Het Vrije Woord is weer vrij! Zie www.vrijvanzegel.net
Bedoeld is : vrij beschikbaar. Waar hij (ònze Luc!) al die tijd heeft uitgehangen, Joost mag het weten. Wees maar gerust : Joost wéét het! Waarschijnlijk een strategische terugtocht, om met des te meer energie te kunnen vooruit stormen. Zelfs een Shrman-tank heeft af en toe een flinke revisie nodig!
Hij is een kleine veertien dagen te vroeg om gekomen te zijn met de Paasklokken. Maar die eigenzinnigheid van hem zijn we gewoon : hij is er altijd en hj is er nooit. Een duivel uit een doosje. Al had ik liever geschreven ‘een engel uit een doosje’. Als U maar niet vergeet dat er meerdere soorten engelen schijnen te bestaan.
Kijk, mensen, hieronder staat nu een eerste stukje van zijn hand, en geloof me : het is alsof ik zelf elke letter, elk punt en elke komma voordien reeds kende. Maar of hij hiermee ooit een Staatsprijs zal halen? Niet eerder dan als Vlaanderen een eigen Staat zal geworden zijn. Zal ik alvast een titel voorstellen? “Koning van de Pure Waarheid”
Ik had ook kunnen voorstellen “In den beginne was het Woord en het Woord is vlees geworden” – maar dan dreig ik voor de enen blasfemische taal te spreken, en voor de anderen godsdienstige wartaal. Laten we het dus gewoon houden op een begrip uit rantsoeneringstijden die misschien terugkomen : ‘Vlees – Vrij van Zegel”
Wie stopt de vakbondsterreur?
Henk Callewaert werd uit de privé binnengehaald als crisismanager om het Centrum voor het Jonge Kind vzw een nieuw elan te geven. Dat was niet naar de zin van de syndicale terreurorganisaties. De man werd professioneel buiten gepest en de malaise bij de vzw kan nu ongehinderd voortduren.
Onze economie beleeft zwarte dagen. DHL verhuist naar Duitsland, Opel trekt volledig weg uit ons land, Carrefour sluit volledig de deuren… De vakbonden laten hun spierballen rollen en leggen ronkende verklaringen af. Zij zorgen echter niet voor de oplossing van het probleem. Ze zijn het probleem.
Neem een bedrijf zoals Procter&Gamble, één van de eerste Amerikaanse multinationals die zich na de Tweede Wereldoorlog in ons land vestigde en mee de aanzet vormde voor de Golden Sixties.
P&G is een bedrijf met een uitstekend sociaal klimaat. Een ongeschoolde magazijnbediende kan er, als hij dat wil en de nodige inspanningen voor levert, doorgroeien tot plant manager. Er zijn voorbeelden van. De verloning is er goed, er zijn heel wat familiale faciliteiten, het personeelsverloop is er onbeduidend. Dankzij een zorgvuldige aanwervingspolitiek moet er haast nooit iemand afgedankt worden. Mensen gaan er uiteraard ook niet weg, want ze werken er graag.
Zo’n bedrijfsklimaat is natuurlijk als een mand zure druiven voor een vakbond die er nog maar weinig kan uitrichten. Dus wordt er de laatste tijd wat onrust gestookt. Niet door de eigen mensen, die beter weten, maar door externe huurlingen die zoals een vliegende ploeg rioolratten van het ene bedrijf naar het andere reizen om daar wat autobanden te verbranden zonder dat ze een zware boete opgelegd krijgen voor een milieuovertreding (O wee, als je per vergissing een sigarettenpeukje op straat laat vallen…), en werkwilligen gewapenderhand de toegang tot hun eigen bedrijf ontzeggen. Desnoods worden directieleden ontvoerd en gegijzeld. Misdaden van gemeenrecht, waarop trouwens een levenslange gevangenisstraf staat!
De houding van een bedrijf dat hiermee geconfronteerd wordt, kan er alleen maar stugger door worden. De peetvaders van juridisch onbestaande, schimmige terreurorganisaties zoals vakbonden, beseffen maar al te goed dat zo’n bedrijf met één vingerknip de hele handel sluit en overplaatst naar bijvoorbeeld Slovakije of Wit-Rusland. Het meest criminele aan hun houding is dat ze het beseffen, maar dat het hen worst zal wezen.
De media, alle gedirigeerd door de linkse kerk, spelen het spel mee. Ze schreeuwen moord en brand over de sluiting van Carrefour en benadrukken dat alles in het werk wordt gesteld om nog te redden wat er te redden valt.
Welnu, er is niets meer te redden. Carrefour gaat helemaal dicht. Dat is even duidelijk beslist als dat Opel dicht gaat.
Trouwens, waarover klagen de ontslagen werknemers van Opel, met een afscheidscadeau van 200.000 euro (àcht miljoen Belgische frank!) per persoon?
De vakbondsacties zijn slechts een wansmakelijke showvertoning om zichzelf in het zonnetje te zetten, maar waarvan vooraf geweten is dat ze geen resultaat opleveren.
Een prikactie bij Carrefour op de drukste verkoopdag van de week, maakt niet de minste indruk. In een sector waar de winstmarge per product soms minder dan 1 procent bedraagt en het rendement van de massale omzet moet komen, is een stakingsdag misschien zelfs een nuloperatie omdat er dan geen lonen moeten betaald worden en er bespaard wordt op verwarming en verlichting.
Maar las je in jouw krant ook drie pagina’s met straatinterviewtjes vol vreugdekreten over het feit dat, in dézelfde sector, het bedrijf Colruyt 3.000 (jawel, drie-dui-zend!) nieuwe personeelsleden aanwerft, van IT-ers tot ongeschoolde magazijnbedienden en kassapersoneel?
Natuurlijk las je daarover niets. Want dat is goed nieuws en niet te danken aan de destructieve houding van vakbonden, maar aan de inspanningen en het engagement van ondernemers.
En dan verklaart plotseling een kersverse partijvoorzitter in een kranteninterview dat werkgevers en vakbonden onvoldoende democratische legitimiteit zouden hebben om hun eigen zaakjes te regelen en daarom ‘de politiek’ meer economische touwtjes in handen moet nemen. De maakbare samenleving dus, de communistische doctrine die zoals een luchtbel in mekaar klapte.
Ik laat nog in het midden dat de uitspraak van voorzitter De Croo werd uitgelokt, samengevat, verkeerd geciteerd of geherformuleerd zoals dat in een bepaalde pers de laatste tijd meer en meer gebruikelijk is.
Mocht de jonge voorzitter echt overtuigd zijn van die stelling, dan treedt hij wel in het voetspoor van zijn moeder die kinderen van slagers zou willen uitsluiten van rechtenstudies, maar in zijn functie én binnen de lijn van wat ooit zijn partij-ideologie was, blundert hij formidabel.
Ten eerste heeft in ons land het bedrijfsleven, het enige dat nog met enig verantwoordelijkheidsgevoel geleid wordt, geen lesjes te krijgen van politici die er niet in slagen om een sluitende begroting in te dienen, levensnoodzakelijke beslissingen inzake veiligheid van het openbaar vervoer binnen een redelijke termijn te laten uitvoeren, een deskundig gevangenisbeleid te voeren, de veiligheid op straat te verzekeren en een klimaat te scheppen dat buitenlandse investeerders aantrekt of nog maar hier houdt.
Maar de jonge voorzitter vergist zich nog op een ander belangrijk punt.
Ondernemingen zijn privé-organisaties die met eigen middelen en grote risico’s hun activiteiten ontplooien. Zijn ze succesrijk, dan plukken ze daar de vruchten van. Mislukken ze, dan betalen ze er de tol voor. Wie zich bij hen aansluit om te delen in het succes, eventueel om mee de tol te betalen, doet dat uit vrije wil. Niemand is verplicht in een bepaald bedrijf te werken.
Dàt is democratie pur sang.
Politieke partijen daarentegen worden onderhouden met gemeenschapsgeld. Hoever de democratie nog invloed heeft op hun manier van werken, is zeer de vraag. De kiezer bepaalt al lang niet meer aan welke partij hij bestuursverantwoordelijkheid geeft. Afgewezen partijen klitten samen tot ze een meerderheid vormen zoals een lapjeskat en noemen zich dan 'democratisch gelegitimeerd'. De kiezer bepaalt evenmin wie burgemeester of minister wordt. Hij kan zelfs zijn eigen ‘volks’-vertegenwoordigers niet aanduiden. Dat gebeurt achter de gesloten deuren van donkere achterkamertjes in de partijcenakels.
Ik betwijfel niet dat de jonge partijvoorzitter het goed bedoelde en slechts een wat ongelukkige uitspraak deed vanuit een nochtans oprecht grote bekommernis.
Ik hoop dat hij deze bekommernis voor onze economie blijft koesteren, maar dan door al zijn invloed aan te wenden om het ondernemingsklimaat in ons land opnieuw lucratief te maken. Om opnieuw politiek te bedrijven zoals het hoort.
Maar in godsnaam, dat hij ondernemen overlaat aan ondernemers. Daar zijn die goed in.
Zolang ze maar niet gehinderd worden door terreurorganisaties die nooit enige verantwoordelijkheid hebben genomen.
Lezersreactie Digitalia
Beste ELVEEBEE,
Best dat U niet kon wachten om mee te komen met de Paasklokken. Nu maakt U iedereen 2 x blij!
Gewoon blij dat U terug bent. Wij hebben U gemist, en U ons ook heel waarschijnlijk. Velen van ons hebben ons best gedaan om de leemte die U naliet op te vullen – maar geloof me : ’t wordt tijd dat U weer overneemt! Al die Lilliputters kunnen toch niet blijven een Gulliver vervangen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten