Lothario moet hangen
Gerechtsdienaar.
Mynheer de rechter, daar is de man die Barbertje vermoord heeft.
Rechter.
Die man moet hangen. Hoe heeft hy dat aangelegd?
Gerechtsdienaar.
Hy heeft haar in kleine stukjes gesneden, en ingezouten.
Rechter.
Daaraan heeft hy zeer verkeerd gedaan. Hy moet hangen.
Lothario.
Rechter, ik heb Barbertje niet vermoord! Ik heb haar gevoed en gekleed en verzorgd. Er zyn getuigen die verklaren zullen dat ik ‘n goed mensch ben, en geen moordenaar.
Rechter.
Man, ge moet hangen! Ge verzwaart uw misdaad door eigenwaan. Het past niet aan iemand die… van iets beschuldigd is, zich voor ‘n goed mensch te houden.
Lothario.
Maar, rechter, er zyn getuigen die het zullen bevestigen. En daar ik nu beschuldigd ben van moord…
Rechter.
Ge moet hangen! Ge hebt Barbertje stukgesneden, ingezouten, en zyt ingenomen met uzelf… drie kapitale delikten! Wie zyt ge, vrouwtje?
Vrouwtje.
Ik ben Barbertje.
Lothario.
Goddank! Rechter, ge ziet dat ik haar niet vermoord heb!
Rechter.
Hm… ja…zoo! Maar het inzouten?
Barbertje.
Neen, rechter, hy heeft me niet ingezouten. Hy heeft my integendeel veel goeds gedaan. Hy is ‘n edel mensch!
Lothario.
Ge hoort het, rechter, ze zegt dat ik ‘n goed mensch ben.
Rechter.
Hm… het derde punt blyft dus bestaan. Gerechtsdienaar, voer dien man weg, hy moet hangen. Hy is schuldig aan eigenwaan. Griffier, citeer in de praemissen de jurisprudentie van Lessing’s patriarch.
– Uit: Multatuli, Max Havelaar.
Dit geestige toneelstukje, als motto bij de Max Havelaar (1860) opgenomen, is inmiddels spreekwoordelijk geworden. (Overigens op foutieve wijze: “Barbertje moet hangen” klopt niet met de dialoog zoals hierboven weergegeven; het was Lothario die hangen moest voor de veronderstelde moord op Barbertje.)
We zien dit satirische toneelstuk op dit moment voor onze eigen ogen opgevoerd worden. Met pers en publiek als rechter, paus Benedictus XVI als Lothario en een tragisch Amerikaans misbruikdossier als Barbertje. Werd Barbertje maar eens echt gehoord, eerlijk, kritisch, deemoedig; maar nee, de rechter is niet echt geïnteresseerd in Barbertje, slechts in de veroordeling van Lothario…
Bron : http://antondewit.wordpress.com/
De Kerk, het schandaal en de media
Iskander -27-03-2010 - Anton de Wit - Katholiek Nieuwsblad
De rooms-katholieke Kerk leren kennen, zo zei G.K. Chesterton (1874-1936) ooit uit eigen ervaring, begint vaak bij het ontdekken van de ware betekenis van woorden. Woorden, aldus de in de jaren twintig bekeerde Chesterton, “die de Kerk juist gebruikt en de wereld verkeerd. Zo zal de bekeerling ontdekken dat ‘schandaal' iets anders betekent dan ‘achterklap' (...). Schandaal betekent schandaal, in de oorspronkelijke Grieks en Latijnse betekenis: het laten struikelen van iemand die goed probeert te zijn”.
Er valt veel te zeggen over de huidige schandalen in de Kerk, maar niet dat ze nieuw zijn. Schandalen zijn zo oud als de Kerk zelf, en met name sinds de Verlichting en Reformatie zijn het steeds dezelfde geruchten die de ronde doen over haar vertegenwoordigers: met name over samenzweringen en seksuele uitspattingen. In onze westerse cultuurgeschiedenis is de antipaapse propaganda een literair genre op zichzelf geworden, met konkelende clerici en liederlijke kloosterlingen als archetypen van rooms verderf. Ze zijn alomtegenwoordig in de vunzige pornografische schotschriften uit het Frankrijk van de Revolutie, in de gothic novels van de Angelsaksische romantiek, zelfs in de meer verheven literatuur van de negentiende-eeuwse Russen. Akkoord, waar rook is, is ook vuur. Dat is de laatste tijd ook wel gebleken, met de opeenstapeling van onthullingen van seksueel misbruik aan katholieke onderwijsinstellingen midden vorige eeuw – die zijn absoluut geen product van de verbeelding. Hebben de auteurs van stuiverromannetjes dan gelijk gekregen? Moeten we de Kerk moreel failliet verklaren?
Misschien is het raadzaam eerst eens wat beter naar vroegere, soortgelijke schandalen rond de Kerk te kijken. Neem de boeken van iemand als Markies de Sade (eind achttiende eeuw). Daarin figureren steevast geestelijken en religieuzen die zich aan de meest blasfemische orgieën te buiten gaan, waarbij niet zelden kleine kinderen betrokken zijn. Nu was het allerminst zo dat De Sade seksuele aberraties als pedofilie wilde veroordelen – sterker nog, hij was er een groot voorstander van. Hij hekelde slechts het in zijn ogen schijnheilige standpunt van de Kerk. De Kerk was de grootste vijand van De Sades opvattingen over seksualiteit, maar tevens van zijn politieke opvattingen. De Sade steunde immers het dictatoriale schrikbewind van na de Franse Revolutie.
Dergelijke politieke motieven spelen ook in andere antiroomse hetzes steevast een rol. Op een beroemde Amerikaanse spotprent uit het einde van de negentiende eeuw, zien we bisschoppen als krokodillen uit een rivier kruipen, de mijters als bekken opengesperd naar onschuldige Amerikaanse schoolkinderen op de kade. Aan de overzijde van de rivier zien we de koepel van de Sint-Pieter, met daarop de tekst Political Roman Catholic Church. Het was kortom de politieke bemoeienis van deze buitenlandse mogendheid die gevreesd werd. Ook het nationaal-socialistische regime in Duitsland had alle reden de Kerk als een politieke bedreiging te zien – al was het maar om het domme feit dat Duitse katholieken wellicht loyaler zouden zijn aan die kerkvorst uit Rome dan aan de eigen Führer. En dus werd in de jaren dertig het antiroomse vuur welbewust aangewakkerd. Het regime verspreidde massaal de Papenspiegel, een negentiende-eeuws pamflet waarin de geestelijkheid van allerlei vunzigheden werd beticht. Ook de aantijgingen van pedofilie staken weer de kop op. In 1936 en '37 werden er ongeveer 250 Sittlichkeitsprozessen gehouden tegen katholieke geestelijken vanwege verondersteld seksueel misbruik van kinderen.
Hebben we nu met een soortgelijke haatcampagne te maken? Nogmaals, dat er seksueel misbruik heeft plaatsgevonden staat buiten kijf, en het is het goed recht, zelfs de plicht, van de media dat aan de kaak te stellen. Toch vertoont de huidige controverse wel degelijk trekken van een hetze. Op z'n minst is het opmerkelijk dat de media nu plots het ene na het andere misbruikgeval van een halve eeuw geleden onthullen. Niet zelden worden zaken die allang bekend waren nu weer als nieuws gepresenteerd. Voor het feit dat de Kerk zich in die tijd in een compleet andere situatie bevond dan nu, is dan weer opmerkelijk weinig aandacht. Ook is er opmerkelijk weinig belangstelling voor misbruik in andere geledingen, terwijl protestanten, socialisten en humanisten toch echt zeer vergelijkbare internaten hadden. Kortom, voor een bredere context is bar weinig belangstelling in de media.
Ook nu weer zijn ideologische belangen te ontwaren. Heeft deze tijd immers iets te vrezen van een 'moreel failliete' Kerk? Is het probleem niet veeleer haar morele zeggingskracht? Onvermoeibaar houdt deze Kerk moderne mensen immers een spiegel voor, en leert hun de juiste betekenis van woorden als medemenselijkheid, zorg, leven, dood, waardigheid, seksualiteit, enzovoort – haaks op opvattingen die onze liberale samenleving als verworvenheden is gaan begrijpen. De voorvechters van dergelijke verworvenheden hebben dus alle belang bij een schandaal, in de betekenis waar Chesterton ook op zinspeelde: zij willen de Kerk laten struikelen.
Anton de Wit is freelance journalist. Zie antondewit.wordpress.com.
Digitalia denkt….
Dat er in de 1e plaats geen rook is zonder vuur. Dat 2° de hetze precies van pas komt om de zo gezegde zuiverheid van de Islam beter te kunnen belichten en 3° dat men een beetje te vlug een stok gevonden heeft om de hond te slaan. Op het Geloof kappen is zowat een Nationale Sport geworden! Zal men niet riskeren met de Islam – zelfs Geert Hoste verbrandt zijn vingers niet! Want op belediging van de Islam staat de doodstraf. Op belediging van het katholiek geloof staat bevordering in BRT-rangen….
Misschien moet iedereen met het hart op de juiste plaats maar eens de katholieke leer beginnen te begrijpen….die de zonde veroordeelt, maar niet de zondaar. Cfr de homofilie…wat dan weer goedgepraat wordt….Wat verkeerd is/was voor zijn eigen geweten, gaat men biechten, heeft men berouw over en kan, door dat berouw, vergiffenis krijgen. Maar vooraleer dat men die vergiffenis krijgt, moet er ook eerst ‘voldoening’ gebracht worden (zei de catechismus) : men moest boeten, vergoeden. Ik laat in het midden (want ik ben geen jurist, noch godgeleerde) of dat boeten en weer goed maken ook inhoudt dat de Burgerlijke Overheid ook zijn zeg moet krijgen. En of de media daar al die ruchtbaarheid moeten aan geven. Als het een ziekte is, is therapie dan geen beter redmiddel?
Even, met mijn beperkte kennis, nog het verschil belichten tussen een klachten-delict en een delict ‘openbare orde’. Wat het verband is met pedofilie, weet ik niet.
Diefstal is van Openbare Orde, en het Openbaar Ministerie is verplicht te vervolgen en te straffen, zelfs al vergeeft de bestolene de dader.
Overspel was/is) een klachten-delict : zonder klacht van de benadeelde partij kon/kan er niet vervolgd noch bestraft worden.
Eigenlijk is de hele hetze zo hypocriet als ze groot is! Men wil, zelfs in het Vrij Onderwijs, zo vroeg mogelijk seksuele voorlichting geven, zelfs in het kleuter-onderwijs. Verre van taboes te stellen, gaat men die van naaldje tot draadje uitleggen. Met welke bedoeling, denkt U? Om de sluimerende hormonenwinkel vele jaren te vroeg te doen ontwaken, zodat men aan de Klaagmuur kan gaan staan voor tiener-zwangerschappen en allerlei andere misbruiken? Natuurlijk is de seksuele vrijheid geen vrijgeleide voor kindermisbruik, vooral niet als dit gebeurt vanuit een dominerende positie. Warbij dan gemakshalve vergeten wordt dat ‘God alles ziet’, wat anders in hun gezegde om de andere zin naar voor gebracht wordt.
JaJa, er wordt/werd wat afgevochten om ‘de ziel van het kind’….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten