ONMONDIGE VOLWASSEN JONGETJES

.











Op de knie van Mr Pastoor…..misschien
wel om een goed rapport te krijgen…









Staf Nimmegeers is (niet vermeld, zo zijn ze)
Senator voor de Rode SP –Anders. Hij bedient
het Finisterrae-kerkje in BruSSel.

Rode Staf is een goede His Masters Voice.



Kerk heeft nood aan seksuele cultuur

De recente gevallen van seksueel misbruik in onder meer de Duitse en Nederlandse katholieke kerk bezorgen het instituut groot gezichtsverlies, schrijft Staf Nimmegeers. De afschaffing van het celibaat is een stap in de goede richting. Staf Nimmegeers is priester in Brussel en publicist.
Het evangelie brengt elementen van een levenscultuur die ver afstaat van de nooddruft van geile priesters die zich vergrijpen aan onmondige jongetjes
Het begon in de Verenigde Staten en deinde vlug uit over Australië, Ierland, Duitsland, Oostenrijk en Nederland: vele tientallen rooms-katholieke priesters en religieuzen hebben zich in de loop der jaren schuldig gemaakt aan misbruik van kinderen, veelal jongens, die vaak aan hun internaten waren toevertrouwd.

Er is een hele evolutie merkbaar in de reactie van de kerkelijke autoriteiten op deze ergerlijke feiten. Aanvankelijk probeerde men deze schandalen te minimaliseren, de priesters die zich schuldig gemaakt hadden te verplaatsen, de feiten met zwijggeld of 'minnelijke' schikkingen toe te dekken. Maar de slachtoffers, nu mondige volwassenen en aangemoedigd door de eerste getuigenissen van medeslachtoffers, lieten het daar niet meer bij en spanden processen aan. Ze wilden ook de bisschoppen bestraft zien die verantwoordelijk waren voor het oogluikend toelaten van deze vergrijpen.

Tot op vandaag breidt de olievlek zich uit en leidt de kerk groot gezichtsverlies. Enkel de bisschoppen in Duitsland, Oostenrijk en Nederland hebben de zaken beter aangepakt door schuld te bekennen en de dossiers toe te vertrouwen aan onafhankelijke commissies in plaats van de rangen te sluiten om de faam van het kerkinstituut te verdedigen. Ze tonen ook echt bezorgdheid voor de slachtoffers, van wie velen tot op vandaag getraumatiseerd zijn en hulp nodig hebben.

Schemerverhoudingen
Binnen en buiten de roomse kerk wijzen beschuldigende vingers in de richting van het verplichte celibaat als grote oorzaak voor deze massale pedofilie. Pedofiele praktijken vindt men ook in andere milieus, scholen en godsdiensten, maar het percentage binnen de katholieke kerk ligt wel beduidend hoog. Dat negeren is het licht van de zon ontkennen. Opgelegde seksuele onthouding kan uiteraard tot zulke toestanden leiden, niet alleen ten aanzien van kinderen, maar ook van volwassenen. Dat creëert schemerverhoudingen, zoals we die ook bij ons kennen en waarvan de niet-klerikale partners meestal het slachtoffer worden. Denk aan het onzekere lot van de minnaressen van priesters. Ook binnen de kerk (bijvoorbeeld professor Hans Küng) wordt luidop geëist dat het celibaat niet meer verplicht zou worden opgelegd aan kandidaat-priesters.

De rooms-katholieke kerk, die als enige christelijke kerk dit verplichte celibaat in stand houdt, evenals het verbod om vrouwen kerkelijke bedieningen (bijvoorbeeld diaken) toe te vertrouwen, draagt hier een grote verantwoordelijkheid. Ter verdediging komt men steeds aandraven met als enige argument de traditie, zonder erbij te vertellen dat diezelfde traditie tien eeuwen lang het gehuwde priesterschap kende. Zelfs in de oosterse, met Rome geünieerde kerken bestaat dit tot op vandaag. Helemaal anders ligt het bij monniken en monialen die het celibaat vrijwillig aannemen om in gemeenschap te leven.

Om de kerkelijke pedofilie te duiden is het te eenvoudig om die volledig op de rug van het verplichte celibaat te schrijven. De oorzaken liggen veel dieper. Evenmin kan men het priestertekort toeschrijven aan de celibaateis. Ook kerken die gehuwde bedienaars hebben, kampen met het zogenaamde roepingentekort. De oorzaken liggen eerder bij de ongeloofwaardigheid van de kerkelijke instituten.

Sensibel
In tegenstelling met de Bijbel, waarin seksualiteit onbeschroomd ter sprake komt in bijvoorbeeld de lyrische tekst van het Hooglied, is de kerkelijke visie erg bekrompen en vooral ingegeven door angst. Terecht wordt seksualiteit, naast godsdienst, gezien als een van de krachtigste drijfveren van de mens. Maar angst en verdringing zijn daar zeker geen heilzaam antwoord op. Zoals Christus in de evangelies gepresenteerd wordt, komt hij over als een sensibele, tedere man die vriendschap hoog in het vaandel voert en niet ongevoelig blijkt voor de massage door een vrouw met slechte faam. Hij wordt steeds omringd door zijn leerlingen en een half dozijn vrouwen die met naam worden genoemd. Het evangelie brengt elementen van een levenscultuur die ver afstaat van de nooddruft van geile priesters die zich vergrijpen aan onmondige jongetjes.

De oorzaak van de verbreide pedofilie ligt natuurlijk hierin dat ook binnen de kerkmuren pedofielen leven, maar ligt vooral in het tekort aan seksuele cultuur binnen de kerk, die nog verarmd wordt door het verplichte celibaat. Daar ligt de diepste verklaring waarom het instituut zoveel mensen op seksueel vlak pijn heeft gedaan of ziek gemaakt en waarom zoveel bedienaars lijden onder een verplichting die ze erbij genomen hebben, maar die later vaak zo zwaar gaat wegen dat ze leidt tot onaanvaardbare zaken of op zijn minst een bazig en verzuurd karakter. Zo wordt seksualiteit iets wat louter tot de morele orde behoort en niets te maken heeft met de blijde boodschap, integendeel, een kruis wordt dat dient voortgesleept. Dit is zeker geen pleidooi voor libertinisme, maar voor een geïntegreerde seksualiteit. Het kruis vervalt dan en wordt iets waarvan God en de mensen zien dat het goed is.
11/03/10 06u52 In De Morgen

Digitalia denkt :

Natuurlijk had het Gelaarsde Roofdiertje in TERZAKE meteen een ‘item’ om haar nagels in te zetten. Echt een krabkussen! En krabben maar! Het weze haar gegund. Voor de afwisseling nu ineens een (opgeklopt) schandaal dat zich deze keer niet in PS/SP-kringen heeft voorgedaan.

Ook mooi meegenomen dat meteen de aandacht afgeleid wordt van de Islam-wereld en het ‘onveiligheids-gevoel’ bij de mensen. Het ware nochtans eenvoudiger een kat een kat te noemen. Onveiligheids-gevoel? ANGST! Ja!

Na de klimaat-crisis, nu wekenlang over de pastoors en hun losse handjes…Zo vergeet men de problemen over de school-capaciteit aan te kaarten.

Heel die pastoors-historie is zoiets als een boks-wedstrijd, waar een van de twee boksers
moet vechten met de handen op de rug gebonden. Uithalen naar de Kerk mogen, maar O wee moest de Kerk terugslaan!
Trouwens, wie maakt er ooit het onderscheid tussen de eigenlijke daders, die als gewone burgers verantwoordelijk zijn voor hun daden, en dus berechtbaar voor elke rechtbank, en het instituut waartoe ze bejoren.

Duidelijker gesteld :

Wanneer zal de Socialistische Partij eens verantwoordelijk gesteld worden voor de vele misbruiken door haar aangestelden?
Wilt noteren, dat blijkbaar vooral de Rode Broeders getroffen worden door schandalen, wat niet wil zeggen dat de andere kleur-partijen geen boter op hun hoofd hebben.
Curieus toch, dat Vlaams Belangers uit machts-posities geweerd worden (‘cordon sanitaire’), maar waar ze, van op afstand misbruiken vaststellen en aanklagen, deze altijd wijzen op ingebetonerde misbruiken.

Time for change!

Het 'silentium perpetuum' van de katholieke kerk

Volgens 'Crimen Sollicitationis', een Roomse richtlijn uit 1962, moeten zowel de betrokken priester, het slachtoffer als eventuele getuigen een absoluut stilzwijgen bewaren over gevallen van kindermisbruik. Maar of de paus naar aanleiding van de recente onthulllingen over pedofilie ook effectief afstand zal doen van die oude richtlijn, blijft voor Dirk Verhofstadt een open vraag. Dirk Verhofstadt is Vaticaanwachter en kernlid van de denktank Liberales.
In een eerste reactie zei de broer van de paus, die dertig jaar lang aan het hoofd stond van een instelling waar zware misbruiken gebeurden: 'Ich habe es nicht gewusst'. De Duitse componist Franz Wittenbrink, die in die jaren leerling was in het bewuste internaat, stelde echter dat iedereen wist van het misbruik, ook de leiding
De katholieke kerk ligt opnieuw onder vuur met betrekking tot pedofiele praktijken die in haar schoot hebben plaatsgevonden. Na tal van onthullingen over kindermisbruik door katholieke priesters in de VS en Australië tijdens de voorbije decennia wordt nu duidelijk dat ze ook regelmatig plaatsvonden binnen de katholieke kerk in tal van Europese landen. In Ierland werd in november 2009 een 2.600 pagina's tellend rapport vrijgegeven met getuigenissen over pedofiele praktijken in katholieke opvoedingsgestichten, weeshuizen en andere instellingen in de periode van 1974 tot 2004. Wraakroepend was echter vooral dat deze feiten al jaren bekend waren bij vier aartsbisschoppen, maar dat die ze niet doorgaven aan de gerechtelijke instanties. Het enige wat ze deden, was de betrokken priesters naar andere parochies sturen, waar ze hun bedenkelijke praktijken konden voortzetten.

Begin deze maand waren er onthullingen over verschillende gevallen van ernstig seksueel misbruik van kinderen in de jaren '60 en '70 binnen Nederlandse katholieke instellingen. En nu is er ook sprake van tal van pedofiele praktijken binnen de Duitse en Oostenrijkse katholieke kerk. In Duitsland en Oostenrijk gaat het om zowat honderd priesters en kerkelijke medewerkers die zich in de voorbije vijftien jaar schuldig hebben gemaakt aan heel wat gevallen van seksueel misbruik. En ook hier weigerden de betrokken bisdommen hun medewerking aan het gerecht. Veel zaken werden in de doofpot gestopt omdat de kerk haar eigen reputatie heel wat belangrijker vond dan het beschermen van de kinderen die ze onder haar hoede had.

Uit recent nieuws blijkt dat ook Georg Ratzinger, de broer van de huidige paus, op de hoogte zou zijn geweest van deze praktijken. Hij stond dertig jaar lang aan het hoofd van een internaat in Etterzhausen, waar jonge koorknapen verbleven die opgeleid werden voor het wereldberoemde Duitse jongenskoor Regensburger Domspatzen, en waar diverse pedofiele misbruiken werden vastgesteld. Ook de paus zelf komt als gewezen bisschop van München en Freusing in het vizier, want ook daar zijn intussen heel wat klachten van seksueel misbruik bij het gerecht binnengekomen. De cruciale vraag is natuurlijk of de huidige paus indertijd afwist van deze criminele feiten en of hij de gerechtelijke instanties daarover heeft ingelicht?

De indruk dat de hoogste gezagsdragers binnen de katholieke kerk weigeren mee te werken aan het gerecht en dergelijke schandelijke praktijken onder de mat proberen te vegen, bleek al uit een BBC-programma van 2006. Daarin werd een document van het Vaticaan onthuld dat aanzette om gevallen van kindermisbruik door geestelijken in de doofpot te steken. De titel van het 32 bladzijden tellende document was 'Crimen Sollicitationis' en werd al opgesteld in 1962. Volgens die richtlijn moeten zowel de betrokken priester, het slachtoffer als eventuele getuigen een absoluut stilzwijgen bewaren over de belastende feiten. Zij dienen zich te houden aan een 'eeuwige stilte' (silentium perpetuum). Wie dat stilzwijgen toch doorbrak, zou bestraft worden met excommunicatie. Op de website van de Rooms Katholieke Kerk Nederland staat dat deze geheimhoudingsplicht tot doel heeft om "de schade aan de Kerk zoveel mogelijk te beperken". Volgens de BBC was het juist kardinaal Joseph Ratzinger, de huidige paus Benedictus XVI - die stond toen aan hoofd van de Congregatie voor de Geloofsleer - die ervoor moest zorgen dat die 'pedofilierichtlijn' werd gevolgd.

Losbandig gedrag
In een mededeling van het Vaticaan (zie Vatican Information Service, 9 maart 2010) werden de recente aanklachten "overdreven" genoemd en sprak de paus de hoop uit dat er meer transparantie zal komen. Een dergelijke oproep volstaat natuurlijk niet. Een instelling als de katholieke kerk, en de paus die optreedt als haar hoogste morele leider, moet meer doen dan deze kwestie te minimaliseren en "transparantie" te vragen. Ze zal ook meer moeten doen dan louter vergiffenis te vragen voor het onvoorstelbare leed dat binnen de katholieke kerk werd aangedaan aan slachtoffers van pedofilie en andere seksuele misbruiken. Ze zal een totaal andere houding moeten aannemen dan die van het in de doofpot stoppen van misdrijven die weerzinwekkend en volkomen in strijd zijn met de menselijke moraal.

Wil de katholieke kerk nog een greintje morele autoriteit bewaren, dan moet ze op eigen initiatief alle gevallen van seksueel misbruik waarvan de kerkelijke leiders kennis hebben, bekendmaken bij het gerecht en haar volledige medewerking verlenen aan de normale justitiële onderzoeken en strafrechtelijke vervolgingen die daaruit voortvloeien. De paus zal ook publiekelijk afstand moeten nemen van de richtlijn 'Crimen Sollicitationis'. Of het zover zal komen, blijft een open vraag. In een eerste reactie zei de broer van de paus, die dertig jaar lang aan het hoofd stond van een instelling waar zware misbruiken gebeurden: 'Ich habe es nicht gewusst'. De Duitse componist Franz Wittenbrink, die in die jaren leerling was in het bewuste internaat, stelde echter dat iedereen wist van het misbruik, ook de leiding.

De paus is er steeds als de kippen bij om zijn vermanende en beschuldigende vinger op te steken tegenover het "losbandige gedrag" van mensen. Seks voor het huwelijk is volgens hem absoluut onaanvaardbaar. Hij keert zich tegen echtscheidingen en abortus als "ernstige overtredingen die geweld doen aan de menselijke waardigheid". Hij verkettert homoseksueel gedrag en het homohuwelijk als "een aanval op de schepping". En bij zijn eerste bezoek aan Afrika veroordeelde hij het gebruik van voorbehoedsmiddelen. Hij stelde zelfs dat condoomgebruik promiscuïteit zou aanmoedigen en de verspreiding van aids zou bevorderen, wat door alle wetenschappers als onzin wordt bestempeld. Wat zijn die oproepen van de hoogste leider van de katholieke kerk nog waard op een ogenblik dat seksuele misbruiken op kinderen in haar eigen midden in de doofpot worden gestopt?
12/03/10 06u41

Digitalia vraagt :

Nu, in 2010 zaken uit 1960, van vijftig jaar geleden dus, bovenspitten, komt mij een beetje verdacht voor. Ook is het in veel gevallen woord tegen woord. Maar alla! Als er advocaten in het vizier komen, weten we dat om de lieve centjes gaat.

En secundo :
als zelfs een moord, wat het ergste is wat man de medemens kan aandoen, verjaart na 30 jaar, kan men zich afvragen waar de dubbele bodem schilt in al die laattijdige openbaringen.

Wat niet wil zeggen dat hier een pleidooi staat om alles toe te dekken.
Integendeel. In onze dagen geldt, meer dan ooit, het gezegde van de molensteen om de hals en het diepste der zee.
Vergeten we vooral niet, dat naast lichamelijk geweld, er ook psychisch geweld bestaat.

Of is de boodschap misschien dat de Islam op zedelijk gebied veel hoger scoort? Dat het Westen decadent is (wat de Moslims beweren) en dat Islam ons weer gezond kan maken, en zekerheid bieden? De Vrede van de Onderwerping?