VLAANDERENS UUR VOORGOED VOORBIJ

DEEL II

Twee verloren jaren: had The Economist ongelijk?

door PAUL BELIEN


Wat daarentegen wel vaststaat, is dat het vandaag veel moeilijker is om aan het buitenland uit te leggen dat België een artificiële staat is die onbestuurbaar en immoreel is en die bijgevolg, ook in het belang van de internationale gemeenschap, opgedoekt moet worden. Wie vandaag als buitenlander het editoriaal van The Economist van 6 september 2007 herleest, schudt het hoofd en vraagt zich af hoe een gerenommeerd blad zoals The Economist zich zo heeft kunnen vergissen. België bleek helemaal niet onbestuurbaar; zijn crisis lijkt bezworen. Twee jaar geleden golden Vlaamse belgicisten zoals Verhofstadt en Van Rompuy als vertegenwoordigers van een politieke kaste die een land hadden laten kapot gaan, vandaag gaan ze door als staatsmannen. De internationale faam van Verhofstadt als een bekwame bestuurder is intact. Hij leidt thans de Europese liberalen. Herman Van Rompuy verwierf na een jaar kamervoorzitterschap en een jaar premierschap zelfs zo'n grote reputatie als de man die zijn land bij elkaar hield, dat buitenlandse leiders hem het presidentschap van de Europese Unie aanboden. Hoe anders zou bet gelopen zijn als de Vlamingen in december 2007 op hun rechten hadden blijven staan?
Wie als Vlaams-nationalist The Economist van 6 september 2007 herleest, weet vanzelfsprekend dat et
blad ten gronde gelijk bad. Die Vlaming moet echter ook beseffen dat er een verschil is tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Uiteraard is België onbestuurbaar indien de Vlaamse leiders vragen waarop elk volk recht heeft: respect voor de democratie en de wet. België is onbestuurbaar zolang Vtaamse'politici geen enkele Belgische machtsdeelname overwegen noch ondersteunen zonder de correcte naleving van de grondwet, de onverwijlde uitvoering van de arresten van het grondwettelijk hof, de democratische meerderheidsregel. Maar wat als Vlaamse politici, met inbegrip van Vlaams-nationalisten, de illusie blijven koesteren dat er binnen het bestaande Belgische bestel, dat gebouwd is op de onderwerping en financiële uitbuiting van Vlaanderen, "iets" kan worden bereikt? Dan bereikt Vlaanderen uiteindelijk, zoals de laatste twee jaar aantoonden, niets; dan gaan we er zelfs op achteruit. I
ndien in december 2007 de Vlaamse politici geweigerd hadden toe te treden tot een Belgische regering, dan Le Monde was er vandaag of geen Belgische staat meer geweest of een heel andere staat waarin de Franstaligen zich voor het eerst in 179 jaar zouden hebben neergelegd bij de democratische wil van de Vlaamse meerderheid. Nooit had Vlaanderen het gemakkelijker om het buitenland van de juistheid en rechtvaardigheid van zijn zaak te overtuigen dan in het najaar van 2007, toen The Econo- mist het uiteenvallen van België bepleitte en de kringen rond Sarkozy openlijk speculeerden over de vraag wat Frankrijk in dat geval moest doen met Wallonië. De geschiedenis leert - men moet maar naar de gebeurtenissen van 1830-31 kijken - dat over het lot van een volk niet enkel in het binnenland, maar vooral in het buitenland wordt beslist. De uiteindelijke beslissing of Vlaanderen al dan niet onafhankelijk mag worden, zal niet enkel hier genomen worden, maar vooral op het internationale niveau. Twee jaar na de wondere herfst van 2007 is het veel moeilijker geworden om internationale steun te werven voor onze onafhankelijkheid. We hebben nu immers door een gebrek aan Vlaamse standvastigheid en een fundamentele keuze van nagenoeg alle partijen voor beleidsdeelname binnen het Belgische bestel zelf de perceptie gecreëerd dat België wel degelijk leefbaar is. Bovendien zal de sluwe en uiterst ntelligente Herman Van Rompuy de toppositie die hij thans verworven heeft, zeker gebruiken om op het hoogste internationale forum onze onafhankelijkheid te dwarsbomen. Hij ziet, zoals hij op 7 november in het Nederlandse weekblad Elsevier zei, de "Europese gedachte" immers als "een antidotum voor flamingantisme, een tegengif tegen de Vlaamse Beweging." Nochtans noemt N-VA, in de felicitatieboodschap aan de nieuwe Europese president, Van Rompuy "de juiste man op de juiste plaats én het juiste tijdstip." Het wordt, helaas, niet ironisch maar ernstig bedoeld. Vlaanderen heeft twee jaar geleden door een gebrek aan politieke maturiteit, een unieke afspraak met de geschiedenis gemist. Er zal strijd en volharding nodig zijn om weer op het punt te raken waar we vandaag exact twee jaar geleden stonden. Het valt zelfs te vrezen dat, indien de Franstaligen de Vlamingen een compensatie vragen voor het feit dat de president van Europa een Vlaming is, sommige Vlaamse beleidsmensen de eis dat Vlaanderen voor die "eer" betaalt, nog redelijk zullen vinden ook.

Pssst
De ene Grote staat een beetje plaats af aan die andere Grote. Paul Beliën verschijnt met zijn bijdragen in een kader gezet in Journaal, het tijdschrift van Marc Grammens. Hij wordt als het ware verheven tot de Eer der Altaren….Wil dat een signaal zijn voor al wat V-denkt, om samen op te trekken?
Kijk, ik kan niet om de haverklap op mijn blote knieën Ons Heerke danken voor een dode mus. Te voet naar Scherpenheuvel trekken zou ik gaarne genoeg doen, moest dat helpen, maar in dit jaargetijde zijn de bergpassen over de Alpen onbegaanbaar voor een halve invalide lijk ik. Hierboven moeten Ze dan maar content zijn met een dikke kaars (5 Kgr?) die ik zou gaan branden in Assisi, aan de voeten van de H. Clara (Hallo Klaartje, hoe is’t in Pilkem?) en de H. Franciscus met zijn harp. Dat zoete land van Umbrië doet me telkens aan de Vlaamse Bergen denken en aan Felix Timmermans. Omdat het wierookt in het hout…
Mocht men Hierboven geen Vlaams verstaan : H. Sint Pieter, op dat briefje dat U zult vinden als die dikke kaars helemaal is opgebrand, staat een boodschap voor San Damiano in diens eigen moedertaal. Zorg AUB dat die het onder ogen krijgt, want er staat op: “Plaatsvervanger van Ons Heer op aarde in Rome: geef ons, arme Vlamingen, in opvolging van de zoetgesapte Danneels, nu twee aartsbisdommen. Een voor elk landsgedeelte. Geraakt BHV of heel het land niet gesplitst, dan is dçt tenminste al in orde. Ame,’
Als ge maar weet, dat Franciscus in zijnen tijd ook al een speciaal geval was! Toen, de jaren 1200 was de Kerk ook al bijna bij ’t groot huisvuil gezet. En ’t waren ook niet de Leiders, maar het gewone Volk die de boel moest redden…..