EUROPEES GEWETENSONDERZOEK

EUROPEES GEWETENSONDERZOEK
Onderstaande goed gedocumenteerde kijk van E.J. Bron i Het Vrije Volk op ‘Europa’ is huiveringwekkend. Maar vooraal, in al zijn eenvoud, duidelijk. Huiveringwekkend duidelijk!
Volgens mij geeft deze begaafde onderzoeksjournalist heel correct de sluimerende achterdocht van de meeste mensen weer. Een artikel die elke dag zijn actualiteitswaarde bewijst!

Waarom de EU vernietigd moet worden, en wel spoedig

Ik weet dat veel Amerikanen en ook Europeanen West-Europa al als aan de islam verloren hebben afgeschreven. Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik dat af en toe ook niet denk, maar ik zie zeker ook bemoedigende signalen dat zich onder de oppervlakte een verandering in de publieke opinie aftekent.

Op grond van informatie, zoals het feit dat een groot aantal Duitsers afwijzend tegenover de islam staat, geloof ik – of hoop ik in ieder geval – dat Europa nog kan worden gered. Maar deze hoop is verbonden met de volledige vernietiging van de Europese Unie.

De EU moet sterven of Europa zal sterven. Zo simpel is het.

Bat Ye’or zet in haar boek ”Eurabia: The Euro-Arab Axis” terecht uiteen dat de gewone Europeanen nooit voor deze samensmelting met de islamitische wereld door massa-immigratie en multiculturalisme gestemd hebben. Dat is allemaal nauw verbonden met de opkomst van de Europese Unie, die een machtstransfer weg van het volk en het democratische proces naar de achter-de-schermen afspraken door corrupte Eurabische functionarissen en bureaucraten heeft ingeleid. Meerdere waarnemers hebben vastgesteld dat de Europese elites en het gewone volk ernstig uit elkaar zijn gegroeid. Dat werd voor een groot deel mogelijk gemaakt door de EU.

Ik heb gehoord dat het begrip ”neo-feodalisme” in verband met de EU wordt gebruikt. Er bestaan definitief zeker kleine elitaire groepen in Europa, die het verlies van de macht aan ”het plebs” nooit echt hebben geaccepteerd en die denken dat alles, wat er misgaat in Europa, zijn oorzaak vindt in het ”populisme”, iets, dat andere mensen democratie noemen. Dat zijn ook de mensen die Eurabia creëerden en ”vergaten” de publieke opinie over deze plannen te raadplegen. De EU diende als versluierde feitelijke afschaffing van de Europese democratie in slow motion te worden gezien. De ware kracht achter de EU is het afgeven van de nationale soevereiniteit aan een nieuwe heersende klasse van bureaucraten, aan een nieuwe aristocratie, een terugval naar voordemocratische tijden.

Ik maak me er echt zorgen over dat het democratische systeem hier helemaal in elkaar zou kunnen storten. Het werd al langere tijd door de EU, de VN enz. verzwakt en nu komen daar bovendien nog rechtstreekse fysieke bedreigingen door moslims tegen de vrijheid van meningsuiting bij.

Wij normale Europeanen hebben niet meer de controle over ons eigen lot. Zweden is bijvoorbeeld volgens mij helemaal opgehouden een democratisch land te zijn. We moeten ons daarvan bewust zijn, anders in Europa aan zijn einde (http://www.faithfreedom.org/oped/Fjordman60527.htm).

In een interview met Paul Belien van de website ”The Brussels Journal” in februari 2006 waarschuwde de voormalige Russische dissident Vladimir Bukovsky ervoor dat de EU hard op weg zou zijn om een nieuwe Sovjet-Unie te worden, een EUSSR, zoals vele mensen het noemen. In een rede, die hij in Brussel heeft gehouden, noemde meneer Bukovsky de EU een ”monster” dat vernietigd zou moeten worden en wel des te eerder des te beter, voordat zij in een volledig ontwikkelde totalitaire staat verandert (http://www.brusselsjournal.com/node/865).

”Ik verwijs daarbij naar structuren, naar bepaalde ideologieën, die de mensen langzaam door opvoeding eigen werden gemaakt, naar plannen, naar de richting, naar de onvermijdelijke expansie, de vernietiging van naties, die ook het doel van de Sovjet-Unie was. De meeste mensen begrijpen dat niet. Zij weten het niet, maar wij weten het, omdat wij in de Sovjet-Unie zijn opgegroeid, waar we op scholen en universiteiten de Sovjetideologie moesten studeren. Het was het ultimatieve doel van de Sovjet-Unie om een nieuwe historische eenheid te creëren, het Sovjetvolk – en wel wereldwijd. Datzelfde is nu op de EU van toepassing. Ze probeert een nieuw volk te creëren. Ze noemt het volk ”Europeanen”, wat dat ook moe betekenen. Zowel volgens de communistische doctrine als door vele socialistische denkwijzen wordt aangenomen dat de staat, de nationale staat, zou moeten verdwijnen. In Rusland is echter het tegenovergestelde gebeurd. In plaats van te verdwijnen werd de Sovjetstaat een zeer machtige staat, maar de nationaliteiten werden uitgeroeid. Maar toen de Sovjet-Unie in elkaar stortte, kwamen deze onderdrukte gevoelens van identiteit uit volle macht terug en vernietigden het land bijna. Het was zeer beangstigend.”

Bukovsky antwoordde ontkennend op de vraag of de lidstaten niet vrijwillig tot de EU zouden zijn toegetreden en of de integratie zodoende niet de democratische wil van de Europeanen zou overeenkomen. ”Nee, dat deden ze niet. Kijkt u maar naar Denemarken, dat tweemaal tegen het Verdrag van Maastricht stemde. Kijkt u maar naar Ierland (dat tegen het Verdrag van Nice stemde). Kijkt u maar naar vele andere landen, die onder een enorme druk staan. Het is een truc voor idioten. De mensen kiezen net zo lang via referenda totdat het verkiezingsresultaat klopt. Dan wordt er gestopt met kiezen. Waarom stopt men ermee? Men zou toch verder kunnen laten kiezen. De Europese Unie is iets dat de Amerikanen als ”shotgun marriage” (een huwelijk met het pistool tegen het hoofd) zouden omschrijven.”

In 1992 kreeg Bukovsky, nooit daarvoor bestaande, toegang tot het Politbureau en andere geheime documenten van de Sovjet-Unie. Volgens hem ”blijkt uit veel van deze documenten duidelijk” dat het idee om de Europese gemeenschappelijke markt te veranderen in een bondsstaat in overeenstemming tussen de linkse partijen en Moskou als gezamenlijk project werd versneld, wat Sovjetleider Michail Gorbatsjov in 1988-89 ons ”gemeenschappelijke huis Europa” noemde. Uiteraard is het een mildere versie van de Sovjet-Unie. ”Ik beweer niet dat er goelags zouden bestaan.”

”Het idee was heel eenvoudig. Het kwam in 1985-86 op, toen Italiaanse communisten een bezoek brachten aan Gorbatsjov, gevolgd door de Duitse sociaaldemocraten. Zij allen klaagden er over dat de wereldwijde verandering, vooral nadat de Britse premier Margaret Thatcher vaart zette achter de privatisering en de economische liberalisering, de verworvenheden (zoals zij het noemden) van generaties socialisten en sociaaldemocraten zou dreigen te vernietigen – dat zij zou dreigen ze helemaal ongedaan te maken. Daarom was de enige manier om deze aanval van het ”roofdierkapitalisme” (zoals zij het noemden) te pareren dezelfde socialistische doelen tegelijkertijd in alle landen te verankeren. Daarvoor hadden de linkse partijen zich sterk verzet tegen de Europese vereniging, omdat zij deze als middel tegen hun socialistische doelen beschouwden.” Vanaf 1985 ”kwamen de Sovjets met de linkse partijen overeen dat zij, als ze zouden samenwerken, het hele Europese project zouden kunnen inpikken en omdraaien. In plaats van een open markt zouden zij er een confederatie van maken.”

In januari 1989 zou tijdens een ontmoeting tussen Gorbatsjov, de voormalige Japanse minister-president Nakasone, de voormalige Franse president Valéry Giscard d’Estaing, de Amerikaanse bankier Rockefeller en de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, Giscard d’Estaing gezegd hebben: ”Europa zal een confederatie worden en u moet zich daarop instellen. U moet samen met ons en de Europese leidende krachten uitwerken hoe u daarop zou reageren, in hoeverre u de andere Oost-Europese landen zou toestaan om met ons samen te werken of er zelfs deel van te worden, u moet voorbereid zijn.” Zoals Vladimir Bukovsky uiteenzet, was dat in 1989 – op een tijdstip dat het Verdrag van Maastricht (1992) nog niet eens in werking was getreden. ”Hoe in hemelsnaam kon Giscard d’Estaing weten wat er 15 jaar later zou gebeuren? En verrassing, verrassing: hij werd de auteur van de Europese grondwet (2002-2003). Dat riekt echt naar samenzwering, of niet?”

Ja, dat riekt inderdaad naar samenzwering. Dat was in de jaren-80, toen de meeste media het nog afwezen om over een politieke unie ter onderdrukking van nationale staten te spreken en dit beschouwden als paniekzaaierij. Valéry Giscard d’Estaing, de voormalige Franse president en belangrijkste auteur van de Europese grondwet – een ondoordringbare pil van honderden pagina’s en zonder de zelfcontroles en compensatiepunten van de Amerikaanse grondwet – heeft uiteengezet dat de afwijzing van de grondwet in de Franse en Nederlandse referenda van 2005 ”een fout was die moest worden gecorrigeerd…De grondwet zal een tweede kans moeten krijgen.” Hij zei dat het Franse volk op grond van een ”verkeerde inschatting” en uit ”onwetendheid” ’Nee’ gestemd zou hebben en stond erop dat ”uiteindelijk de tekst zal worden aangenomen… Het referendum was een fout, maar als men een fout maakt kan men die corrigeren.” Meneer Giscard d’Estaing geeft te verstaan dat het verdrag opnieuw aan de Franse kiezers in een tweede referendum voorgelegd of door het Franse parlement geratificeerd zou kunnen worden. ”Mensen hebben het recht van mening te veranderen. De mensen zouden in aanmerking kunnen nemen dat ze een fout gemaakt hebben”, zei hij over een mogelijk nieuw referendum ( http://euobserver.com/9/21674). Iedereen die zich nog steeds afvraagt of Eurabia, de opzettelijke samensmelting van Europa en de Arabisch- islamitische wereld, die door Bat Ye’or werd beschreven, niet alleen maar een ”samenzweringstheorie” is, zou deze uitspraken van Giscard d’Estaing moeten lezen. Waarom zouden we niet verbaasd moeten zijn wanneer leidende EU-functionarissen afspraken achter de coulissen maken die de toekomst van het hele continent betreffen en er niets over zeggen in de openbaarheid of gewoon klinkklaar over hun programma liegen? Precies zo heeft de EU tientallen jaren gewerkt, om precies te zijn zelfs vanaf de allereerste dag.

Vanaf het begin was de Europese vereniging een door Frankrijk aangevoerde onderneming. Het feit dat de Franse politieke elite nog steeds zijn aanspraak op de leidende positie over Europa staande wil houden werd tijdens de Irak-oorlog heel duidelijk. President Chirac deed in 2003, nadat Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek de Amerikaanse positie steunden, zijn algemeen bekende uitspraak ”u hebt een goede gelegenheid gemist de mond te houden” en hij voegde er aan toe: ”Deze landen hebben zich niet echt goed gedragen en staan tamelijk zorgeloos tegenover het gevaar dat een te snelle overname van de Amerikaanse positie met zich meebrengt” (http://euobserver.com/9/20986).
Jean Monnet, een Franse economiewetenschapper die nooit in een openbare functie werd gekozen, wordt door velen beschouwd als de architect van de Europese vereniging. Monnet was een pragmaticus met goede contacten, die achter de coulissen stapsgewijs aan het creëren van de Europese eenheid werkte. Richard North, de exploitant van het blog ”EU Referendum” (http://www.eureferendum.blogspot.com/) en samen met Chistopher Brooker coauteur van het boek ”The Great Deception: Can the European Union Survive?” (http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/the-great-deception/1001004002615356/index.html) beschrijft hoe Monnet er jarenlang, al vanaf de jaren-20, ervan heeft gedroomd de ”Verenigde Staten van Europa” te creëren. Voor datgene wat Monnet werkelijk in de zin had, het creëren van een Europa met alle eigenschappen van een staat, werd ”opzettelijk een verwaterde retoriek gekozen om het moeilijk te maken het project te verzwakken doordat men het gewoon in een bilateraal lichaam verandert. Het werd ook op deze manier opgesteld om te vermijden dat nationale regeringen voor iets zouden kunnen terugschrikken waarvan het nadrukkelijke doel de overwinning van hun soevereiniteit is.” In hun analyse van de geschiedenis van de EU beweren de auteurs dat de EU niet vanuit de Tweede Wereldoorlog werd geboren, zoals de meeste mensen denken. Ze zou minstens een generatie daarvoor al gepland zijn.

De Schuman-verklaring van 9 mei 1950, die in belangrijke mate als een begin van de pogingen tot een Europese Unie wordt voorgesteld en waar aan herinnerd wordt op ”Europadag”, bevat passages die duidelijk maken dat zij ”een eerste stap naar de federatie Europa is” en dat ”dit voorstel zal leiden tot de verwezenlijking van de eerste concrete oprichting van een federatie Europa.” Zoals EU-critici hebben vastgesteld, worden deze politieke doelstellingen normaalgesproken weggelaten wanneer men zich op de verklaring beroept en de meeste mensen weten niet eens dat ze bestaan. Een federatie is vanzelfsprekend een staat en ”desondanks hebben de voorvechters van de EG/EU-vereniging altijd blind gezworen dat ze niet op de hoogte zouden zijn geweest van zulke plannen. De EEG/EG/EU heeft in de loop der tijd steeds meer eigenschappen van een supranationale staat aangenomen. Vlag, volkslied, parlement, opperste gerechtshof, munteenheid, wetten.” De oprichters van de EU ”waren er altijd alleen goed op verdacht hun burgers alleen de goede kanten van hun project te laten zien. Het was bedoeld om als voortdurend proces stapsgewijs te worden ingevoerd, zodat geen enkele fase van het project voldoende oppositie zou oproepen die het zou kunnen stoppen of laten ontsporen.” Booker en North noemen de Europese Unie ”een staatsgreep in slow motion: de meest spectaculaire staatsgreep van de historie”, met de bedoeling om stapsgewijs en voorzichtig naast het democratische proces mee te lopen en de oude nationale staten van Europa te onderwerpen zonder het in het openbaar zo te zeggen.

In 2005 riepen de leiders van alle Britse politieke groeperingen minister-president Tony Blair er in een ongekende verklaring toe op om een einde te maken aan de ”middeleeuwse” praktijk van de Europese wetgeving achter gesloten deuren. Critici voeren aan dat de ministerraad, het hoogste wetgevende lichaam van de EU die tweederde deel van de Britse wetten uitvaardigt (en de meerderheid van de wetten in alle West-Europese landen), ”de enige wetgevende vergadering buiten de communistische dictaturen van Noord-Korea en Cuba is die wetten in het geheim aanneemt.” Zoals een van de ondertekenaars het samenvatte: ”We hebben nog altijd dit middeleeuwse beslissingsproces in de EU; de mensen verbergen zich achter andere lidstaten en geven deze de schuld. Het leidt tot toenemend cynisme bij de mensen, maar wat wij nodig hebben is open en directe taal.” Volgens de Britse conservatieve politicus Daniel Hannan werd de EU als volgt ontworpen: ”Haar oprichters wisten vanaf het begin dat hun koene plan om de oude Europese naties in één enkele politieke eenheid te veranderen nooit succesvol zou kunnen zijn wanneer voor iedere stapsgewijze machtsoverdracht de toestemming van de kiezers nodig zou zijn. Zo ontwikkelden ze heel sluw een structuur waarbij de hoogste macht in handen van benoemde functionarissen ligt die immuun zijn tegenover de publieke opinie… In werkelijkheid is de structuur van de EU minder ondemocratisch dan antidemocratisch”
(http://www.telegraph.co.uk/comment/personal-view/3623808/So-you-thought-the-European-constitution-was-dead-did-you.html).

Ook Vladimir Bukovsky waarschuwt ervoor dat we ons in een periode van de snelle, systematische en constante afbouw van de democratie bevinden. ”Kijkt u maar naar de ’Regulary Reform Order’ . Deze maakt van ministers wetgevers die nieuwe wetten kunnen invoeren zonder zich erom hoeven te bekommeren het parlement of wie dan ook te moeten raadplegen… Het ziet er tegenwoordig echt somber uit. De belangrijke politieke partijen zijn volledig in het nieuwe EU-project ingebed. Geen van hen verzet zich hier echt tegen. Ze zijn heel corrupt geworden. Wie zal onze vrijheden verdedigen?” Hij heeft er niet veel vertrouwen in dat instellingen zoals het gekozen en in ruime mate machteloze Europese Parlement deze ontwikkelingen zal beperken. ”Het Europese Parlement wordt gekozen op basis van kiesrecht met evenredige vertegenwoordiging, wat geen realistische vertegenwoordiging vormt. En waar stemt het over? Over zaken zoals het vetgehalte van yoghurt. Het is bespottelijk… Het is geen toeval dat bijvoorbeeld het Europese Parlement me doet herinneren aan de Opperste Sovjet. Het ziet eruit als de Opperste Sovjet, omdat het precies zo werd ontworpen. Vergelijkbaar lijkt de Europese Commissie op het Politbureau, dat het eigenlijke machtscentrum van de USSR was, aan niemand verantwoording schuldig was en door niemand rechtstreeks werd gekozen.”

Een andere voormalige Sovjetburger, Vilius Brazenas, heeft ook gewezen op deze overeenkomsten tussen de instellingen van de EU en de Sovjet-Unie. ” Toen de voormalige Sovjetdictator Michail Gorbatsjov in het jaar 2000 een bezoek bracht aan Groot-Brittannië, omschreef hij de Europese Unie correct als ”de nieuwe Europese Sovjet-Unie”. Hij zei dat met zichtbare instemming, want hij ziet de zich ontwikkelende EU als de vervulling van zijn visie van het ”gemeenschappelijke huis Europa”, dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot de Oeral, zoals hij het in zijn in 1987 verschenen boek ”Perestrojka” omschrijft. Meneer Gorbatsjov was zijn leven lang communist… Het is heel typisch dat een hoge marxist-leninist als Michail Gorbatsjov zo’n geestelijke affiniteit tot de westerse politieke leiders laat zien over het ”gemeenschappelijke huis Europa” en dan 13 jaar later met instemming vaststelt dat het gemeenschappelijke huis steeds meer begint te lijken op het Sovjetmodel.” Booker en North schrijven dat de Belgische minister-president Paul-Henri Spaak, die in Europa bekendstaat als ”Mr. Socialist”, ervoor verantwoordelijk was de andere Europese oprichters ervan te overtuigen dat ”de meest effectieve manier om het doel van hun politieke project te verhullen die zou zijn om het onder het voorwendsel te verbergen dat het alleen om economische samenwerking zou gaan die gebaseerd zou zijn op de afschaffing van handelsbarrières: om een ’gemeenschappelijke markt’.”
(http://findarticles.com/p/articles/mi_m0JZS/is_18_20/ai_n25095870/).

Intussen strekt de reusachtige en opgeblazen EU-bureaucratie haar tentakels uit om ieder denkbaar terrein in Europa tot in detail te reguleren, niet alleen het percentage vet in de yoghurt. Bierdrinkers in Duitsland briesten in de zomer van 2005 van woede over EU-plannen die erop gericht waren dat dienstdoend personeel haar decolleté zou moeten bedekken. Het doel van de EU-richtlijn was om het personeel zodoende tegen gevaarlijke zonnestralen te beschermen. Maar de zogenaamde ”tan ban” werd als absurd veroordeeld door brouwerijen, politici en het bedienende personeel. De richtlijn werd uiteindelijk ingetrokken. In Zweden hebben de meeste kledingstukken, die in winkels worden verkocht, een wasvoorschrift. Maar de etiketten werden door de EU als handelsbarrière gezien, omdat daardoor buitenlandse kledingstukken, die het etiket niet hebben en in Zweden verkocht worden, zouden worden benadeeld. Een enquête van de Zweedse consumentenbond had als resultaat dat acht van de tien Zweden het wasvoorschrift lezen voordat ze nieuwe kledingstukken wassen en zes van de tien voordat ze nieuwe kleding kopen (http://www.thelocal.se/article.php?ID=1663).

Dat zijn voorbeelden van de bespottelijke en meer lachwekkende aspecten van de EU-machinerie. Maar er bestaat ook een veel onheilspellender kant: de promotie van een officiële ”Eurabische” federale ideologie, die vaartzet achter het multiculturalisme, (http://www.jihadwatch.org/dhimmiwatch/archives/010829.php)
die al diegenen die hun nationale democratie willen bewaren als ”xenofoob” brandmerkt en al diegenen die de immigratie uit de Derde Wereld willen beperken als ”racistisch”. In een bericht van de EU-reguleringsinstantie tegen racisme wordt geëist dat Europa meer moet doen om racisme en ”islamofobie” te bestrijden. Nieuwe antidiscriminatiewetwetten ter bestrijding van islamofobie zullen in werking treden, zoals dit reeds heeft plaatsgevonden in Noorwegen, waar de Noren hun onschuld moeten bewijzen wanneer islamitische migranten hen in welke vorm dan ook, inclusief wegens discriminerende uitlatingen, aanklagen. De EU wil ook graag een officiële woordenschat bevorderen die beledigende en cultureel gevoelige begrippen zoals ”islamitisch terrorisme” vermijdt.

De vertegenwoordiger van de gezamenlijke buitenlandse en veiligheidspolitiek van de EU, Javier Solana, reisde na de onlusten op grond van de Mohammed-karikaturen die in de Deense krant ”Jyllands-Posten” werden gepubliceerd, begin 2006 naar het Midden-Oosten en legde daar samen met islamitische leiders statements af dat ”de persvrijheid verantwoordelijkheid en tact inhoudt en het geloof en de principes van alle religies zou moeten respecteren.” Solana zei dat hij over maatregelen zou hebben gediscussieerd die veiligstellen dat ”religieuze symbolen kunnen worden beschermd.”
Zulke stappen zouden door verschillende mechanismen kunnen worden gerealiseerd en ”zouden binnen de nieuwe mensenrechtencommissie van de VN kunnen worden uitgewerkt”, zei hij. Hij voerde gesprekken met sjeik Mohammed Sayed Tantawi van de Al-Azhar universiteit in Cairo, de hoogste autoriteit van de Soennitische islam, en met de secretaris-generaal van de Arabische Liga Amr Moussa.

Tijdens een ontmoeting met de voorzitter van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC) Ekmelledin Ihsanoglu zei Solana dat hij ”onze ernstige spijt over het feit dat er religieuze gevoelens werden gekwetst” tot uitdrukking zou brengen en beloofde ”bovendien….veilig te stellen dat de hoofden en de harten van de mensen niet opnieuw gekwetst zouden worden.” Het Nederlandse dagblad ”De Telegraaf” citeerde de Nederlandse staatssecretaris voor Europese aangelegenheden Atzo Nicolai met het woord ”choquerend” voor de toon van appeasement die Solana had aangeslagen. Slechts een paar jaar daarvoor zette de heer Solana, destijds secretaris-generaal van de NAVO, in een rede uiteen dat de ”wortel van de conflicten in Europa en daarbuiten rechtstreeks op een gebrek aan democratie en openheid teruggevoerd kunnen worden. Het gebrek aan een ventiel van democratische discussie kan in samenlevingen tot uitbraken van geweld leiden.” De ironie dat hij later zelf probeerde de democratische discussie in Europa door het forceren van islamitische censuur en taalvoorschriften uit te hollen, stoorde hem blijkbaar niet ( http://www.nato.int/docu/speech/1998/s981112a.htm).

De journalist Nidra Poller noemde tijdens zijn commentaar voor het referendum over de EU-grondwet in Frankrijk andere voorvallen van deze opzettelijke onderwerpende houding van EU-leiders tegenover islamitische eisen. ”De Euro-Mediterrane dialoog” is een meesterwerk van de afschuwelijke onderwerping. De Europese Unie fungeert daarbij als tussenstadium van een onheilzaam project Eurabia, dat een samensmelting van de Europese cultuur en haar verandering in een monumentaal cultuurrelativistisch paradijs beoogt… dat heel erg veel lijkt op de oemma (de wereldwijde islamitische gemeenschap). Is dat niet meer een exactere visie van datgene wat de Europese Unie voor haar goedgelovige burgers voorbereidt? Wanneer gezagsondermijnend appeasement zich verbergt achter de sluier van de ”dialoog”, welke onuitsprekelijke ambities zullen er dan achter het edele woord ”grondwet” schuilgaan?

Intelligente mensen waarschuwen al jaren voor deze ontwikkeling. De Britse filosoof Roger Scruton waarschuwt in boeken zoals ”The West and the Rest: Globalization and the Terrorist threat” (http://www.morec.com/scruton/) en ”England and the Need for Nations” (http://www.civitas.org.uk/pubs/Scruton_cs49.php): ”Wij in Europa staan aan een keerpunt van onze geschiedenis. Onze parlementen en rechtssystemen hebben nog altijd territoriale soevereiniteit. Ze corresponderen nog steeds met de historische kolonisatiepatronen, die de Fransen, de Duitsers, de Spanjaarden, de Britten en de Italianen in staat stellen ”wij” te zeggen en te weten wie daarmee bedoeld wordt. De mogelijkheid om de wetgevende en uitvoerende machten, die de nationale staten van Europa vormden, te herstellen is er nog. Op het moment dat het proces gestart wordt zou dat onze parlementen en rechtbanken ontdoen van hun soevereiniteit, zou dat de grenzen tussen onze rechtssystemen verwijderen, zouden de nationaliteiten van Europa in een betekenisloos collectief oplossen, dat noch door taal noch door religie, gebruiken en geërfde soevereiniteit en wetgeving is verenigd… De beslissing tegen de nationale staten is nog niet echt gevallen en de beslissing voor het transnationale alternatief is überhaupt nog niet gevallen. Ik geloof daarom dat wij op een beslissend punt zijn aangeland, dat voor Europa en de wereld desastreus zou kunnen blijken te zijn en dat ons slechts nog een paar jaren resten waarin wij ons erfgoed kunnen bewaren en in ere kunnen herstellen.”

De Tsjechische president Václav Klaus (http://www.brusselsjournal.com/node/893), een bewonderaar van Ronald Reagan en Margaret Thatcher, heeft gezegd dat de EU-uitbreiding met 10 nieuwe lidstaten – overwegend voormalige communistische landen uit Midden- en Oost-Europa – ”het gebrek aan democratie van de EU vergroot.” Hij waarschuwde dat ”de EU – met toenemende snelheid – haar wetgeving, die zich nu al met bijna ieder aspect van het menselijk leven en menselijke activiteit bezighoudt, nog zou kunnen uitbreiden.” Meneer Klaus benadrukte bovendien dat de nationale staat ”een niet te vervangen garantie voor democratie is (in tegenstelling tot alle ”rijken”, ”imperia” en ”conglomeraten van staten”).”

Volgens Vladimir Bukovsky ”is het meest voor de hand liggende resultaat een economische instorting in Europa, die na een bepaalde tijd op grond van de stijgende kosten en belastingdruk onvermijdelijk intreedt. Het onvermogen om concurrentie toe te staan, de overregulering van de economie, de bureaucratisering zal leiden tot de economische instorting… Daar twijfel ik geen moment aan. De Europese Unie zal in elkaar storten zoals de Sovjet-Unie in elkaar stortte. Maar vergeet u niet dat zo’n ineenstorting zo’n verwoesting achter zal laten, dat er een generatie voor nodig is om dit te herstellen. Denkt u er alleen maar aan wat er zal gebeuren wanneer het tot een economische crisis komt. De wederzijdse beschuldigingen tussen de landen zullen enorme vormen aannemen. Het zou tot heftige ruzies kunnen komen. Kijkt u naar de talloze immigranten uit de Derde Wereld die nu in Europa leven. Dat werd gestimuleerd door de Europese Unie. Wat zal er in het geval van een economische ineenstorting met hen gebeuren? We zullen vermoedelijk uiteindelijk net zoveel etnische onvrede meemaken als in de Sovjet-Unie, dat men er alleen al bij de gedachte hieraan voor terugschrikt… Ik geloof dat de Europese Unie net zomin gedemocratiseerd kan worden dan de Sovjet-Unie. Gorbatsjov probeerde haar te democratiseren en ze explodeerde. Een dergelijke structuur kan niet worden gedemocratiseerd.”

Richard North (http://www.nytimes.com/2004/01/15/opinion/15iht-ednorth_ed3_.html) schrijft dat ”wanneer tegen alle waarschijnlijkheid in de grondwet het haalt, zou dat zijn alsof men het deksel op een kookpot zet en het veiligheidsventiel verstopt. De uitbraak zou wellicht iets langer op zich laten wachten, maar wanneer hij komt zal hij explosief zijn.” In het boek, dat hij samen met Christopher Booker schreef, komen de auteurs tot de conclusie: ”Achter de hoogdravende idealen van het supranationalisme – die een beeld van pakjesdragers oproepen die als de wachters van Plato de aangelegenheden van Europa vanuit een verheven positie ver boven de kleine egoïsmes en rivaliteiten van gewone nationale staten aansturen, die begonnen met het project van Monnet – zit een reusachtig ziek monster dat zichzelf om de tuin leidt: gedeeltelijk in zijn eigen bureaucratie verstikkend, gedeeltelijk een corrupte onderneming, dat individuen eindeloze mogelijkheden biedt hun medemensen te slim af te zijn en uit te buiten; gedeeltelijk een machtige machinerie om de nationale interesses van de landen door te drukken, die weten hoe ’ het systeem functioneert’, waarbij dit de Ieren en de Spanjaarden beter is gelukt dan de meeste anderen, maar waarbij Frankrijk zonder concurrentie het kampioenschap toekomt. Maar dat ene, wat dit project nooit kon zijn, omdat het per definitie nooit zo bedoeld was, was ook alleen maar in de verste verte democratisch.” Daarom geloven zij dat de EU verdoemd is en dat zij een vreselijke verwoesting zal nalaten, vernietigd land, waaruit de volkeren van Europa zich pas vele jaren later kunnen verheffen.”

Ik begrijp de twijfels dat de vernietiging van de EU ”instabiliteit” in Europa zou kunnen oproepen. Dat zal ze. Maar we zullen waarschijnlijk aan het eind sowieso met ”instabiliteit” te maken hebben, alleen al vanwege het grote aantal moslims dat de EU-rabiërs hebben binnengelaten. Bovendien, wanneer ”stabiliteit” een constante koers in richting Eurabia betekent, geef ik op ieder moment de voorkeur aan wat instabiliteit. Ik kan niet zien dat we een andere keuze hebben. De waarheid is, dat Europa zichzelf opnieuw in moeilijkheden heeft gemanoeuvreerd en, onafhankelijk van datgene wat we nu doen, enkele turbulente en pijnlijke jaren voor zich zal hebben. De keuze is tussen ongemakken volgens welke Europa overleeft en ongemakken volgens welke Europa ophoudt tot de westerse cultuur te behoren.
Velen zullen hopen dat we de EU zouden kunnen ”hervormen”, dat we de positieve aspecten zouden kunnen bewaren en niet ”het kind met het badwater zouden moeten weggooien.” Ik heb een andere mening. Ooit was ik ook naïef en dacht dat er positieve aspecten van de EU zouden zijn. Die zijn er niet of in ieder geval niet eens bij benadering genoeg om er ook maar eentje van te willen bewaren.

De EU is alleen badwater, er is geen kind.

Daarom is het zoals Bukovsky zegt, ”des te vroeger we een punt achter de EU zetten, des te beter. Des te vroeger ze ineenstort, des te minder schade zal ze bij ons en in andere landen hebben aangericht. Maar we moeten snel zijn, want de Eurocraten schieten enorm op. Het zal moeilijk zijn hen te overwinnen. Nu is het nog eenvoudig. Wanneer een miljoen mensen naar Brussel marcheren, zullen die kerels naar de Bahama’s vluchten.”

Het creëren van Eurabia is de grootste daad van verraad in de westerse geschiedenis sinds 2000 jaar, sinds de periode van Brutus en Judas. In Dantes Goddelijke Komedie bevinden Brutus en Judas Ischariot zich in de ergste kring van de hel, nog onder Mohammed. Als Dante nu zou leven, zou hij waarschijnlijk een extra plaats in de hel voor Valéry Giscard d’Estaing en zijn handlangers creëren. De EU-elites zien zichzelf als Julius Caesar of Caesar Augustus, maar in werkelijkheid zijn ze Brutus. Ze willen het Romeinse imperium op beide oevers van de Middellandse Zee herstellen, verbonden door een vage betrekking op het ”gemeenschappelijke Griekse erfgoed”. In plaats daarvan scheppen ze een civilisatorische ineenstorting van grote delen van West-Europa door toe te staan dat de barbaren het continent overrompelen. De EU zou heel graag het Romeinse imperium herstellen en eindigt ermee te zorgen voor de tweede val van Rome.

Eurabia kan alleen worden gestopt door de organisatie te vernietigen die Eurabia vanaf het begin heeft geëxploiteerd: de Europese Unie.

LINK oorspronkelijke artikel (Engels):
http://gatesofvienna.blogspot.com/2006/06/why-eu-needs-to-be-destroyed-and-soon.html

E.J. Bron in Het Vrie Volk