EEN ADDER AAN DE BORST GEKOESTERD

Islamisering rechtspleging krijgt ruim baan


GER STRUIK - 14 DECEMBER 2009

Mohammed Enait is niet komisch. Hij heeft een gevaarlijke en tot nu toe vrij succesvolle agenda.

Hein Maassen stelt in zijn HVV-bijdrage van 13 december dat Pauw en Witteman de advocaat Mohammed Enait onfatsoenlijk hebben behandeld. Ik deel die stelling niet. Enait was daar geheel uit eigen vrije wil. Hij is zelf een uitermate hufterige beroepsprovocateur en Jeroen Pauw gaf hem slechts een tamelijk onschuldig koekje van eigen deeg. If you can’t stand the heat, then stay out of the kitchen. Veel meer aanleiding tot schaamte zie ik in de serviele wijze waarop veel andere gasten door Pauw en Witteman worden tegemoet getreden. Overigens gaf Pauw – tot mijn verrassing - te kennen zelf niet in de multiculturele samenleving te geloven, dus die heeft zijn langste tijd bij de VARA wel gehad.

Ook op een ander punt verschil ik met Maassen van mening. Hij vindt Enait een komische figuur. Welnu, ik kan in deze godsdienstfanaat – of charlatan? - niets komisch ontdekken. Ik vind het een griezelige man, zoals ik ook imam El Moumni of ayatollah Khomeini griezelige lieden vind. Fanatici hebben voor mij nu eenmaal niets grappigs.

Mensen als Enait zijn het breekijzer voor de islamisering van Nederland. Twee stappen vooruit en hooguit een enkele keer – als hij het al te bont heeft gemaakt – een stapje achteruit. Er worden dingen van hem gepikt waar een niet-moslim nooit mee zou zijn weggekomen. Zo is hij afgestudeerd op de scriptie : “Terrornoia: how the propa-ugandists used the omni-territorialization of terror for the fundamentalismanization of criminal law in a multi-cultus-ritualistic society". Kortom, een practical joke waarvoor ik in mijn studietijd – maar ik ben dan ook al wat op leeftijd – bij het faculteitsbestuur op het matje zou zijn geroepen, zo niet erger.

Inmiddels is hij er ook in geslaagd om de hoogste tuchtrechter voor advocaten, het Hof van Discipline, naar zijn hand te zetten. Het ging daarbij om drie klachten:
1. Zijn hoofddeksel voldeed niet aan de vereisten van het “Kostuum- en titulatuurbesluit Rechterlijke Organisatie” (het dragen van een hoofddeksel is op zich niet verplicht).
2. Hij stond als advocaat niet op bij binnenkomst van de rechters.
3. Hij had zich op TV grievend uitgelaten over de rechters in een bepaalde zaak.
Je kunt je zeker afvragen of het echt belangrijk is dat iemand het juiste model baret draagt c.q. bij de binnenkomst van rechters opstaat. Wat het opstaan betreft, vaak zijn de rechters zelf al gezeten op het moment dat de advocaat de rechtszaal binnenkomt. Sommige rechters stellen zelf geen prijs meer op dit ritueel. Het “all rise!” is niet in reglementen vastgelegd, maar een eeuwenoud gebruik. Welnu, als je dergelijke gebruiken niet langer belangrijk vind, schaf ze dan af, maar dan ook voor iedereen. Het Hof van Discipline vindt het echter nodig hier een privilege voor moslims te creëren:
“ ... onmiskenbaar dat in de hedendaagse Nederlandse maatschappij de opvattingen over gebruiken en gewoontes zich wijzigen mede onder invloed van andere culturen en godsdienstbelevingen van mensen die zich in Nederland hebben gevestigd. Die culturele en godsdienstige opvattingen en uitingen dienen te worden gerespecteerd en getolereerd, ook in de rechtszaal. Een respectvolle behandeling van elkaars opvattingen en de wijze waarop die worden geuit gelden als een kenmerk van behoorlijke rechtspleging”.
Zonder enig voorbehoud stelt het Hof dat niet alleen godsdienstige maar zelfs culturele uitingen in de rechtszaal dienen te worden getolereerd.

Er schijnen islamitische landen te zijn waar het evenzeer gebruik is om uit respect voor de rechterlijke macht op te staan voor rechters. Volgens het Hof behoeven echter “geloofsbezwaren (...) niet besloten te liggen in een erkende godsdienst, maar kunnen ook zijn gelegen in een eigen exegese van de advocaat”. En zo mocht onze Enait zich beroepen op een paar regels op blz. 394 van deel 4 van "Kitaab Majmoo’ Fataawa wa Maqaalaat Mutanawwi’ah", geschreven door de voormalige grootmoefti van Saudie-Arabië, t.w. ‘Abd al-Azeez ibn ‘Abd-Allaah ibn Baaz.

In deze benadering kan iedereen in de rechtszaal religieuze of culturele privileges claimen door te zwaaien met een paar kromme zinnen uit een boek of fatwa van de een of andere ayatollah of moefti. Keus te over. Roept u maar! En wat gaat het volgende worden? Wraking van vrouwelijke rechters? De advocate met gezichtssluier? Een beroep op de sharia? Het Hof van Discipline laat zich voor het karretje spannen van een fundamentalist en vindt dat de opvattingen van Enait respect verdienen, ook al is Enait zelf respectloos.

Enait had zich in tv-interviews laatdunkend uitgelaten over de rechters. Zo meende hij dat “de rechter die dit vonnis heeft uitgedraaid waarschijnlijk uit een of ander boerengat is gekropen” en hij noemde het vonnis “een boerenvonnis, typisch voor een witte rechter”. De rechter wordt hier van racisme beschuldigd. Het Hof van Discipline zag echter allerlei verzachtende omstandigheden en weigerde de uitspraken als onbetamelijk te kwalificeren.

Enait noemde overigens tijdens de zitting van de Raad van Discpline de deken die de klacht had ingediend: “een stamgast van de rechtse politiek", en de klacht zelf: "een manier om hem tuchtrechtelijk te executeren". Ook zouden de rechters lijden aan een "ingevreten islamofobie". Zoals zo vaak, zeggen dergelijke verwijten meer over degene die ze uit, dan over de geen tot wie ze gericht zijn. De slachtofferrol is Enait werkelijk op het lijf geschreven.

Was hij in het ongelijk gesteld, dan zou Mohammed Enait ongetwijfeld naar de Europese rechter zijn gestapt en het Hof van Discipline is mogelijk voor die consequentie teruggedeinsd. De angst regeert. In plaats van klip en klaar grenzen te stellen of op te heffen, geeft het Hof aan Enait, en aan de zeloten die ongetwijfeld na hem zullen komen, een vrijbrief om zelf te bepalen waar de grenzen liggen. En zo is de deur opengezet naar een islamisering en tribalisering van onze rechtspleging. In naam van de tolerantie ruim baan voor de intolerantie.