WAT DE LENSEN WILLEN

WAT DE MENSEN WILLEN
Bij de DM verschijnt dezer dagen wel af en toe een scherpe analyse
(die natuurlijk ingekleurd is naar hun eigen smaak: ze kunnen het niet laten om rond de feiten hun eigen meningen niet alleen te draperen, maar om die meningen te doen primeren op de feiten),
maar waar de diepere oorzaken eenmaal boven gespit, vergeten ze de conclusies te trekken.
Zo ook deze morgen de Walter over de manier van regeren van de partijen, die nu eenmaal allemaal hun eigen ding doen, tot ze door de kiezers, bij de volgende stemming, tot de orde geroepen worden. Vraag: hoe kunnen wij politiekers kweken die besturen zoals de kiezers het gewild hebben?
Antwoord: door te kiezen voor sterke persoonlijkheden die denken en handelen van uit de kracht van hun overtuiging.
Toegepast op deze verkiezingen: de kiezer heeft gestemd voor een sterker Vlaanderen, dat is toch de algemene vaststelling. En wat gebeurt er? Er wordt in Vlaanderen onderhandeld voor de nieuwe regering door de verliezers-traditionele kleurpartijen, niet alleen met quasi veronachtzaming van de wil van de kiezer, maar met uitsluiting van de tweede grootste partij van Vlaanderen.
Gevolg: een regering die alleen bestaat om compromissen uit te delen, met versterking van de afkeer voor alle politici door de kiezer, en met versterking van het extremisme bij de uitgeslotenen.
Voor ons (mij!) niet gelaten…De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt. Het is pas op de puinen van het verleden dat een nieuwe toekomst kan gebouwd worden. Een toekomst zoals het volk van Vlaanderen dat in meerderheid wil. Stelt zich alleen de vraag: zal er tijd genoeg zijn, want de dreigende golf van gelukzoekers, samen met het uitstervend ras van de harde flamengantische kern bedreigt deze logische gang van zaken.
Daarvoor is het onontbeerlijk dat wij bloggers, vrijbuiters van de publieke opinie, alleen gebonden door de kracht van onze overtuiging, onophoudelijk kloppen op dezelfde nagel. Vlaamse eigenheid, met open vizier op de ganse wereld. In concreto: onafhankelijkheid, veiligheid en inperking (terugdraaien?) van de immigratiestroom in samenwerking met een overwegend rechts Europa.
En nu laat ik de kettinghond van De Morgen, Walter Pauli, op U los…..

Ernst
Op het eerste gezicht zit het er weer bovenarms op tussen Open Vld en CD&V. Vrijdag zeiden de liberalen dat een staatshervorming voorgaat op de regeringsvorming. Zondag riposteerde Kris Peeters (CD&V) dat de regeringsvorming primeert. Toch is dat beter nieuws dan het lijkt. Alle grote Vlaamse partijen beseffen dat het ernst is. Dat het snel moet gaan en dat er goed geregeerd moet worden. Dat de tijd van tijdverlies voorbij is.

En ook al leggen Open Vld en CD&V fors andere klemtonen en strategieën, er weerklinken geen absolute veto's. Open Vld ziet geen heil in de gemeenschapsdialoog. In de klassiek-machiavellistische Wetstraatinterpretatie kan dat enkel een belediging zijn aan de grote man van die dialoog, CD&V-stemmenkanon Kris Peeters. Men kan er een herhaling in zien van 2007, toen Open Vld'ers on en vooral off the record Cd&V-stemmenkanon Yves Leterme hinderden.

Het grote verschil met 2007 is dat nu ook Peeters erkent dat de gemeenschapsdialoog alleen niet zaligmakend is. Dat Open Vld nu een verruiming van de federale regering met sp.a niet uitsluit: in 2007 was dat nog een echt taboe. Nu weegt de zorg om het algemeen belang toch sterker door.

Bijvoorbeeld omdat het water het land, en dus de politiek, écht aan de lippen staat. Omdat men weet dat een of andere staatshervorming een essentieel element van de oplossing is, en dat dit alleen kan met een grote meerderheid. Maar vooral: omdat er nu veel verliezers zijn.

Het blijft een anomalie die inherent is aan de Wetstraat. Als er na een verkiezing alleen winnaars zijn, valt er geen land mee te bezeilen. Pas als er verliezers zijn, is er bereidheid om het beleid (en dus het land) te laten winnen. In 2007 voelde Open Vld zich een heuse winnaar. En dus deden de liberalen nukkig. Net zoals in 2003 met paars II gebeurde, toen liberalen én socialisten zich grote mijnheren voelden en dus vooral onnozel deden - met alle gevolgen van dien. In 1999, bij paars I, beseften de socialisten dat ze murw geslagen waren, en dus stelden ze zich coöperatief op.

Vandaag weten zowel liberalen als socialisten dat het barslecht was (en christendemocraten dat de overschot niet groot is) en dat ze geen al te grote mond moeten opzetten. Dus valt er nu redelijker te werken.

Walter Pauli
Politiek commentator (De Morgen)
15/06/09 07u12