TIJDSDOCUMENT

TIJDSDOCUMENT

De ware inzet
Morgenvroeg begint aftredend Minister-president Kris Peeters aan de onderhandelingsgesprekken met de mogelijk toekomstige coalitiepartners. Vandaag was het 14 dagen geleden dat we ‘ter stembus gingen’. Al die tijd heb ik bewust niets geschreven over winnaars of verliezers. Die zijn immers nog steeds niet gekend.

Jawel, de stemmen zijn geteld en de naakte cijfers verschenen al overal. Maar wat betekenen die cijfers? Dan laat ik nog in het midden of ze gelijk zijn aan de stemmen zoals ze werkelijk zijn uitgebracht. Zelfs dàt doet helemaal niets ter zake.
De ware winnaar of verliezer zullen we pas… over enkele jaren kennen.
Immers, niet de kandidaten of hun partijen zijn de inzet van de verkiezingen. Verkiezingen zijn maar een ritueel. Het is de burger die de ware inzet is. Het is de burger die wint of… verliest.

Deze verkiezingen hebben in elk geval aangetoond dat het partijenstelsel tot op de draad versleten is. De kiezers hebben altijd al een ideologische voorkeur geuit. Vroeger werd die afgelijnd gedragen door een partij. Vandaag is dat niet meer zo. Partijen verloochenen desnoods het eigen gedachtegoed, als het moet hun eigen leden, om in elkaars vijver te vissen. Desnoods importeren ze vreemde gelukzoekers met gemeenschapsgeld in ruil voor wat meer stemmen.

Beleidsmatig maakt het ook nog weinig uit welke partij aan het bewind is. Er zijn bekwame mandatarissen en onbekwame, er zijn die zich voor het algemene belang inzetten en anderen die alleen voor zichzelf zorgen. De politicus van vandaag gooit alleen nog parels voor de… zijnen.

Neem nu de christelijke ideologie. Die is nog nauwelijks in een partij terug te vinden. De sociale bekommernis betonen ze allemaal. De economische betrokkenheid wordt zelfs door de socialisten onderschreven. De liberalen zijn groen als het moet en de groenen zijn globalistischer dan ze zelf vermoeden. Wie kan daar nog wijs uit?

Dus stemmen op personen, ongeacht hun partij? Schaf die geldverslindende achterkamerpartijen dan ook meteen af en laat individuele kandidaten zich verkiesbaar stellen. Ze zullen échte vertegenwoordigers van het volk zijn. Bovendien zullen geniepigerds zoals de Rendersen, de Cortebeecks of logegrootmeester Goris minder kans krijgen hun vuile spelletjes te spelen.

Waarom benoemt de koning, zo doet die ook nog iets nuttigs, geen ministers op basis van hun bekwaamheid, ongeacht de electorale steun?

De laatste decennia zijn er drie ministers uit het bedrijfsleven geplukt die niet tot een politieke partij behoorden en niet verkozen werden. Op één faliekante mislukking na, deden de andere twee het beter dan veel andere ministers die zich alleen maar interesseerden aan postjes en koehandel.
Akkoord, Mieke Officiers was een catastrofale miscasting. Ze werd dan ook sito presto uit de Wetstraat weggedragen. Maar Robert Vandeputte en Kris Peeters deden wat van hen verwacht werd: een goed beleid proberen te voeren met respect voor iedereen, zonder verborgen agenda’s, zoals ze dat ook in een onderneming zouden gedaan hebben.


Een volwassen man

Vandaag zijn alle ogen gericht op Kris Peeters. Hij kronkelt af en toe eens om de boerenkar op de hobbelige weg toch in beweging te houden. De man doet dat echter zeer tegen zijn zin omdat hij veel pragmatischer ingesteld is dan wat gebruikelijk is in de politiek: wie mij liefheeft volgt mij, wie niet volgt heeft pech!, is zijn devies. Maar in het politieke bedrijf gelden andere wetten dan in de ondernemingswereld waar hij zijn sporen verdiende.

Op een schoonheidsfoutje na, de eerste maanden toen hij dacht dat je in politiek gewoon afspraken kon maken en de zaken laten vooruit gaan, reed hij nochtans de laatste 5 jaar een foutloos parcours. Eerst als onverkozen minister, nadien als gerespecteerd Minister-president.

Ook in dit formatieberaad heeft hij bewezen een volwassen man te zijn, kordaat maar steeds beleefd.

Zelfs voorzitter Bruno Valkeniers van het Vlaams Belang was onder de indruk van het feit dat hij niet ‘omdat het niet anders meer kon’ op de thee mocht komen, maar zoals elke andere voorzitter met een open geest ontvangen werd. Dat de partijstandpunten onvoldoende compatibel waren om samen scheep te gaan, wisten ze allebei vooraf. Maar Peeters stond in elk geval open voor een goed gesprek. Een duidelijke afwijzing van het totalitaire cordon sanitaire dus, en een schril contrast met Yves Leterme die zijn fysieke afkeer voor iedereen die naar VB ruikt alsof het leprozen zijn, niet kan verbergen.

Peeters had ook de moed om Guy Verhofstadt te bellen en hem te zeggen dat hij niet met Open VLD verder zou gaan. Iemand anders zou de kersverse voorzitter van de verslagen partij dat uit de media laten vernemen hebben.

Dat Verhofstadt het telefoontje lichtjes geïrriteerd beantwoordde, zegt meer over hem dan over Peeters. Vooral omdat de irritatie niets te maken had met de inhoud van de mededeling, maar met ‘time & place’: Verhofstadt bevond zich in Parijs waar hij een lezing ging geven over Europa en was al lang niet meer met zijn gedachten in België, laat staan bij een Vlaamse regering.

Iedereen gewonnen?

Kris Peeters is misschien wel de politicus die het best uit de verkiezingen is gekomen. Alleen statistici wegen winnaars en verliezers nog altijd af op basis van het aantal voorkeurstemmen.
Wie denkt dat dit een objectief gegeven is, zit behoorlijk fout.

Ik heb het dan nog niet eens over mogelijke vervalsing van de uitslagen. Vooralsnog is er niets dat in die richting wijst. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen waren er wel meer dan sterke aanwijzingen in Antwerpen. De deur naar bewijzen werd uiteraard vakkundig gesloten gehouden. Zo kwam er nooit zekerheid, maar de sluimerende twijfel is in deze nog veel erger!

In het buitenland werd het elektronische stemmen terug gedraaid naar het ambachtelijke gebruik van potlood en papier. Informatici hadden immers ontegensprekelijk aangetoond dat stemcomputers kùnnen gemanipuleerd worden.

Alleen nog maar het vermoeden van deze mogelijkheid zou in een democratie moeten volstaan om elke twijfel uit te sluiten. Nederland en Duitsland hebben hun conclusies getrokken. Zij kozen overtuigd voor de democratie. België trok ook zijn conclusies…

Maar zelfs als de uitslagen correct het stemgedrag weerspiegelen, leren ze weinig. Yves Leterme haalde bij een vorige verkiezing 700.000 voorkeurstemmen en was, achteraf bekeken, de grote verliezer.

Het vroegere Agalev, thans Groen!, heeft als politieke partij nooit iets betekend omdat het de enge doctrine van een wereldvreemde beweging niet kon overstijgen, maar leverde op zeker ogenblik wel ministers die zich onsterfelijk belachelijk maakten door o.a. voor te stellen chocolade sigaretten te verbieden…

Bart De Wever wordt vandaag afgeschilderd als de golden wonderboy van de Vlaamse politiek. Of hij een winnaar is, zullen we pas bij de volgende verkiezingen weten. In hoeverre heeft hij Vlaanderen kunnen overtuigen van zijn staatsmanschap, of welke invloed heeft gangmaker Woestijnvis gehad op zijn voorkeurstemmen? Zal zijn partij het verschil kunnen maken in een Vlaamse regering of zal zij in een tweede Egmontpact geluisd worden? Pas bij de volgende verkiezingen zal duidelijk zijn of het Slimste-menseffect gespeeld heeft, of dat Vlaanderen bewust voor De Wever koos.

Alleen Kris Peeters kreeg duidelijk het vertrouwen van de kiezer. Die weet echt wel dat politiek een zaak is van geven en nemen, maar hij wil dan dat dit integer gebeurt. Peeters heeft daar nog niets op ingeboet.

De kiezer heeft duidelijk willen meegeven, dat hij het hele zootje niet meer gelooft. Dat hij alleen voor individuele mensen kiest, omdat hij ze vertrouwt of omdat ze hem minstens eens doen lachen en weinig kwaad kunnen uitrichten. Minder alleszins, dan pretentieuze breedsmoelkikkers die openlijk liegen, stelen en bedriegen.


Valse gemiddelden

De kiezer heeft ook de partijgrenzen overschreden, nadat de partijen zelf al voor mengkleuren hadden gekozen en mekaars hoofdlijnen hadden ingepikt.

De kiezer heeft gewoon zijn stem uitgebracht voor het linkse of voor het rechtse kamp. Links was overduidelijk in de minderheid. Klassiek-linkse partijen werden van afgestraft tot totaal genegeerd omdat links geen oplossing biedt voor de huidige problemen, maar zelf een van de problemen is.

Klassiek-rechtse partijen kregen de dubbele rekening gepresenteerd omdat ze zelfs al met de billen bloot en ontmaskerd in al hun hypocrisie nog arroganter werden.

De cijfers zijn duidelijk: links en rechts. De verdeling over partijen is evenwel genuanceerder dan de naakte cijfers.

Ik kan, geen Antwerpenaar zijnde, zonder chauvinisme zeggen dat Antwerpen de belangrijkste stad van Vlaanderen is, zowel economisch, cultureel als qua internationaal belang. Eigenlijk is ze de enige stad, het centrum van de hele regio die Vlaanderen heet. Wie stemmen haalt in Antwerpen, krijgt de voorkeur van Vlaanderen. Wie er uit de boot valt, betekent te weinig. Zo simpel is het.

Een partij die niet in de gunst ligt van de Antwerpenaar, maar toch nog een mooie gemiddelde score haalt omdat van Bachten-Maria-Leerne tot in Voorshoven nog wat trouwe aanhangers wonen, kan het gewoon schudden.

Triomferen met de zware slag die het Vlaams Belang werd toegebracht, is bijgevolg zelfbedrog. In Antwerpen heeft deze partij gewonnen. Al de rest is onbelangrijk.

Van sp.a en Open VLD kan dat niet gezegd worden. Daar vallen de klappen in alle hoeken van Vlaanderen. Bart Somers heeft dat begrepen. Het is zeer de vraag of de rest van zijn partijtop dat ook begrijpt.

Arrogantie

De reden waarom de kiezer zich van Open VLD heeft afgekeerd, hoeft niet ver gezocht te worden. Op grote en kleine schaal heeft Open VLD zich gedragen als de PS van Vlaanderen. Sterker nog: bij de PS lekken soms schandalen uit, Open VLD verbergt ze niet eens.

Bovendien heeft Open VLD nauwelijks politiek personeel meer van enig gewicht. Verhofstadt vlucht naar het rust- en verzorgingstehuis dat Europa heet, Patrick De Wael is na een zoveelste malversatie weggepromoveerd, Karel De Gucht heeft net iets te fel zijn hand overspeeld en de kiezer is zijn arrogantie kostbeu, Bart Somers zal alle konijnen uit zijn hoed moeten toveren om in Mechelen de aandacht van stinkende potjes af te leiden. De nieuwe generatie met Matthias De Clercq en Jean-Jacques De Gucht bestaat nog uit politieke kerstekinderen zonder enige levenservaring. De tussengeneratie met Moerman, Keulen, Ceyssens heeft bewezen ofwel onbetrouwbaar te zijn ofwel het soortelijk gewicht van een suikerspin te hebben.

Zelfs na de verpletterende verkiezingsnederlaag hield de arrogantie van Open VLD niet op. Een partij die zo vernederd werd, had nooit een plaats in de regering mogen opeisen en ze nog minder afdwingen met chantagepraktijken. Kris Peeters heeft groot gelijk gehad dat hij deze partij niet in zijn regering wilde. Waar haalde ze immers de pretentie om de federale premier de bibber in de kuiten te jagen door te dreigen deze regering te ontwrichten als ze haar zinnetje niet kreeg in de Vlaamse Regering?! En toen dat dan uiteindelijk toch niet gebeurde, voerde ze haar dreigement niet eens uit onder het mom van ‘verantwoordelijkheid nemen’. Wie gelooft die mensen nog?

Niet Bart Somers moet een tocht door de woestijn beginnen. De enige man die Open VLD in de vernieling heeft gereden en blijft rijden is Karel De Gucht.

Als Open VLD opnieuw op de rails wil komen, moet er dringend een voorzitter komen met de propere handen en de kordaatheid van een Kris Peeters. Zijn eerste daad moet zijn om De Wael, De Gucht en Moerman uit de partij te zetten. En vervolgens vanuit een oprèchte nederigheid stilaan beginnen op te bouwen.


De verzwegen partij

CD&V, sp.a, Open VLD, N-VA, LDD, Vlaams Belang,… Dit zijn zowat de partijen die overblijven na de verkiezingen. Groen! hangt in de touwen en SLP ligt in de lappenmand. De namen van andere partijtjes kennen we niet eens meer.

Eigenaardig toch hoe cijfers soms wel, soms niet meetellen om te bepalen of een partij de verkiezingen gewonnen of verloren heeft.

CD&V haalde de meeste stemmen. Maar N-VA wordt als de grote winnaar afgeschilderd met ongeveer de helft. LDD doet het ondanks alles ‘ook nog wree goe’. Over hoeveel procent praten we dan?

Er is echter één groep kiezers die steeds wordt doodgezwegen, maar die ondertussen al evenveel betekent als de groep die voor de middenklassenpartijen stemde en veel meer dan voor de speelgoedpartijtjes.

Het gaat namelijk over de 12,5 procent (jawel!) stemmen die niet of blanco werden uitgebracht.

Dat is één achtste van het aantal kiezers, meer dan een half miljoen mensen. Zij zouden op zich al een belangrijke politieke partij kunnen vormen.

Natuurlijk wordt er geen wetenschappelijke studie, voor wat dit soort gesubsidieerde wetenschap nog waard mag heten, uitgevoerd naar de beweegredenen van wie niet of blanco stemt. Professoren maken er zich van af, dat die mensen niet in politiek geïnteresseerd zijn.

Ik betwijfel dat. Ik ben er namelijk, door mijn veelvuldige contacten met een massa mensen in alle lagen van de bevolking, van overtuigd dat deze mensen meer dan ooit geïnteresseerd zijn in de politiek. Zij betrouwen het alleen niet meer, ze vertrouwen er niet meer op dat hun stem het verschil kan maken, zij beseffen dat ons parlement een geprogrammeerde stemmachine is die helemaal niet ‘het volk’ vertegenwoordigt.

Zij brengen, met heel veel politieke interesse, doelbewust een stem uit om hun protest te betekenen. Niet eens uit een antipolitieke instelling of om het beleid lam te leggen, maar om luid te zeggen dat ze zich misbruikt voelen, want dat in de partijcenakels toch beslist wordt ondanks de verkiezingsuitslag.

Ze hebben geen ongelijk. Hoe zou immers anders een partij zoals sp.a, die zo’n ongenadige afstraffing kreeg en door de kiezer helemaal terug naar af werd weggefloten, dan nu in een coalitie kunnen stappen?

Deze 12,5 procent kiezers kunnen, precies door hun stilzwijgen, het democratische proces van ‘volks-vertegenwoordiging’ niet beïnvloeden. Zij kunnen zelf ook geen enkele verantwoordelijkheid nemen of invloed uitoe op het beleid.

Zij laten wel in een oorverdovende stilte hun blanco stem horen. En dan is het aan de politici om uit te maken of ze met die massa rekening willen houden door zich wat nederiger te gedragen, of er hautain op neer te kijken als waren het allen strontvliegen.
Bro: de bron zelf: http://www.vrijvanzegel.net/blog2/index.php?/archives/330-De-ware-inzet.html#extended

Commentaar
Geen.
Eerbiedig stilzwijgen en de tekst meenemen op een A4-tje, om in de woestijn te herlezen en te mijmeren. Vlaanderen, mijn land, zo ver, en zo dichtbij!
Blijft alleen een wrang gevoeld bij die blanco-analyse.
De blanco-stemmers zijn.... lijk God. Want op de vraag in de Mechelse Catechismus (Eerste Studiejaar) ‘Waar is God’ – luidde het antwoord steevast: ‘God is op alle plaatsen. In de hemel, in de hel en op alle plaatsen.’ Ondertussen weten we beter. Maar de medemens? Die onbekende blanco-stemmer : ik had hem/haar eens willen ontmoeten. Tussen pot en pint. Om een soort vierkantswortel te trekken.
Maar in navolging van veel geleerde professoren, (die beweren van de exacte wetenschap ‘politiek’ iets meer te weten dan ondergetekende, maar feestelijk nalaten dit te bewijzen), vrees ik dat de meerderheid der blanco-stemmers, juist de goede democraten zijn. Kan er duidelijker een neus gezet worden? Want blanco stemmen staat gelijk met stemmen voor partijen die meer dan 15% halen….Waarmee bewezen is, dat die partijen (die 15% halen), partijen zijn die niet door de brede volksmassa worden gedragen. Omdat ze voorbij gestreefd zijn, zoals de SP, en de PVV. Dat geldt niet voor het Vlaams Belang, omdat deze partij overal gedomioniseerd wordt omwille van haar boodschap. De zaak is dus deze boodschap anders te verpakken, om voortaan aansluiting te vinden bij nieuwe leiders-met-logica. Bedrijfsleiders onder elkaar. Valkeners en Peeters. Met nog anderen. Want Vlaanderen is een welig huis, met vele rijk gevulde tafelen….
In feite zegt Luc Van Balberghe: ‘Geef ons bekwame leiders’.
Mooier anti-compliment kan niet.
Stelt zich de vraag (de enige vraag nog mogelijk) Hoelang moeten wij dat nog verdragen?
Als woorden niet hepen, moeten dan geen daden volgen? Perzië, dat Iran geworden is, geeft het voorbeeld. Maar dat betekent revolutie. En daar…houden de Vlamingen niet van.
Besluit.
Ik heb niet zo maar verwezen naar ‘Vrij van Zegel’. Ik neem ‘Vrij van Zegel’ over, en maak die woorden tot de mijne. Integraal.. Ik wou dat ik zelf ‘Vrij van Zegel’ was! Wat niet belet om deze site meer dan warm aan te bevelen, voor gewoon alles wat daar verschijnt! Maar wat ik daar deze keer vond, aanzie ik als mijn onvervreemdbaar eigendom, mij ter beschikking gesteld op het Internet. En wat op mijn vaste schijf staat, staat in mijn geheugen gebrand. Luc Van Balberghe zal mij begrijpen! Hoop ik.
Maar dat ik nu Kris Peeters als CEO van de N.V. Vlaanderen moet aanzien, is mij een brug te ver. Alhoewel er voor het ogenblik geen betere kandidaat is. Mocht hij zich maar Renders en Cortebeeck van het lijf kunnen houden….