SOCIALISTISCHE ZWARTE LIJSTEN

SOCIALISTISCHE ZWARTE LIJSTEN
Zondagavond 14 Juni. Niet gekeken naar De 7de Dag. Je moet wel goed zot zijn om die muilentrekkerij (uitzondfering gemaakt voor Bruno Valkeniers) te verkiezen boven het gezelschap van je vrouwtje, een frisse Bruine Leffe en de gezellige knusse schaduw van de parasol bij meer dan 30°, terwijl in het arme vaderland de regen bij bakken neerkomt. Voor Vaderdag echt geen opkikker! Morgen bekijk ik dan wat mij aanstaat, in ‘Herbekijk’ op de VBRT regimezender.
Heb na de siësta de rest van mijn achterstallige correspondentie opgekuist, om af te sluiten met onderstaand artikel van LVB, dat ik gaarne aan de vergetelheid help ontrukken. Omdat het een speciaal licht werpt op socialistische gewoontes, die van op ieders vaderlandse bodem, nu ook hoogtij vieren in ‘Brussel’…Tot nader order zal ik dus die Nederbelg van LDD het voordeel van de twijfel geven.
Verder hen ik nog een eitje te pellen met mijn ‘tSCHELDT, die het in mijn afwezigheid aangedurfd heeft om het onderkoeld resultaat van het Vlaams Belang in hoofdzaak toe te schrijven aan de intriges van ons aller Marie Rose Morel. Dat ze 108.000 voorkeurstemmen haalde zal daar waarschijnlijk het bewijs voor zijn…En zo kom ik wellicht bij Bruno Valkeniers terecht, want die schijnt een goede vriend van Ben Murrath te wezen….Zullen er dan nooit geen twee Vlaams Nationalisten zijn die in vrede met elkaar kunnen leven?


Europese socialisten zetten Eppink op zwarte lijst
01-06-2009 - Luc van Braekel - LVB weblog
Derk Jan Eppink, bij de komende Europese verkiezingen eerste opvolger en derde effectief voor Lijst Dedecker, kreeg van de Europese Socialisten (PES) een plaats op hun zwarte lijst van "12 verschrikkelijke kandidaten" [PDF]. De lijst is volgens de PES niet gericht tegen de kandidaten zelf, maar tegen hun opvattingen die "absurd of beledigend" zouden zijn. Als reden voor de opname van Eppink in de lijst, geeft de PES volgend citaat weer, zonder bronvermelding maar afkomstig uit het boek "Avonturen van een Nederbelg": "Want kijkend vanuit Vlaanderen heb ik de indruk dat het leven van een Nederlandse blanke, heteroseksuele man, in het bezit van een goede baan en een blinkende auto, niet meevalt. Hij mag belasting betalen en moet voor de rest zijn mond houden. Hij krijgt de schuld van raciale en seksuele discriminatie, hij verdient 'asociaal' veel en vervuilt met zijn auto het milieu. Hij heeft 'brute pech', want hij behoort tot geen enkele minderheidsgroep. Binnenkort zal hij ook moeten boeten voor de slavernij."
Is deze passage nu werkelijk zo "verschrikkelijk"? Ze legt mijns inziens terecht de vinger op de doorgeschoten herverdeling, de georganiseerde ontmoediging van het autogebruik, de demotiverende belastingtarieven, het intellectuele klimaat dat zich focust op armoedebestrijding in plaats van op economische groei, en de nadruk op de alomtegenwoordige en allesoverheersende 'discriminatie'.
Maar laten we even nagaan hoe deze lijst tot stand gekomen is. Een intrigerende naam op de lijst is Monica Macovei, voormalig minister van justitie in Roemenië. Correspondent en columnist Charlemagne van het Britse weekblad The Economist schrijft dat "Macovei zowat de enige reden is waarom Roemenië erin slaagde om in 2007 lid te worden van de EU". EU-diplomaten noemen haar een heroïsche figuur, aldus Charlemagne. In haar strijd tegen de corruptie in haar land voerde ze wetgeving in die belangenvermenging tussen politieke en zakelijke belangen strafbaar maakte. Ze maakte transparante openbare aanbestedingen verplicht voor grote openbare werken. En zo iemand wordt door de Europese socialisten op een zwarte lijst gezet?
Aan haar partij-affiliatie zal het niet liggen, want haar Democratische Liberale Partij maakt deel uit van de Europese Volkspartij waar o.a. ook de CD&V deel van uitmaakt. Wel is er in Roemenië een jarenlange vete aan de gang tussen de socialistische premier Popescu-Tariceanu en de partij van president Basescu, waartoe ook Macovei behoort. Volgens de PES staat Macovei op de verschrikkelijke lijst omdat ze "bijeenkomsten in het buitenland gebruikt om kritiek te leveren op haar eigen land, en om haar politieke tegenstanders als corrupt te bestempelen". "Mevrouw Macovei verklaarde onlangs zelfs dat Roemenië niet langer EU-subsidies zou mogen krijgen, hetgeen duidelijk tegen de belangen van haar land is". Hieruit blijkt dat de zwarte PES-lijst door de nationale socialistische partijen werd samengesteld, vanuit partijpolitieke overwegingen die met nationale, en niet met Europese politiek te maken hebben.
Een plaats op die zwarte lijst van de socialisten, dat mag Eppink wat mij betreft als een eretitel beschouwen.
Uitgeverij Pelckmans was zo vriendelijk mij een recensie-exemplaar van Eppinks nieuwste boek te sturen: "De eurorealisten komen! - Blauwdruk voor een werkend Europa". Dit dunne boekje van 64 pagina's leest vlot, maar is minder boeiend dan Eppinks vorige werken als "Avonturen van een Nederbelg", "Anatomie van Paarse Illusies" of "Europese Mandarijnen". Eppink is als auteur op zijn best als hij over zijn persoonlijke belevenissen schrijft. Als hij zijn visie geeft over abstracte concepten als de Europese eenmaking, wordt zijn stijl wat wolliger. De boeiendste passages in dit boekje gaan dan ook over zijn belevenissen in de eurocratie, zoals een ontmoeting met Guy Verhofstadt: In het voorjaar van 2001 bezocht ik met mijn toenmalige baas EU-commissaris Frits Bolkestein de Belgische premier Guy Verhofstadt in de Wetstraat 16. Het was de eerste keer dat ik daar was. Het ging over het Belgische EU-voorzitterschap. Verhofstadt zat op de praatstoel naast zijn bureau en legde breed gesticulerend uit hoe hij via een Verklaring van Laken en een conventie met diverse schijven naar de Europese grondwet wilde koersen. Bolkestein, een tegenstander van Europees federalisme, keek hem aan met ongeloof. Ik dacht: 'Oh mijn God, nu krijgen we een Europees Burgermanifest'. Na de 'modelstaat België' kregen we de 'model Europese Unie'. Het Eurovoluntarisme was aan de macht.
Bijzonder interessant in dit boekje is Eppinks visie op het verband tussen innovatie en immigratie, een standpunt waar ik mij volledig kan achter scharen: Aan het vrije verkeer van goederen, personen, diensten en kapitaal moet men een vijfde vrijheid toevoegen: de vrijheid van kennis. Om de concurrentie met landen als de VS, India en China aan te kunnen moet de EU de aanwezige kennis in Europa beter benutten. Studenten moeten meer mogelijkheden krijgen in het buitenland te studeren en toptalent uit het buitenland moet actief worden aangetrokken. Er is momenteel te weinig ruimte voor kwaliteitsimmigratie wat bedreigend is voor de toekomst van de Vlaamse economie. Innovatie en technologische vernieuwing is niet mogelijk zonder mensen die dit proces een impuls kunnen geven. Wij moeten daarvoor open staan, in het belang van onze eigen toekomst. Vrijwel alle innovatie en technologische vernieuwing komt uit de VS, van computertechnologie tot medische ingrepen. Amerika staat open voor mensen die vernieuwing gestalte kunnen geven, waar zij ook vandaan komen. Wij moeten kwaliteitsimmigratie verwelkomen want als wij dat niet doen wordt Vlaanderen een bejaardentehuis zonder financiering.
En daarmee zijn we terug bij het onderwerp waarmee we dit artikel begonnen: de socialisten. In België zijn het de socialisten geweest die het recht op vrije vestiging binnen de EU hebben tegengehouden voor burgers uit de nieuwe lidstaten zoals Polen. In strijd met de geest van de EU-verdragen, werd onder druk van de socialisten dit recht op vrije vestiging jarenlang beperkt tot zogenaamde "knelpuntberoepen". Tegelijk zijn de Belgische socialistische partijen voorstander van een algemeen pardon voor illegalen. De visie van de Belgische socialisten op immigratie: ja aan de immigratie van kansarme asielzoekers en de regularisatie van illegalen, neen aan de import van productieve vaklui en kenniswerkers
Bron Iskander