DEEL II
Grafiek: buitenlandse werknemers in Italiaanse privéhuishoudingen.
Met de vluchtelingencatastrofe voor het Italiaanse eilandje Lampedusa in de Middellandse Zee staat Italië in de schijnwerpers van de wereldopinie. Het is een humanitaire catastrofe, tegelijkertijd echter ook een voorbeeld van het falen van bijna alle islamitische landen om hun burgers een menswaardig bestaan te geven. Want de islam kent geen gebod tot naastenliefde zoals het christendom bijvoorbeeld. Hoewel zich onder de tien rijkste landen ter wereld veel islamitische olielanden bevinden, is hun economische hulp aan broederlanden marginaal tot niet aanwezig. De Palestijnen worden niet door de Saoedi’s, maar door Europa betaald. En de slachtoffers van de tsunami in het islamitische Indonesië kregen geen hulp van de in het geld zwemmende islamitische olielanden: meer dan 95 % van alle gelden voor de slachtoffers in Indonesië, Thailand en Sri Lanka werd door westerse landen geschonken.
Zo is het ook een schande voor het rijke Libië, dat het zijn enorme olievoorraden er niet voor heeft gebruikt om te zorgen voor het welzijn van zijn inwoners en duizenden van deze inwoners ertoe dwingt om zich in handen te begeven van gewetenloze mensensmokkelaars en te vertrekken voor de levensgevaarlijke reis naar Italië – die vaak een reis zonder terugkeer wordt. Corruptie, nepotisme, stam- en clandenken: net zoals de meeste andere islamitische landen staat ook Libië in de corruptie-index van de VN ergens bovenaan de lijst. De kleine Gadaffi-clan bezit meer geld dan de overige 99 % van de Libiërs samen. Ook Arafat heeft zijn volk met miljarden bedrogen – gelden van de EU voor de Palestijnen voor de bouw van scholen, ziekenhuizen en de opbouw van een infrastructuur.
De eigen mensen zijn deze corrupte tirannen geen knip voor de neus waard – tenzij ze te gebruiken zijn voor de islamisering van de wereld. Zo heeft het een met het andere te maken: miljoenen moslims verlaten hun te gronde gerichte en achtergebleven landen op zoek naar werk en een menswaardig leven. In hun eigen landen werden velen van hen vervolgd – en zo konden ze in de vrije landen van het westen massaal asielaanvragen indienen. Nauwelijks in het westen aangekomen en helemaal overdonderd door diens postmoderne levensstijl, vormen ze parallelsamenlevingen, sluiten zich af van de etnische bewoners, weigeren de taal en de zeden van het land van opname over te nemen en vinden alleen troost en hoop in hun geloof. Dit beveelt hen echter de landen van de ”ongelovigen” te bestrijden en er een islamitische heerschappij te installeren. Nu krijgen ze wel ondersteuning van de kant van hun landen van herkomst, die plotseling genoeg geld voor de bouw van moskeeën en de opbouw van een gewelddadige islamitische logistiek hebben om hun landgenoten bij de islamisering van het dal al-Harb: de landen van de oorlog (zoals alle niet-islamitische landen worden genoemd) te ondersteunen. Vanuit hun landen van herkomst stroomt dus plotseling geld, ondersteuning en solidariteit in een mate zoals ze nog nooit hebben ervaren.
Maar terug naar Italië: in Libië verarmen ondanks rijkdom van de staat complete massa’s en begeven zich op weg voor de levensgevaarlijke tocht naar Italië. De vluchtelingencatastrofe is noch een natuurwet noch een gevolg van kapitalistische uitbuiting door het westen, maar alleen veroorzaakt door de Gadaffi-clan. Toch wordt niet hij, maar Italië en zijn immigratiepolitiek internationaal scherp aangevallen – ook van islamitische zijde. Het notoire slechte geweten van het westen enerzijds en de humanitaire en sociale voortdurende catastrofe van de islam anderzijds vormen – samen met de linkse voorstanders van immigratie in de westerse landen – een explosief mengsel, waarin de derde en tot nu toe meest succesvolle aanvalsgolf van de islam op het christelijke Avondland Europa (de ”gouden appel”) tot ontsteking kwam. De kolonisatie van Europa door de islam functioneert als een goed geoliede, zelf draaiende machine quasi vanzelf. Westerse systeemhaters, groenen, linksen en ex-communisten vormen daarbij de intellectuele tegenhanger van de Oriëntaalse islam: ze zorgen ervoor, dat er bij de islamisering van hun volkeren geen noemenswaardig verzet optreedt. En mocht dit toch gebeuren, dan worden critici gebrandmerkt als racistisch, buitenlandervijandig, islamofoob (bestaat er ook een Mussolini-fobie of een Hitler-fobie?) en neonazistisch. Met de grenzeloze vernietigingswil van de linksen tegen de gehate Europese cultuur zal het hen lukken om ook in Italië Afrikaanse en Midden-Oostenachtige burgeroorlogtoestanden te creëren.
Het sprookje van de goede en kwade predikers (haatpredikers) van de islam
De akker is al ingezaaid: ook in Italië schieten de moskeeën als paddenstoelen de grond uit. Maar daar wordt geen vrede, maar haat tegen de ongelovigen gepredikt. Daar wordt geen integratie bepleit, maar juist verboden. Door alle imams, niet alleen door de zogenaamde haatpredikers. Die bestaan alleen in de hoofden van goedgelovige westerlingen, die de islam zien als een religie zoals alle andere religies. In de islam bestaat het begrip haatprediker niet. Daar hebben imams slechts één taak: de inhoud van de islam over te brengen op hun gelovigen. En die staat in de Koran en in de Hadith. En beide zijn de oerbronnen van de eeuwige haat tegenover alle ”ongelovigen” van deze wereld. Zo is ook de meest vredelievende imam verplicht de inhoud van de Koran en de Hadith op zijn gelovigen over te brengen. Koranpassages zoals de volgende:
En sla ze dood (de ongelovigen) waar je ze ook tegenkomt…(soera 47:4)
Wanneer gij een ontmoeting hebt met hen die ongelovig zijn, houwt dan in op hun nekken, en wanneer gij dan een bloedbad hebt aangericht, bindt hen dan in de boeien (soera 47:4)
Als zij zich van u afkeren, grijpt hen en brengt hen ter dood waar ge hen maar vindt; en neemt vriend noch helper uit hun midden (soera 4:89)
200 van zulke passages staan er alleen al in de Koran, waarin moslims worden opgeroepen tot jacht en moord op alle ”ongelovigen” – in de Hadith zijn het nog eens 1800 passages. Op het onvoorstelbare aantal van 200 plaatsen roepen de koran en de Hadith dus op tot de strijd tegen en de vernietiging van alle ongelovigen, tot marteling, tot het doden van alle mensen die de islam willen verlaten, tot terreuraanslagen, tot geweld tegen vrouwen, tot prostitutie (”tijdelijk huwelijk”) en tot kinderseks (Mohammed was een kinderschender). De Duitse islamcritica Gudrun Eussner schrijft hierover:
In de Koran gaat het om het doden, 187 keer als stam van het werkwoord en 25 keer in de gebiedende wijs: dood!, en wel de ongelovigen, de joden en christenen, de apen en varkens, de gemeenteleden van de rabbi’s, priesters, kerkpresidenten en bisschoppen. De functionarissen van de katholieke en evangelische kerk hebben ontmoetingen met diegenen, die hen en hun gemeenten bedreigen met de vernietiging van hun geloof, met onderwerping en met moord.
Voor islamkenners is daarom niet het grote aantal wereldwijd gepleegde aanslagen en terreurdaden verbazingwekkend – maar met het oog op de systematische opvoeding van de islam tot haat en geweld veelmeer diens relatief geringe grootte. Een van de wereldwijd meest erkende islamkenner van tegenwoordig, de Duitse Oriëntalist en uitgever van de ”Internationale encyclopedie van de islam”, Hans Peter Raddatz, zegt samenvattend over de islam:
In geen enkele andere religie is de geheiligde legitimatie van geweld als de wil van God tegenover anders gelovigen te vinden, zoals die in de islam als integraal bestanddeel van zijn ideologie in de Koran vastgelegd en in de historische praktijk bewezen is. Er is geen enkele oprichter van een religie te vinden, wiens voorbeeldwerking zich zoals bij Mohammed niet alleen tot de oorlogsvoering, maar ook tot de liquidatie van tegenstanders door moord in opdracht uitstrekte.
Het begrip ”haatprediker” is niets anders dan een ”goedmenschelijke” constructie, die de islam in een goede en een kwade tak (islamisme) verdeelt. Maar noch de kunstmatige verdeling in een vreedzame islam en het terroristische islamisme noch de aanduiding ”haatprediker” (voor die imams die behoren tot de islamistische tak) zijn bij een nadere analyse in stand te houden. Want de aanduiding impliceert twee zaken: ten eerste, dat de haatpreken niets te maken zouden hebben met de islam. Ten tweede, dat het merendeel van de ”goede” imams deze haat niet predikt. Beide implicaties zijn fout. Want de haat tegen "ongelovigen" is een centraal bestanddeel van de islam – en de islamitische terreur komt niet van haatpredikers (zoals media en politici suggereren), maar uit het hart van de islam zelf. Wanneer een imam zijn gelovigen die centrale passages uit de Koran zou onthouden waarin tot moord op "ongelovigen" wordt opgeroepen (ook dit heeft al meerdere malen plaatsgevonden) of ze zelfs bekritiseert, riskeert hij zijn leven. In de 1400-jarige historie van de islam werden talrijke imams vermoord, omdat zij één of beide dingen gedaan hadden. Zo zou het ook met Italiaanse imams gaan. Niemand weet dit beter dan zij – ook al bestrijden ze dit heftig in interviews.
Dat uitgerekend westerse welzijnsverenigingen en mensenrechtenorganisaties, christenen, intellectuelen en politici zich inzetten voor de bouw van moskeeën in Italië (en elders), waar hun vernietiging wordt voorbereid, zal in de terugblik op het heden als ironie van de geschiedenis en als historisch falen van Europa worden beoordeeld – vooropgesteld dat Europa in z’n huidige vorm nog bestaat. Want daar worden in alle landen er tegenwoordig ideologisch al op voorbereid om Europa ooit over te nemen.
Wat de Koran van alle andere heilige religieuze teksten fundamenteel onderscheidt
Geen enkele andere wereldreligie kent in haar heilige boeken zulke passages, die oproepen tot haat, moord en eeuwige oorlog (Jihad) tegen mensen die een ander geloof aanhangen – ook wanneer critici van het christendom dit steeds opnieuw en met verwijzing naar overeenkomstige passages in het Oude Testament beweren. Ze hebben bij hun kritiek echter twee zaken over het hoofd gezien:
Aan de ene kant gaat het bij die passages niet om goddelijke oproepen tot de gelovigen, maar – net zoals in de Ilias van Homerus – om een verhalende verteltekst, niet in de 1e persoon (”ik”), maar in de 3e persoon (”hij”) geschreven. De Bijbel werd dus door mensen geschreven en bevat bijna alleen maar historische beschrijvingen en in vergelijkingen gegoten verhalen over goed en kwaad. Slechts op een paar plaatsen openbaart zich de God van de christenen rechtstreeks aan zijn gelovigen: bijvoorbeeld in de Tien Geboden, maar ook in het Nieuwe Testament in de gedaante van zijn zoon. Net zomin als het doden van de moeder door Oedipus voor de antieke Grieken een oproep tot het doden van hun moeders vormde, is het (verhinderde) mensenoffer van de zoon van Abraham een Oudtestamentische oproep tot algemene mensenoffers.
Bij de islam is dat anders. Want bij de koran gaat het om de unieke ”verbale inspiratie” binnen de overige wereldreligies. Volgens het islamitische geloof ontving Mohammed de directe woorden van Allah, ingefluisterd door de aartsengel Gabriel. Daarom is de koran ook in de ”ik-vorm” geschreven. Daarom spreekt Allah ook rechtstreeks, heel direct, tot zijn gelovigen. Daarom is (in tegenstelling tot de door mensen geschreven Bijbel) de Koran immuun tegen iedere vorm van kritiek, immuun tegen morele en ethische veranderingen van de samenleving, daarom is iedere kritiek op ook maar een woord in de ogen van de wachters van de zuiverheid van de islamitische leer niets anders dan rechtstreekse godslastering en moet met de dood van de ketter worden bestraft. Datzelfde geldt voor de persoon Mohammed en diens uitlatingen en gedragingen. Als de ”beste van alle mensen” en als het door Allah uitverkoren ”zegel” van de profeet is iedere kritiek op hem en op de islam en daarmee op Allah gelijk en wordt ook bestraft met de dood. Niet alleen in het jaar 629, maar ook in het jaar 2009. Alle moslims weten dat. Maar bijna geen westerling wil dat begrijpen.
Ten tweede is het voor de ethische en religieuze waarden van de christenen enige beslissende deel van de Bijbel niet het Oude Testament, ook niet de som van het Oude en het Nieuwe Testament, maar alleen het Nieuwe Testament, waarin zich (volgens het christelijke geloof) God in de gedaante van zijn naar de aarde gestuurde zoon openbaart aan zijn gelovigen. Niet "oog om oog" dus, maar "hebt uw naasten lief" is het handelingsgebod van de christenen – ook al hebben deze zich daar niet altijd aan gehouden. Maar de niet te ontkennen misdaden van het christendom, zijn pogroms tegen Joden, de meedogenloze onderwerping van "heidenen" in bijvoorbeeld Latijns-Amerika, vonden in vergelijking tot de islam niet plaats onder verwijzing naar betreffende passages in de Bijbel, maar integendeel: ze waren schaamteloos in strijd met de oerprincipes van de eigen religie. Blijkbaar weten islamitische leiders dit beter dan de meeste christenen, onder wie ook vele theologen, die zich met verwijzing naar zogenaamd dezelfde soort "geweldspassages" in het Oude Testament beschermend voor de islam opstellen en het beschrijvende karakter van de Bijbel (anders dan het oproepende van de Koran) blijkbaar zelf niet hebben begrepen. Ayatollah Chamenei, de hoogste geestelijke en wereldlijk leider van de Iraanse sjiieten en daarmee de huidige sjiieten-paus, zei over dit onderwerp:
De christenen en joden zeggen: " Gij zult niet doden". Wij echter zeggen, dat het doden gelijkstaat met een gebed, wanneer het nodig is. Misleiding, sluwheid, samenzwering, bedrog, diefstal en moord zijn niets anders dan middelen voor de zaak van Allah.
Waarmee Chamenei het fundamentele verschil tussen de islam en het christendom met weinig woorden beter omschreef dan vele geleerde teksten van christelijke godsdienstwetenschappers of critici van het christendom. Van de meesten kan hier worden gezegd, dat ze weliswaar met veel woorden en intelligent kunnen argumenteren, maar van de kern van de islam absoluut niets hebben begrepen. Want in de Koran, en daarmee ook in de islam, gaat het om het doden.
► Deel 2 (van in totaal 3 delen over Italië) volgt in korte tijd.
Bron:
http://www.pi-news.net/2009/11/sozialkosten-fuer-migration-in-europa-italien/
Auteur: Michael Mannheimer
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron in HVV
Reageren kan op: www.pim-fortuyn.nl/pfforum/topic.asp
Tot nu toe verschenen op HVV:
Deel 1: voorbeeld Noorwegen (7 november 2009)
Deel 2: voorbeeld Zweden (8 november 2009)
Deel 3: voorbeeld Denemarken (11 november 2009)
Deel 4: voorbeeld Zwitserland (14 november 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten