier opgroeien en naar Italiaanse scholen en universiteiten gaan.'
Minister voor Gelijke Kansen Mara Carfagna reageert geschokt op Pap Khouma's verhaal in La Repubblica. Ze tilt vooral zwaar aan het incident op het stadhuis van Milaan, omdat zich daar overheidsambtenaren aan racisme schuldig hebben gemaakt.
Bedenkingen van een domme Vlaming, levend in Italia.
-Niet zijn huidskleur, wel 1000 en nog, andere redenen zullen aan de basis van zijn frustraties liggen. Gebrek aan realiteitszin, bijvoorbeeld. Of onaangepast gedrag. Of opvallende kledij….enz
…
-Geschokt? Waarom blijft hij dan in Italië?
-Is goed gezien: zijn reputatie gaat als een kerstmis-vuurpijl de hemel in….
-Dit nikkertje blijkt Senegalees te zijn. Met de nare ervaringen van ‘Flight 253’ nog fris in het geheugen, zou men op zijn minst kunnen zeggen dat het ‘moment suprême’ van die gast wel erg verkeerd gekozen is.
-Doet hij soms de waarheid geen geweld aan? Iedere Italiaan is gevleid een vreemdeling Italiaans te horen spreken. En als dat van een zwartmens komt, valt dat des te meer op….. Hij zal wel al méér gefeliciteerd geweest zijn, dan bespot!
Zonder het boek gelezen te hebben, noch de persoon in levende lijve te hebben ontmoet, kan ik alleen zeggen, dat iemand die (na enig rekenwerk af te leiden uit het artikel) op zijn 26ste naar Italië gereisd is, en daar nu 25-26 jaar verblijft, een speciaal geval moet zijn, die overal builen oploopt vanwege zijn opvallend gedrag. Of zijn opvallende taal. Nigerianen zijn een fier volk (met reden) en dat die fierheid in Italië past als een tang op een varken (Oei Oei!) is ook ‘Gefundenes Fressen’…Ik denk dat de meerderheid der Italianen denkt : ‘Die gast leeft hier toch niet op onze kosten’…...en dat ze in die zin stekelige opmerkingen maken…Iedere Italiaan is ergens anders ook een beetje Don Juan – en zien misschien in die knappe neger een felle liefdes-rivaal…Komt daarbij dat Senegalezen, net als de meeste Afrikaners, goed geschapen schijnen te zijn…..en meer moet er niet bij komen om een hanerig-gevoel te doen ontstaan…
Ondergetekende (blank, 4-talig, lijk iedere Vlaming) lag spreken uit ervaring. De eerste dagen na onze her-vestiging in dit heerlijk door God gezegend Vaderland….Bij de medicus-specualist op een uiterst drukke Zaterdag-voormiddag in de Spoedafdeling, viel ook de uitspraak :’Als U naar Italië wil komen wonen, dan dient U de taal te spreken’ – omdat ik zijn gehaaste en nerveuze ondervragingen liever in het Engels had gehad. Ik was wel onthutst : iedereen sprak toch een mondje Engels, dacht ik!, misschien wel niet de man in de straat, maar van een hoog opgeleide medicus mocht dat toch verwacht worden, dacht ik. Niet dus. Maar – en dat moet die Senegalees in die 25-26 jaar ook al ondervonden hebben : Italië is geen doorreis-land me trondom vreemde talen sprekende buren, buiten het Noorden, dus inclusief Milaan. Wat ’n geluk voor alle koeterwaals-sprekende oerwoudbewoners….Milaan is kosmopoliet! De rest van Italië grenst aan de Zee, want Italië is één groot schiereiland, dat als een laars in het water ligt, klaar om de nog Zuidelijker vreemdelingen weg te schoppen….Men zegt bijvoorbeeld dat elke Fransman chauvinistisch is, maar dan kent U nog de doorsnee Italiaan niet! Elke Italiaan vormt blok met elke andere Italiaan, tegen niet-Italianen. Het is de Goede God die hen zo geschapen heeft….
Wijzelf, we respecteren hun samenhorigheidsgevoel, waarop we zelfs een beetje afgunstig zijn. Want als volk hebben wij, op dat gebied, wel een gebrek.
JaJa, dat Senegaleeske is nog jong en heeft nog vele jaren te gaan vooraleer hij ingeburgerd, en aanvaard, zal zin, zodat hij hier kan leven als God in Frankrijk in Seenegal.! Te meer daar hij zwart is, in tegenstelling, hoe is ’t mogelijk, tot een Italiaan.
Of – ka het zijn – dat ons negerke dat niet wist, vooral naar hier af te zakken?
….
Dan kan ik hem een leerzaam boekje aanraden van een Poolse collega-auteur van hem, die schreef over ‘De Geverfde Vogel’….Die had namelijk proefondervindelijk vastgesteld, dat een geverfde soorgenoot door zijn eigen soortgenoten verpikt werd. Tot de dood er op volgde…Zie Jerzy Kosinski op
http://nl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Kosinski
Pssst
Gezegde Poolse schrijver was een gedurfde plagiaat-pleger. Ons nikkerke zou toch geen inspiratie gehaald hebben op dit verdacht terrein?
Pssst II
Troela MARA CARFAGNA, Minister voor Gelijke Kansen (zie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mara_Carfagna )
is van de Partite del Popolo van Silvio Berlusconi, is/was TV-presentarice en model, en hartsvriendin (of nog lager) van de Silvio. Meisjes en jongens, wat zijn die va De Standaard toch jolige kwasten – maar DOM, DOMMER, DOMST! Hebben ze toch wel niet gedubbel-checkt naar de achtergronden van die ‘geschoktheid’….Il denk dat die beambten in Milaan eerder kans maken op een flinke bevordering….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten