OVERSTAG GAAN WORDT VOORBEREID

OVERSTAG GAAN WORDT VOORBEREID
Voor wie thuis is in de zeilwereld, is het begrip ‘overstag gaan’ meer dan duidelijk. Men loeft het zeil om door de wind anders op te vangen in een andere richting te varen. Men verandert van kaap. Men wendt de steven. Van een paar graden, tot ten zelfs 180°, dat is rechtsomkeer, terug de richting in waaruit men kwam. Is de De Morgen bezig met ‘overstag gaan’ was de bedenking die in mij opkwam toen ik onderstaand artikel van de Morgendlijke Hogepriester (Walter Pauli) een paar keer gelezen had. Want ik ko,n mijn ogen niet geloven. Door al stoeffend op een sos-papierverbrander te surfen naar het heil van het Vlaams Nationalisme, dat is straffe kost!
Kan iemand, de zoet gevooisde maar vals zingende Walter Pauli van de DM volgen in onderstaand artikel, rond Frank Vandenbroucke, de sympathiekste der Rode Broeders die altijd al goodwill heeft uit gestraald? Hij zegge het mij, want mij ontgaat het.
De Rode Troubadour! Hij zingt mooi, maar hij zingt vals. Omdat hij voorbij gaat aan de fratsen die bedoelde Hendrik De Man in petto had en deze raszuivere socialist opvoert, zonder daarbij te vermelden dat hij, de eerste onder de toenmalige socialisten (1940) de eerste was om …de vredespijp te roken met de Nazi-overweldigers. Zijn ‘manifest’ riep op, om in samenwerking met de Duitse arbeider en alle arbeiders ter wereld, gewoon weer aan het werk te gaan en zich te voegen in de Nieuwe Orde..Hendrik De Man is trouwens in ballingschap in Zwitserland gestorven, waar hij zich diende schuil te houden voor de vangarmen van de Justrice de Roi Nègres in belgië….Het is slechts op die manier dat hij aan de executiepaal is kunnen ontkomen…Hoe kunnen troubadours-hoernalisten nu zo kort van memorie zijn?....
Hendrik De Man, opzij gezet collaborateur van het eerste uur, vlug-vlug onschadelijk gemaakt door eigen broederschaft, nu opvoeren in vergelijkingen met de Vlaams Nationalist DeWever zou vraagtekens moeten oproepen….Of zit er meer achter? Is er een nieuwe volte face in voorbereiding? ‘If you cannot beat them, join them?’
Walterke! Walterke! Ie bent toch zeker geen Rode Tjeef geworden?
Maar kom, alle gekheid op een (tover)stokje: als het U ernst is om de vroegere dwalingen Uws weegs te hebben ingezien, dan heten wij U hartelijk welkom in ons nationalistisch midden. En de nieuwe gazet, waar U eens na de De Morgen zult in schrijven, kan zeker rekenen op onze warme belangstelling.
Anderzijds is het ook zo, dat U nooit Filip Dewinter, Gerolf Annemans of Bruno Valkeniers op dezelfde manier zult benaderen. Die zijn inderdaad niet de Bijna Slimste mens ter wereld, want ze komen zo goed als nooit op TV. Dat zegt veel over Bart DeWever.
U moet dus nog veel boterhammekens eten, Walterke, want onafwendbaar nadert het ogenblik dat die twee koningskinderen van hetzelfde Vlaams Nationalische bloed, elkaar zullen vinden. Het water is diep, maar niet tè diep. Om in dezelfde nautische beeldspraak van het begin van dit artikel te blijven: schepen kunnen in konvooi naar hetzelfde doel varen. En zal de Profeet uit de De Morgen op de kade staan om ze welkom te heten? Want wie weet, is Frank Vandenbroucke dan ondertussen niet aan boord van een van die twee….
Met of zonder fanfare voor de Onafhankelijkheid van Vlaanderen gaan, is niet aan de orde. Als op die kade waar beide schepen aanmeren, de beiaarden maar het Vrijheidslied maar beieren over stad en dorp, en ontelbare leeuwenvlaggen wapperen, met daartussen die fanfares van alle mogelijke gezindten.
Dàt beeld, Walterke Pauli, heeft generaties Vlamingen die leefden zonder paardenbril levenslang voor ogen gezweefd, en het ziet er stilaan naar uit dat ook U vooraan zult staan in die menigte feestvierders. Want, ‘goesting’ of niet, U kunt er niet onderuit. U bent als Vlaming geboren, en als Vlaming zult U sterven!
André Baert

Pssst
O Ja, weeral eens een artikel volledige gekopiëerd!? Juist! Wat ik op straat vind, een leeg blikje cola, bijvoorbeeld, schop ik ook voort, net zolang het mij belieft. Wat is het verschil tussen de straat en het Internet?

Hett woord is aan de Heer Walter Pauli.
Er zijn weinig raadselachtiger figuren in de Wetstraat dan Frank Vandenbroucke. De man wordt opgehemeld in het land en verguisd in eigen middens. Hij heeft supporters bij rechts en verzamelt vijanden in eigen rang. Terwijl hij toch focust op klassieke socialistische thema's als werk, onderwijs, pensioenen en sociale bescherming. Hij heet geen stemmenkanon te zijn, maar in zijn provincie Vlaams-Brabant deed de sp.a het relatief goed, beter zelfs dan in Oost-Vlaanderen met Freya Van den Bossche en Antwerpen met Caroline Gennez en Patrick Janssens. Vandenbroucke prijkt als lijsttrekker zelfs in de top tien van politici met de hoogste 'penetratiegraad' (de verhouding tussen het aantal stemmen en de grootte van de kieskring), en dat vlak na geducht stemmenkanon Jean-Marie Dedecker. Ook met sérieux kan men kiezers rapen.

Al leek Frank Vandenbroucke niet ernstig toen hij voor de verkiezingen de N-VA van Bart De Wever als gek begon te diaboliseren en deze week ineens verklaarde "Soms, als ik Bart De Wever bezig hoor, denk ik dat ik me zelf bezig hoor." De Wetstraat bescheurde zich om die volte-face. De Wetstraat vergiste zich.

Zoals zo vaak bij een complex figuur als Vandenbroucke zitten de zaken altijd een beetje ingewikkelder in elkaar. Het hoeft immers niet te verwonderen dat een zelfverklaard 'conservatief Vlaams-nationalist' als Bart De Wever Frank Vandenbroucke zou charmeren. Omdat die niet meer afkerig is van enig conservatisme, noch van een welbegrepen Vlaamse reflex. De 'slimste mens' heeft meer gemeen met 'de slimste' politicus dan velen denken.

Steeds vaker, steeds nadrukkelijker heeft Frank Vandenbroucke (°1955) veel weg van de de meest besproken socialistische politicus van de jaren dertig, Hendrik De Man (1885-1953). Vandenbroucke heeft een academische opleiding die hij vervolmaakte in Cambridge en Oxford, De Man doceerde in Frankfurt. De Man werd beroemd om zijn 'Plan Van de Arbeid', ook wel 'Plan De Man' genoemd, om de werkloosheid en de economische recessie van zijn tijd aan te pakken. Ook Vandenbroucke lanceerde de vorige maanden een socialistisch 'Durf-Plan'. De Mans bekendste werk was trouwens Zur Psychologie des Sozialismus (1927), met daarin de grondslagen voor het 'ethisch socialisme': het socialisme niet als instrument van klassenstrijd en of een louter materialistisch instrument, maar socialisme als een ethische plicht.

Die De Man heeft de jonge Vandenbroucke zeker beïnvloed. In 1981, aan het begin de donkere inleveringsjaren, publiceerde de jonge econoom Vandenbroucke een boekje bij Kritak (zo heette uitgeverij Van Halewyck toen nog): Van crisis tot crisis. Een socialistisch alternatief. Zijn fascinatie voor 'De Man' valt op, zelfs woordelijk. Hij roept de socialisten op om hun eisen te bundelen in één groot actieprogramma, als het ware... een plan. Letterlijk: "De één-mei oproep van Karel Van Miert voor een nieuw 'Plan van de Arbeid' toont aan dat de nood aan zulk een alternatief plan meer en meer gevoeld wordt. Het is nodig partij en vakbeweging meer en meer te mobiliseren in een open discussie over dit plan." Die tekst, die zo gekopieerd kon worden voor de voorbije kiescampagne, is wel al 28 jaar geleden geschreven...

Ethisch socialisme bevat componenten die dicht aanleunen bij de gedachtegang van Bart De Wever. Het vergt wel enige inspanning om dat te zien. Toen Frank Vandenbroucke, als piepjong SP-voorzitter, in 1990 zijn boek Over dromen en mensen schreef, pende hij een basistekst neer voor het ethisch socialisme in Vlaanderen. Jaren later vatte hij dit werk samen: "In 1990 publiceerde ik een boek waarin ik stelde dat 'ongelijkheid waarvoor mensen niet zelf verantwoordelijk zijn, moreel onaanvaardbaar is'." Die laatste bijzin is cruciaal: de verantwoordelijkheid van de mensen bestaat, en de overheid moet die persoonlijke verantwoordelijkheid niet overnemen. Zoals De Wevers favoriete cartoonfiguur, Bart Simpson, ooit zo magistraal zijn kleine verantwoordelijkheid afwentelde op de samenleving: 'Man, I'm a product of a society that's lost its good manners."

Die gecursiveerde zin van Vandenbroucke sluit, althans in zijn premisse, dicht aan bij het conservatisme van Bart De Wever, diens gedweep met de Britse neoconservatieve publicist Theodor Dalrymple. In een dubbelinterview in 'Zeno' verklaarde De Wever, in haast van Vandenbroucke geleend taalgebruik: "Wanneer je mensen afhankelijk maakt van uitkeringen, beroof je hen van alle eigen verantwoordelijkheid

Vlaams met of zonder fanfare
En op radicaal Vlaams vlak moet deze sp.a absoluut niet meer opgevoed worden. Dat is de laatste jaren misschien wat minder zichtbaar, nu Caroline Gennez alle vrienden kan gebruiken en dus de inhoudelijke twistpunten met ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw omzeilt, en die zijn mogelijk nogal communautair van aard. Maar de Teletubbies waren Vlaamser dan de publieke opinie vermoedde. En de hele sp.a is dat eigenlijk. Zie maar eens hoe afgelopen week sp.a'er Renaat Landuyt betreffende de assisenprocedure het vuur aan de schenen legde van minister Stefaan De Clerck (CD&V): de sp.a'er viseerde haast exclusief - en met veel gusto - de onwil in Franstalige parketten-generaal, Franstalige rechtbanken ook.

En ook al is nogal eens ingezoomd op de latere politieke en persoonlijke spanningen tussen Stevaert, Vandenbroucke of Vande Lanotte, over een aantal fundamentele principes waren ze het altijd roerend eens. Het had iets contradictorisch. Hoewel er weinig sp.a-voorzitters zo'n hartelijke relatie hadden met een PS-voorzitter als Stevaert met Di Rupo, was Stevaert zeer Vlaams. Het is de moeite zijn boek Steve gratis (2004) grondig door te lezen en verder te kijken dan de spectaculaire kop. Daarin staat letterlijk: "Ik wil grote stappen zetten op het vlak van de staatshervorming. Voor mij is alles bespreekbaar." Alles. Ook (delen van) de sociale zekerheid. Maar in tegenstelling tot Vandenbroucke en Vande Lanotte, die zwaar hebben ingezet op de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, predikte Stevaert een andere techniek: "Ik wil zeer ver gaan. Maar ik wil niet de jager zijn die met de fanfare op kop het bos intrekt, want dan vang je niets."

En de rol van fanfare is de N-VA natuurlijk op het lijf geschreven, met De Wever als de man met de imposante bombardon of bastuba. Maar hij speelt zijn melodie met verve. Hij pleit voor een Vlaamse hospitalisatieverzekering, hoewel de Raad van State vroeger al principiële opmerkingen maakte tegen dergelijke constructie. Maar terwijl het ABVV die principiële weigering steunt, wordt op de studiedienst van de Socialistische Mutualiteiten al veel avontuurlijker gedacht, en geldt daar het recente boek van Danny Pieters, N-VA, hoogleraar en specialist sociale zekerheid, als verplichte literatuur. Tal van elementen eruit zijn trouwens zo in te schrijven in de 'sociale staatshervorming' die Frank Vandenbroucke al jaren bepleit.

Bart De Wever is geen asceet, Frank Vandenbroucke elk jaar wat meer, zo lijkt het wel. Maar hoe verschillend hun politieke achtergrond is, hun strategie en tactiek - bij Vandenbroucke is meer Vlaanderen een middel, bij De Wever een doel waarbij alle middelen geheiligd zijn - toch hebben ze meer gemeen dan ze zelf doorgaans toegeven. Op die ene slip of the tongue van Vandenbroucke na, die eigenlijk geen slip was maar een oprechte zoen.
Walter Pauli in De Morgen