ERG, ZEER ERG (AFF)

.




.








ERG, ZEER ERG (AFF)

De maskers vallen, stukje bij beetje, AFF. Verre van mij een standpunt in te nemen dat die verlopen sukkelaar (Ja toch!) al-dan-niet als Nep- of Neo-Nazi een vermeende bewonderaar van het Vlaams Blok/Belang zou kunnen geweest zijn (quid non), wil ik als spreekbuis efkens aan de zij gaan staan van Stijn Calle (zie hieronder). Al ware het maar om bij het AFF een lichtje te doen branden, dat het Vlaams Blok/Belang evenveel als die van het AFF sympathiseert met dergelijke figuren. On-maatschappelijken zijn er altijd geweest, en vaak is dat eens hun eigen domme schuld. Het mag ook, ipv aan lichtje te doen branden, een belletje doen rinkelen, alhoewel dat tinkelend geluid hen misschien minder welgevallig zou kunnen zijn, wegens vroeg-kinderlijke nare kerkelijke ervaringen.
Persoonlijke benadering.

Al maar erger wordende beroepsmisvorming doet mij voorzichtig zijn. Doet mij altijd willen beschikken over zo volledig mogelijke informatie. Om vooral geen mal figuur te slaan. Wat daar bij die klop-sessie in Brugge precies is gebeurd, weten alleen de betrokkenen – en die zwijgen. Een van hen, waarschijnlijk de meest labiele, of de meest kwetsbare, zwijgt zelfs voor altijd. Het doek gaat dicht.
Tweede Bedrijf.

Het doek gaat weer open. De scène is leeg. De treurende ouders Samoy zijn afgevoerd. Zij beschikken over de rest van hun leven om te treuren over hun zoon. Dieter is af van al zijn zorgen, en Priscilla zal in Brazilië wel een ander lief vinden…Schadevergoeding voor het slachtoffer? Tja….de menselijke gerechtigheid zal dat ook wel oplossen, zeker?

De rode schijnwerpers gaan aan, en stellen het Anti Fascistisch Front in het felle licht. Het blijft stil. Want er moet worden nagedacht.

Ergens anders staat vandaag te lezen, wat hier in extenso volgt. Andere tijden. Andere personages. Zelfde verhaal. Maar hier is het slachtoffer nog altijd springlevend. Hij is ook verre van labiel. En dan blijkt weer, dat de belagers, bij gebrek aan tegenargumenten, alleen kunnen schelden. Of – als ze in de positie verkeren – overgaan tot broodroof, beroepsverbod, demonisering, in kampen concentreren of naar de Goelags zenden.

Dat uitgerekend ex-communisten een grote rol spelen in de demonisering van Geert Wilders zal weinigen verwonderen. (Het Vrije Volk)


Deze bloedrode spijtoptanten vonden zonder zich ooit te hebben hoeven verantwoorden voor het lidmaatschap van de CPN (en/of het arbeiden voor het partijorgaan De Waarheid) een nette baan bij de omroep of de pers. Ooit achter het rode vaandel dat wereldwijd goed was voor circa 100 miljoen slachtoffers aanwandelend, hebben ze zich er veelal van af gemaakt met de smoes “ach we waren nog jong”. Of ze écht geen communist meer waren hebben ze nooit hoeven zweren, maar toch werden ze evenwel meteen vertrouwd en mochten ze de opinievorming van de bevolking zomaar op zich nemen.

Zo’n ex-communist is de hoofdredacteur van het dagblad Trouw (belangenbehartiger van de islam): Willem Schoonen. Het zal daarom geen verbazing wekken dat de kop van het redactioneel commentaar over de rechtzaak tegen Geert Wilders “Het recht moet zijn loop hebben, Wilders staat niet boven de wet” luidt.

De geïnteresseerde lezer herinnert zich niet één rechtszaak tegen een communist die in Nederland een ideologie wilde invoeren die wereldwijd goed was voor de grootste slachting in de historie. Ik bedoel, als je niet alleen lid van de CPN bent, maar ook nog voor de partijkrant werkt om de lezers ermee te begeesteren ga je toch een stapje verder dan de PVV, welke partij zich alleen als partij manifesteert, en niet zoals de NSB en de CPN ook nog een partijkrant van de persen laat rollen om het volk in een roes te brengen.

Er valt over PVV’ers niet te beweren dat ze ooit supporter van een totalitaire ideologie waren, of op landverraderlijk niveau een totalitair buitenland van harte ondersteunden.

Dat de Sovjet-Unie en China etnische zuiveringen en genocide pleegden, was in de tijd dat Willem Schoonen zich tot de CPN en De Waarheid aangetrokken voelde uitentreuren bekend, maar bleek voor deze journalist geen reden zich van het lidmaatschap van de CPN te onthouden en kieskeurig te zijn ten aanzien van een baantje bij De Waarheid.

Sommigen verschoonden zich voor het communistische verleden met een plat smoesje zoals deze vooraanstaande Wilders-hater: “Elsbeth Etty, oud-redacteur van het communistische dagblad De Waarheid en tegenwoordig redacteur bij NRC Handelsblad, noemde maandagavond haar keuze voor de CPN een 'ondoordachte en primitieve vorm van protest tegen de VVD'. (Trouw 14 -1-1998).

En: “Toen ik lid werd, had ik het idee dat dit de meest vooruitstrevende, vrijzinnige partij was die er bestond.”( Reformatorisch Dagblad 17-11-2004)
In het licht van de zich opstapelende bewapeningswedloop en de Sovjet-Russische hunkering naar wereldheerschappij, waren het deze soort communisten die ervoor streden dat we ons juist gingen ontwapenen, en zich in hun streven daartoe door de DDR lieten financieren, zoals het geval was bij de Stop de neutronenbom-actie.
Terwijl achter het IJzeren Gordijn op grote schaal geleden werd, zat in Nederland een Willem Schoonen te ideologiseren voor behoud van het regime dat miljoenen zielen onder de knoet hield. En dat we met de handen op de rug gebonden dan maar moesten afwachten of die regimes ook voornemens waren om de wereldvrede te bevorderden. Ja, dat was zwelgen in vrede voor de slachtoffers achter het IJzeren Gordijn.
Natuurlijk deden we dat niet en werd het IJzeren Gordijn geslecht dankzij de weigering in te gaan op de wensen van de CPN, De Waarheid en Willem Schoonen.
Mag het mij dan toch verwonderen dat in uitgerekend de voormalige verzetskrant van deze Willem Schoonen staat te lezen:

“Ook een politicus staat niet boven de wet.

Het is dus onzin de zaak tegen Wilders als een politiek proces te kwalificeren, zoals hij doet. Uit die kwalificatie spreekt minachting van de rechtsstaat, die een balans poogt te vinden tussen de uitingsvrijheid en de bescherming van de menselijke waardigheid”.

Dat het linkse journaille waaronder het dagblad Trouw desalniettemin in 1998 een hetze tegen Frits Bolkestein ontketende omdat deze VVD-voorman het gewaagd had eraan te herinneren dat de D66 politicus en staatssecretaris Dick Tommel, als vice-voorzitter de Vereniging Nederland-DDR bestuurde, een club die als hoofddoel had de DDR gunstig voor te spiegelen en die de DDR zelfs nog drie dagen overleefde, past exact in het beduimelde plaatje van links.

Dat Willem Schoonen zomaar van De Waarheid naar het dagblad Trouw mocht overwippen en de islamcriticus de oren mag wassen is dan ook ironie van de bovenste plank.

o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Het touw kwam van links

22-01-2010 - Stijn Calle - Bitter Lemon


Op 15 januari 2010 is de negenentwintigjarige Dieter Samoy uit Brugge dood teruggevonden in de ouderlijke woning. Hij had zichzelf van het leven benomen. Samoy was op 12 januari, samen met twee anderen, veroordeeld door de correctionele rechtbank van Brugge voor slagen en verwondingen toegebracht met racistisch oogmerk aan Raphaël Mensah op 6 mei 2006 in het Brugse café De Kastelein. Twee kompanen werden veroordeeld wegens schuldig verzuim met racistische grondslag. Mensah was een Parijse dirigent afkomstig uit Togo en was in Brugge op vriendenbezoek bij Ichtegemnaar Alain Bouillon. De verwondingen waren ernstig en Mensah heeft een maand in coma gelegen.
Samoy is geen toonbeeld van esthetiek. Zijn lichaam is zwaar getatoeëerd, geteisterd, en hij was actief in een muzikale subcultuur van skinheads. Harde metal muziek die niet aan mij besteed is, was zijn ding. Naja, suum cuique. Als bassist kon hij zich uitleven en zijn problemen eventjes vergeten, en ongelukken vermijden. Daarom alleen moet men hier genuanceerd met omgaan. Binnen deze scene - die gemakshalve en (on)terecht met het predikaat Neo-Nazi wordt aangeduid - was hij actief, in binnen- en buitenland als muzikant. Lange tijd bestond zijn sociaal leven uitsluitend in contacten binnen deze subcultuur. Zonder twijfel was Samoy een gewonde mens vanbinnen. Maar onzichtbaar langs de buitenkant.

Wat het geweld betreft heeft Samoy steeds zijn onschuld staande gehouden. Hij was één van vier personen die betrokken waren bij het gevecht en stelde steeds dat zijn rol niet was wat de media ervan gemaakt had. Diezelfde media heeft Samoy sedert mei 2006 onafgebroken gevolgd in zijn doen en laten. Met name de kameraden van het Antifascistisch Front / Verzet vonden een eigenaardige zelfbevrediging is het obsessief en compulsief berichtten over Samyn’s reilen en zeilen.

Samyn was gedurende die vier jaar van verblindende media aandacht vanwege AFF steeds een verdachte - onschuldig tot het moment van uitspraak van de rechter - dat in 2010 viel. Toegegeven, da’s een juridische fictie, maar toch. De media had hem niet alleen al schuldig bij voorbaat verklaard, maar al die jaren aan duiding gedaan. Samyn werd systematisch afgeschilderd als een stuk fascistisch crapuul, u weet wel, de extreemlinkse en hedendaagse variant van de Untermensch. En u weet wat er met deze volksgroep diende te gebeuren.

Iemand die verdacht wordt van een misdrijf kan niet meer ten volle aanspraak maken op zijn privacy. De nodige aandacht zal zijn deel worden. Maar evenmin is een verdachte vogelvrij verklaard. Alles moet proportioneel zijn. De aandacht die aan hem besteed werd, was dit niet. Hij was onbelangrijk, en deed onbelangrijke dingen. AFF, in casu de gangmaker van deze ideologische inquisitie is een voorbeeld van dergelijke journalistieke scherpschutterij.

De rode rakkers van AFF zijn stuk voor stuk radicale socialisten die zich voordoen als voorbeeldige democraten. Maar allen hebben ze een verborgen agenda. Ze zijn de culturele Stosstruppen van een maatschappelijke revolutiebeweging die er extreme gedachten op nahoudt. Hoewel lippendienst aan vrijheid van meningsuiting en dergelijke meer wordt gebracht is het einddoel de feitelijke abdicatie van alle economische en politieke vrijheid. U en ik zullen bij de eerste geweldgolf sneuvelen. Geweld ter linkerzijde wordt dan ook niet als problematisch ervaren. Ze focussen uitsluitend en blind op (vermeend) geweld van rechtse groupuscules, maar weigeren gelijkaardige of veel zwaardere feiten uit de eigen achterban aan te klagen. Ze zijn totalitair in wezen, intellectueel oneerlijk, en worden door de nietsvermoedende goegemeente vrij spel geboden.

Deze onafgebroken mediacampagne tegen deze kleine garnaal heeft enkele gevolgen gehad op Samyn. De eerste drie jaar duwde het hem nog dieper in de subcultuur waar hij actief was. De hetze tegen zijn persoon maakten het onmogelijk, indien hiertoe de wens bestond, om uit te breken en een andere weg in te slaan. Iedereen mijdde hem, onder mediatiek bevel. Het gevolg hiervan was dan ook voorspelbaar. Samyn werd zwaar depressief en probeerde zelfmoord te plegen. Ouders en familie hebben geld noch moeite gespaard om zoonlief gedurende gans die tijd bij te staan met hulp. En voorwaar, er was op het einde licht aan het eind van de tunnel. Zijn muziekstijl volgde de innerlijke evolutie, met zachte stappen. Samyn wou opvoeder worden en had een Braziliaanse vriendin leren kennen.

Maar, onschuldig tot de schuld bewezen werd, werd hij gedurende zijn opleiding steevast geconfronteerd met zijn mediatieke status van onmens. Alle hoop op een normale toekomst werd hem ontnomen door zijn nieuwe omgeving. Voor dergelijke mensen was er geen toekomst, nu niet, nooit niet. Vergeving en opnieuw beginnen met een schone lei nadien zou niet mogelijk zijn. Ondanks het grondwettelijk verbod op de burgerlijke dood, werd Samyn hiertoe in feite veroordeeld. Samyn maakte dan ook plannen om met zijn vriendin te emigreren naar Brazilië om daar zonder stigma als straatwerker aan de slag te gaan, op de vlucht. Maar zelfs dat mocht niet zijn.
De veroordeling tot twee jaar effectieve opsluiting, die hij betwiste, was de definitieve bezegeling van de wanhoop. Racisme was een verzwarende omstandigheid. Hij vatte het in zijn eigen woorden als volgt samen: “Ik zal nooit als opvoeder met kinderen kunnen werken. Ik zal nooit als muzikant in de Verenigde Staten kunnen optreden. Ik zal niet voor Priscilla kunnen zorgen. Ik heb geen enkele toekomst meer.”

In deze is AFF / Verzet concreet en indirect aanleiding voor het instigeren van een grotesk maatschappelijk ongenoegen, een klimaat van angst en hopeloosheid, die, gegeven voldoende tijd, de wilskracht van gebroken mensen erodeert. En zij zijn niet aan hun proefstuk toe, ze doen dit dagdagelijks.

In Vlaanderen is Samoy trouwens niet de eerste die zijn toevlucht zocht in deze wanhoopsdaad. Hem is Bruno Rampelberg uit Huizingen voorgegaan. Deze man zal onder het brede publiek bekend zijn als de siersmid met een ‘racistische’ hond. Deze hond reageerde agressief op vreemdelingen met donkere huidskleur, en Rampelberg werd door de media veroordeeld tot racistisch monster. Zijn vrouw, kinderen en zelfs hond verloor hij. Ook hij koos de uitweg van de zelfmoord.

In Nederland (boven de Moerdijk) is hetzelfde fenomeen reeds gekend. Door een artificiële sfeer van intimidatie, beschuldiging en veroordeling te gaan ontketenen tegen alles wat - vanuit extreemlinkse hoek - als fout wordt bestempeld, heeft men een klimaat van geweld geschapen. Maar in Nederland blijft het niet bij zelfmoorden. Daar wordt door gelijkgezinden overgegaan tot actie. Fortuyn en van Gogh zijn bekende voorbeelden. De kogel en het mes kwamen van totalitaire gekken, ter linkerzijde. Filip Dewinter en zijn dochter konden ook reeds genieten van dit voorrecht om vervolgd te worden omwille van hun overtuiging.

Racisme en fascisme zijn holle woorden geworden. Het zijn lege begrippen die dienen als alles absorberend breekijzer dat meningen die ongewenst zijn door een culturele elite monddood moet maken. Dit in het kader van een herschepping van onze vrije rechtsstaat tot een totalitaire democratie. De holocaust ontkennen mag niet en wordt op absurde wijze veroordeeld. Maar de Armeense genocide ontkennen kan ongestraft gebeuren door leden van de Belgische uitvoerende machten. Idem dito voor de Russische goelag en de Chinese culturele revolutie, die beiden een veelvoud aan slachtoffers hebben gemaakt. Waarom mag een hakenkruis niet worden vertoond, terwijl een hamer en sikkel de normaalste zaak van de wereld zijn? Indien Rudolf Hess even pertinent in het mediabeeld zou verschijnen als de massamoordenaar Ché Guevara zou de wereld te klein zijn voor de massale verontwaardiging. Want zoveel onderscheid is er tussen beiden ook weer niet. De ideologische verontwaardiging is vals, en gespeeld. En deze spelletjes leiden tot de dood van mensen, hier en nu. Niet gisteren en elders. Feiten die in wezen dezelfde zijn worden totaal anders getaxeerd en bestraft. Meningen mogen worden geuit, behalve ‘fascistische’ of ‘racistische’ meningen. Meningen voor de rechtbank dagen is een bevoegdheid van het Assisenhof, behalve als het ‘racistische’ meningen zijn. Gewelddaden verdienen een strafsanctie, maar als het gewelddaden zijn met een ‘racistische’ inslag worden de sancties verdubbeld. Dat alles is niet meer normaal. Alle partijen krijgen subsidies, behalve ‘racistische’ partijen. En ga zo maar door. How convenient. Racisme betekent alles en niets (meer). Van een rechtsstaat die blindelings algemeen bindende voorschriften oplegt zonder aanziens des persoons en van gelijke toepassing zijn op gelijke situaties is allang geen sprake meer. AFF / Verzet, Marx, de Mensenrechtenliga, Kafka en meer van dergelijks zijn stuk voor stuk gesubsidieerde organisaties die de rol van Gedankenpolizei vervullen. En zij kunnen dit doen omdat ze vanuit politieke, culturele en maatschappelijke hoek de hand boven het hoofd wordt gehouden. Ons kent ons.

Ze zijn (mede)verantwoordelijk voor het organiseren van een toekomstige, nieuwe uitgave van het feest van de haat, waarbij de ideologische overwinnaars hun idealen getrouw opnieuw schuldig zullen zijn aan het voor-christelijke vai victis, wee de overwonnenen.
Een jaar na de feiten is Mensah overleden in een ziekenhuis te Parijs aan een longembolie. De dokters hebben nooit een verband kunnen aantonen, ondanks aandringen van de familie. Het fysiek geweld tegen zijn persoon was onaanvaardbaar. Het geestelijk geweld tegen Samyn is even onaanvaardbaar. Een mens is een mens, en als dusdanig evenwaardig in de ogen van God. Het ene diaboliseren en het andere verheerlijken is onaanvaardbaar en teken van onbeschaafdheid. Verontschuldigingen na de feiten door de gangmakers met verantwoordelijkheid zijn dan ook pijnlijk en onoprecht. Dieter heeft zich opgehangen en het touw werd hem door links bezorgd.
Pssst

Ach waarom ben ik geen Filip De Winter! In hen honderden woorden nodig, en hij maar een enkele one-liner…. Om hetzelfde effect te sorteren moet ik plagiëren. De bepaling van democratie in twee woorden? BEK HOUDEN !!!