Ieder vogel zingt zoals hij gebekt is.
(Deze is zekerlijk ’n Flamingant: zwart pakje, gele bek, en overtuigd naar Rechts blikkend)
*
Hier volgt, en dat voor een maandagmorgen, een lang verhaal over vallen en opstaan.
In
feite gaat het om een kleingeestige discussie over kleine details van
ons Voorvaderlijk Geloof. Maar de tijd heelt alle wonden. Als in onze
dagen de felle vijandschap tussen ‘Roomsen’ en andersgezinden zo goed
als verdwenen is, wat houdt ons dan tegen om de banden weer aan te
halen? Niet door middel van een hersenloze discussie over koningen en
koninginnen, maar door deel te willen uitmaken aan een Vrije Samenleving
waar de twee volkeren zichzelf in terugvinden.
Al-bij-al is meteen mijn persoonlijk archief over de Vrije Herenigde Lage Landen bij deze weer goed gestoffeerd.
Komt
daarbij dat wij de naam ‘Farnse’ onbedachtzaam vlot zijn tegen het lijf
gelopen in Italië zelf, in de streek die bulkte van de ‘Heelijkheden’
van de Familie Farnèse. Alle dorpen in de wijde omgeving hadden, naast
de vele typische dorpskernen, ook bezienswaardige burchten van de
Farnèses.
Wij leefden daar meer dan 15 jaar om zo te zeggen, aan de oevers van het Lago di Bolsena,
onder de kantelen van de Burcht waar Margaretha van Parma (1522-1586)
de gewezen Landvoogdes van onze Nederlanden de rest van haar dagen was
komen slijten, als tweede echtgenote van een der invloedrijkste Farnèses
uit die tijd. Dit meer, met daar midden-in, het Pauselijk eiland
Bisentena, was in de vroege Middeleeuwen, het vaakantie- en
toevluchtsoord der Pausen en hun hele hofhouding. Tot Philipps De Schone
(dezelfde van 1302) er in 1309 zich mee bemoeide en lobbyde voor Avignon.
Heb
ik op deze blog al meerdere keer uit de doeken gedaan. Want die
voorname Dame in kwestie was de dochter van Keizer Karel V, verwekt in
de bossen van Nukerke bij Oudenaarde in 1521-22. Het ventje was toen…21
jaar. Het viel van zijn paard, recht in de armen van die Nukerkse
thuisweversdochter. Die daarvan zwanger raakte. Kareltje had betere
manieren dan Albert II van Sexen Coburgia en bekommeerde zich ten volle
zowel om de moeder als om de baby. De moeder gaf hij onderdak bij een
klooster, en de dochter nam hij mee naar Parma waar ze een opvoeding
genoot eigen aan haar stand….
*
Ik
heb het dus wel degelijk over Margaretha, opgevoed door de Nonnen van
Parma, die na haar ‘job’ in Mechelen als Vertegenwoordigster van Filips
II, zoon van Karel V, van op de schoolbanken in Italië leefde, om er te
huwen op 14-jaroge leeftijd met Alessando di Medici, de broer van Lorenzo di Medici uit Fiorentina
(Firenze), die het jaar daarop tijdens een plechtige dank-mis in de
wereldberoemde koepel-dom, door opstandelingen werd vermoord. Zij
bracht, na haar tweede verstandns-huwelijk met de Farn!se-clan, haar
dagen door in die vroegere prachtige Etrusken-streek. Daar waar ooit die
woeste Romeinse legerbenden van nà Roomulus en Remus, hen tafel- en
omgangsmanieren leerden. Die Etrusken waren fijne mensen, die van de
plaatselijke ijzerertsen de hardste en scherpste zwaarden voor hen
smeedden die hen onoverwinnelijk maakten. Het is de streek waar de Oude
Antieke Grieken, die voorbij voeren onderweg naar De Zuilen van
Hercules, over schreven, dat in de bergen van de Monte Volsiniï de vuren nooit doofden maar dag en nacht brandden…
In
onze jaren daar (2002-2017), was haar kasteel bewoond door een échte
Prins die voor ons, Vlamingen, gaarne elk bezoekje toeliet. Zelfs tot in
zijn privé. De overal aanwezige Vlaamse wandtapijten, meestal uit
Oudenaarde, te zien aan de uilenbril als merkteken op de achterkant,
waren uniek, evenals de vele schilderen van de vroegere Dame des Huizes,
zelfs in Pauselijk gezelschap. Voortgaande op die afbeeldingen uit
diverse gezichtshoeken, moet onze Landvoogdes een prachtvrouw van
formaat zijn geweest…
En die Alexander Farnèse uit onze leerboeken ’Vaderlandse Geschiedenis’ was haar enige zoon.
Weer een ader buiten huwelijkse zoon van Keizer Karel was Don Juan van Oostenrijk, de halfbroer van Philips II, zoon van, die de Turken bij Lepanto (Golf van Patras, Ionische Zee) op 7 Oktober 1571 samen met hun oorlogsvloot, in de man hakte.
Zie
*
SEDERT MEI ’68 IS HET VERBODEN TE VERBIEDEN !!!!!
*
DE DAG DAT DE NEDERLANDEN WERDEN GESPLITST
*
De Spaanse scheepsbrug over de Schelde. foto: ©Wikicommons
Vooruitblikken in het verleden
13 augustus 2018 Paul Cordy
*
Onze belangrijkste grens, die tussen Nederland en Vlaanderen, is zo een militaire grens.
Hoe
worden grenzen getrokken? In Europa gebeurde dat vaak met
wapengekletter. Het gros van de demarcaties op ons continent zijn het
gevolg van een militair conflict. Hetzij rechtstreeks omdat ze als het
ware de frontlijn volgen, hetzij onrechtstreeks waarbij een verdrag dat
een conflict afsluit nieuwe lijnen op de kaart tekent. Of die grenzen
dan ook echt uitgroeien tot harde scheidingslijnen? Dat valt op het
moment zelf soms moeilijk te zeggen. Onze belangrijkste grens, die
tussen Nederland en Vlaanderen, is zo een militaire grens, grotendeels
gevormd op basis van de militaire status quo, op het einde van de Tachtigjarige Oorlog in 1648. Dát er een splitsing kwam in de Nederlanden stond echter al vast toen op 17 augustus 1585
de Spaanse troepen Antwerpen terug in handen kregen. Dat die splitsing
zo definitief zou zijn, daar hielden toen wellicht maar weinigen
rekening mee.
*
En toen groeide Antwerpen uit tot de hoofdstad van de Nederlandse opstand
Antwerpen
was toen net zoals nu de belangrijkste stad in onze contreien. Met meer
dan 100.000 inwoners was de stad ook opmerkelijk groot, ten noorden van de Alpen was enkel Parijs groter. Antwerpen was toen net zoals nu ook hét politieke centrum. Die politieke rol was deels een gevolg van de Spaanse furie in 1576,
waarbij muitende Spaanse troepen een slachting hadden aangericht in de
Scheldestad. Als gevolg hiervan kreeg men gedaan dat de Spaanse troepen
uit de stad werden teruggetrokken en Antwerpen een garnizoen kreeg dat
uitsluitend uit Antwerpse troepen bestond. Daardoor viel de stad
volledig onder de controle van de opstandelingen tegen het Spaans gezag.
Er kwam in 1577 een nieuw bestuur, het begin van de calvinistische
republiek in Antwerpen. Een jaar later verplaatste de vergadering van de
Staten-Generaal zich van Brussel naar Antwerpen.
*
Met het toetreden tot de Unie van Utrecht op 29 juli 1579 en het Plakkaat van Verlatinghe in 1581 groeide Antwerpen uit tot de hoofdstad van de Nederlandse opstand. Toen Alexander Farnese in 1582 aan zijn herovering van de Nederlanden begon was Antwerpen meteen één van de belangrijkste militaire doelen.
De stad omsingeld
Het beleg van Antwerpen begon in juli 1584. Omdat een frontale aanval zinloos was, koos Farnese
voor een omsingeling, insluiting en vervolgens uithongering van de
stad. Het kostte de Spaanse troepen enkele maanden om de omsingeling te
voltooien, daarbij geholpen door een gebrekkige militaire leiding in
Antwerpen én het feit dat de Antwerpenaren niet bereid waren geweest in
voldoende voedselvoorraden te investeren. Het sluitstuk van de
omsingeling werd de beruchte scheepsbrug die vanaf februari 1585 de
laatste doorgang via de Schelde afsloot. Vanuit Antwerpen ondernam men
nog een poging om met twee schepen de brug te rammen en op te blazen.
Het opzet mislukte, maar de twee schepen gaven wel hun naam aan de Fortuyn-straat en de Goede Hoop-straat
in Antwerpen. Het is niet zeker of alle bewoners van die straten weten
of hun straat genoemd is naar een mislukte ontzettingspoging van de stad
waarbij de schepen met veel ‘collateral damage’ uiteindelijk enkel
zichzelf tot zinken brachten. Ook een ontzettingspoging mislukte, waarna
er voor Antwerpen niets anders overbleef dan zich over te geven.
Een ware exodus van de elite uit Antwerpen
*
De
overgave verliep relatief vreedzaam, waarbij men de protestanten de
mogelijkheid gaf de stad die opnieuw uitsluitend katholiek werd te
verlaten, in zoverre ze dat voordien al niet hadden gedaan. Wat volgde
was een ware exodus van de elite uit Antwerpen. Van de meer dan 100.000
inwoners bleven er nog slechts 40.000 over. De rest vertrok naar
Duitsland, Engeland of verder weg, maar uiteraard vooral naar de
noordelijke Nederlanden, samen met een massa kapitaal, technische kennis
en handelscontacten. Overigens vertrokken niet alleen de protestanten.
Nederland bouwde er zijn Gouden Eeuw op, Antwerpen keek, na een
aanvankelijke heropleving, later aan tegen een geleidelijk verval, tot
de ommekeer in de 19de eeuw.
Een tijdelijke scheiding wordt definitief
*
De
streek rond Antwerpen had zwaar te lijden gehad onder de oorlog. Het
Noorden ondernam nog enkele pogingen om de stad terug in handen te
krijgen, maar tevergeefs. Men hoopte in het noorden nog lang op een
hereniging met de zuidelijke Nederlanden, niet in het minst de mensen
die op de loop waren gegaan en graag waren teruggekeerd. Velen dachten
immers dat de vlucht maar tijdelijk was. Toen in 1609 het Twaalfjarig
Bestand inging en de contacten tussen Noord en Zuid terug konden worden
hersteld waren de verwachtingen dan ook groot. In Antwerpen werd
letterlijk feest gevierd met het vooruitzicht op een normalisering van
de situatie. Logisch, want de streek rond Antwerpen had zwaar te lijden
gehad onder de oorlog. Maar ook het vooruitzicht om eindelijk familie en
vrienden weer te zien, om terug post te kunnen doorsturen of naar het
noorden te reizen werden verwelkomd. De mensen die naar het noorden
waren gevlucht zakten massaal af voor een bezoekje aan Antwerpen. Maar
al gauw volgde de ontnuchtering. De 24 jaar fysieke scheiding hadden ook
voor een scheiding in de hoofden gezorgd. Het beeld dat men van elkaar
had klopte niet meer. Men verwachtte geloofsgenoten te ontmoeten in de
veronderstelling dat de heersende godsdienst niet door de meerderheid
van de bevolking gedragen werd. Overtuigde protestanten uit het noorden
moesten echter vaststellen dat de katholieke kerk niet alleen de macht
maar ook de harten terug had veroverd. Katholieken uit het zuiden
merkten dat het protestantisme definitief voet aan de grond had gekregen
in het noorden en de opstand er kon rekenen op de steun van zowat
iedereen. Gooi daar nog het getouwtrek over de vrije vaart op de Schelde
bovenop en een bestand dat de contacten tussen beide landsdelen moest
herstellen leidde tot hevige ruzies en disputen.
De Nederlanden bleken gedoemd om met een al dan niet poreuze grens te blijven zitten.
Een
scheiding die voor vele tijdgenoten wellicht maar tijdelijk leek, was
daarmee enkele decennia later tot een harde grens uitgegroeid, waarbij
onoverbrugbare religieuze geschillen de hoofdrol speelden, geschillen
die meer dan drie eeuwen later opnieuw een rol zouden spelen bij het
mislukken van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. De Nederlanden
bleken gedoemd om met een al dan niet poreuze grens te blijven zitten.
Wat restte was het verlangen naar een Groot-Nederlandse realiteit, onder
welke vorm ook, waarbij Vlaanderen en Nederland elkaar zouden
terugvinden. Dat idee om Noord en Zuid op basis van de taal te herenigen
is overigens niet zo nieuw, en is geen louter romantisch hersenspinsel.
Reeds in 1635 werden er ernstige plannen gesmeed om de zuidelijke
Nederlanden te verdelen tussen de Nederlandse republiek en Frankrijk.
Het verdrag van Parijs voorzag, op voorstel van Richelieu een in een
opdeling grotendeels op taalbasis, waarbij overigens een groot deel van
het graafschap Vlaanderen verloren zou zijn gegaan. De daaropvolgende
militaire campagne besliste er anders over.
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Veel
valt hier niet meer aan toe te voegen. Al zou ik nog uren kunnen
doorgaan met die boreling Kareltje, die later Keizer werd van ‘Een Rijk
waar de zon nooit onderging’, waarover Louis Paul Boon ooit schreef, dat
hij in Gent, in het Patershol, tussen de pis en de kak ter
wereld kwam. Omdat zijn Mamaatje toen juist op het potje zat, waar ze de
baby moest uit opvissen. Dat was in 1500 en Amerika was het jaar
daarvoor ‘ontdekt’.
Goed
othouden! Op 21 jarige leeftijd was die ooit te paard met vrienden op
zwier §voor de jacht, werd gezegd) in de bossen van Nukerke, toen hij
van zijn paard viel, pardoes in de armen van die Oudenaardse Schone.
Toen die later daarvan zwanger van de slag bleekte zijn, deed Jongeheer
Karel dat helemaal anders dan President Mitterand van Frankrijk. Of nog
mooier, helemaal anders dan Albert II van Sexen Coburgia. Het Mamaatje
plaatste hij in een klooster (heb ik al gezegd) , en het dochtertje besteedde hij uit aan de Nonnen van Parma…
Ja Ja, wie lang leeft kan veel meemaken..
*
PS
Moest U nog tijd hebben, bezoek dan even De Pot van Olen. Dit verhaal bewijst alleen maar dat Humor van alle tijden is…
*
Digitaliaanse Hemelrijker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten