.
Wat als het geld op is?
Dan maken we er gewoon bij!
219 versus 212
Het is dus gebeurd. De Verenigde Staten van Amerika stapten de beschaving binnen. Tenminste, voor zover een omvattende, eerlijke en redelijke sociale bescherming een voorwaarde voor beschaving is. Barack Obama heeft dat nu deels verkregen met zijn wet op de hervorming van de gezondheidzorg, en na de Senaat heeft nu ook het Huis van Afgevaardigden in één van haar meest historische zittingen die wetgeving gisteren gestemd. Men moet het even gepassioneerde als politieke debat gezien hebben om te begrijpen hoe wezenlijk deze hervorming de Amerikaanse samenleving kan bepalen. En dus de sociale krachtsverhoudingen kan veranderen.
De stemming was dus wezenlijk, meer nog voor de VS als samenleving dan voor het politieke overleven van president Obama. Dat werd ontroerend mooi geïllustreerd door de laatste brief van wijlen Ted Kennedy aan president Barack Obama, waaruit speaker Nancy Pelosi vlak voor de decisieve stemming een van de cruciale passages voorlas in het Huis. Zoals: de hervorming - versta: de democratisering - van de gezondheidszorg is de laatste belangrijke democratische stap die de VS nooit hadden willen genomen hebben. Een ja-stem betekende de voltooiing van de hervormingen van de Kennedy-era, de laatste fase van de Civil Rights Movement. In de jaren zestig vocht men voor formele gelijkheid: het opheffen van elke wettelijke discriminatie. Wat onaf bleef, was de even essentiële feitelijke gelijkheid: de strijd tegen zo mogelijk nog taaiere praktische want financiële ongelijkheden. Je mag wel theoretisch stemrecht hebben, als het bankroet dreigt bij elke ernstige ziekte, bij elk niet volmaakt kind bijvoorbeeld, is de feitelijke gelijkheid erg veraf. De geest van de Kennedy's was inderdaad nooit ver weg. Er gloorde iets van een idealistisch VS, zo herkenbaar kort na de Tweede Wereldoorlog, zo ver weg sinds de jaren zeventig en zestig: een wereldmacht die niet alleen vrijheid, maar ook gelijkheid en vooral eerlijkheid betrachtte, of tenminste die indruk gaf. De VS van John en Robert Kennedy, van Martin Luther King, het Amerika waarnaar Ted Kennedy en Barack Obama zo nadrukkelijk verwezen.
Hoewel de stemming nog redelijk nipt was - 219 voor, 212 tegen - was het al van een paar uren voor de definitieve stemming in het Huis van Afgevaardigden duidelijk dat de 'Health Care Reform Bill' positief gestemd zou worden. Barack Obama behaalde een van de belangrijkste overwinningen van zijn loopbaan - één die Bill Clinton helaas niét gestemd kreeg - maar definitief is de zege niet. De bitterheid van het debat verraadt nog een lange nasleep: er komen procedures bij het Hooggerechtshof, en in elke Amerikaanse staat waarin de republikeinen een meerderheid hebben of waarin zij het de democraten knap lastig kunnen maken, zullen zij dat doen, en via wettelijke procedures proberen de feitelijke implementatie te boycotten.
Maar dat is voor straks. Wat vandaag telt, is dat het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden een historische horde nam. Een die niet overal gezien wordt - er zijn nog altijd critici die het 'not done' vinden dat de democraten een aantal toegevingen deden. Wie de stemming ziet, begrijpt dat zonder het afvijlen van wat 'scherpe kanten' er helemaal geen wet was. Redelijk onbegrijpelijk want wereldvreemd is dus de her en der opduikende kritiek op Obama dat het allemaal véél te min is. Als men ziet dat zelfs deze hervorming pas met de kleinste marge en na een passionele nacht gestemd raakt, beseft hopelijk dat politiek ook de kunst van het haalbare is.
En tenslotte was het voor Belgische waarnemers hoe dan ook fascinerend om te zien hoe in een land als de VS het parlement een inhoudelijk debat kan voeren, zelfs in algemene vergadering. Het waren niet alleen de fractieleiders die het hoge woord voerden, wel integendeel. Er werd bikkelhard maar beschaafd gedebatteerd, en men hield zich aan de afgesproken timing. En bovenal: het debat was hoogst politiek, en zeer ideologisch. Wellicht is het zo dat de Amerikaanse samenleving over dit onderwerp scherp verdeeld is, en die dualiteit kwam ook terug in het debat. Hoogstaand, welbespraakt, goed verstaanbaar, hard maar hoffelijk: zo worden in Washington de degens gekruist, zelfs als de samenleving op een kruispunt staat. Vooral hier mag Capitol Hill onze Wetstraat tot voorbeeld strekken: het mag ergens over gaan.
Bron De Morgen / Walter Pauli
Digitalia denkt…
Dat de koers aan de meet gewonnen is….
Amerika democratisch geworden? Neen, zegt De Morgen, Amerika is eindelijk beschaafd geworden. Juist. Inbegrepen de terugbetaling door de Gemeenschap van alle kosten voor alle vruchtafdrijvingen in alle Staten? De Verenigde Staten van Amerika stapten dus binnen in de beschaving van de Dood.
Inch Allah !
De plaats van de ongeboren kinderen, gedood in de moederschoot, kan dus met verve opgevuld worden met het bevolkings-overschot van elders. Wat meer is, het zou volledig wettelijk en daarenboven voortaan gebeuren op een beschaafde manier. Dank zij de Heilige Mobama. Een gedeelte zal bijdragen aan de economie van het land, maar het overgrote deel zal zich kunnen wentelen in de hangmatten van het sociaal stelsel. Tot uitputting van de voorraad.
Het grote ideaal van de Franse Revolutie is eindelijk doorgedrongen aan de overkant der Oceaan : VRIJHEID (tiens, bestond dat daar dan niet), GELIJKHEID (behoudens voor hen die minder gelijk zijn : Vlamingen weten daar alles van), en BROEDERLIJKHEID : een voor allen, allen voor een. Tot de kassen leeg zijn….
Inch Allah!
Pssst
Dit stukje proza is uitsluitend bedoeld voor mijn persoonlijk archief. Want dezelfde dag dat Frankrijk weer rood kleurde (dixit de BRT) tuimelde Amerika de beschaving binnen. Alhoewel abortus blijkbaar, bij nader toezien, toch niet zo simpel zal zijn…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten