6/1017 * - Volgens DM mogen we zeker niet leven om te werken
-
.
DEEL 3.
MAANDAG 3 OKTOBER 2016
H.
GERARD VAN BRONIUM,
hij
was hoveling van de graaf van Namen en goed tegen de geelzucht.
*
3751 - DE OPINÏEREND
HOOFDREDACTERUR VAN DE MORGEN HEEFT HET GESLACHT DER ENGELEN ONTDEKT
*
Neen, Bartje, zwevende bomen….
Dat zult zelfs U nooit kunnen waarmaken.
*
*
Voor diegenen die denken dat werken moet concurreren tegen het
begrip ‘vrije tijd’ is ofwel Beroepsdopper én Socialist, ofwel een
onverbeterlijke dromer. Wat maar al te dikwijls op hetzelfde neerkomt.
Zo zaten vroeger de Kardinalen bijeen om te discussiëren of
de Engelen nu mannetjes of wijfjes waren. Ze deden of ze er alles over wisten.
Maar het was als water vullen in een wissen paardenmand.
Enfin, zo ziet U maar wat hoogmoed ook vandaag met zich
meebrengt. Voor niets en voor niemand goed, uitgenomen voor de Farmaceutische
Industrie.
Daartegenover zou ik stellen, dat van werk nog nooit niemand
is gestorven. Tenzij in de Kampen waar Sociaal Democraten en andere Verlichte Geesten
hun vijanden in onderbrengen.
Werken is gezond. Net zoals voor de liefhebbers nen flinken
dreupel of een goed glas rode wijn: alles met mate!
*
*
Als U toevallig deze persoon tegen het lichaam moest lopen (alhoewel U waarschijnlijk niet toeft in diens
leefomgeving), hou dan goed Uw zakken toe. Niet omdat hij daar iets uit zou
wegnemen, maar iets bijsteken. Iets
waarvan U, thuisgekomen, liever kwijt dan rijk zou willen zijn.
Uw ongeduld werd nu echter genoeg op de proef gesteld. Ga dus
vlug naar zijn... opiniestuk, dat voortgaande op de datum, gisteren zondag werd
geschreven….
Voor overwerkt geraken, sè, is dat meteen een goed voorbeeld.
Voor Jonge Goden is de 7de Dag voorlopig nog altijd geen… rustdag,
zoals voorgetoond in Het Scheppingsverhaal, nog lang vòòr er sprake was van het
Aards Paradijs.
Als voorbeeld kan dat tellen!
*
GEPLUKT BIJ
*
We moeten
weer leren dat we werken om te leven, niet leven om te werken
*
Het
bijzonder lezenswaardige interview van schrijfster Lize Spit met vakgenote
Bregje Hofstede heeft een gevoelige snaar geraakt. Het gesprek gaat over het
boek van Hofstede over haar eigen ervaringen met een burn-out. De woorden van
Bregje Hofstede worden op grote herkenning onthaald.
Kritiek
ontvangt de schrijfster omdat ze durft te bekennen dat een burn-out soms ook
wel een beetje als een statussymbool aanvoelt, iets waarmee je in bepaalde
kringen je onmisbaarheid kunt aantonen. Dat zal zeker zo zijn, zoals ook niet
elk kind dat een adhd-etiket opgespeld krijgt reddeloos verloren is. Toch zou
het de zeer reële problemen van velen en de ervaring van Bregje Hofstede zelf
tekort doen, om burn-out weg te zetten als louter een modekwaal.
Dit zijn vermoeiende tijden. Wie het verband ontkent tussen
psychische overlast en de druk op werk- en privéleven, ziet het licht van de
zon niet. Maar dat verband is complexer dan velen vermoeden.
Wie
kijkt naar het profiel van mensen die langs een burn-out scheren of er middenin
zitten, merkt dat het meestal juist niet om uitgebluste professionals gaat.
Integendeel lijken geëngageerde of sterk gemotiveerde medewerkers veel
kwetsbaarder voor de kwaal dan wie mentaal afgehaakt is. Als de werkomgeving
die motivatie dan onvoldoende beantwoordt, of geen rem zet op het engagement,
kan het misgaan.
Daarom
verdient het radicaal klinkende voorstel van Bregje Hofstede om de grens tussen
werk- en privétijd weer strak te trekken en werknemers ’s avonds niet meer
lastig te vallen met opdrachten en e-mails wel degelijk een ernstig debat. We
moeten weer leren dat we werken om te leven, niet leven om te werken.
Maar
er is ook de andere kant van het verhaal. We moeten niet alleen naar de
uitputtende, veeleisende werkgever kijken, maar ook naar de uitputtende,
veeleisende... onszelf. Met zijn allen leggen we de lat in het private deel van
ons leven zo hoog, dat we gegarandeerd er ergens onderdoor gaan.
We
willen niet alleen een uitdagende job, maar ook het perfecte gezin dat in
welvaart kan baden, hobbykok zijn en alle juiste restaurants bezoeken, mee zijn
met de nieuwste boeken, films en mode. En dat moet allemaal ook nog eens meteen
gefacebookt en geïnstagramd worden. Van werkelijk ‘vrije tijd’, tijd waarin
niets moet, komt bijna niets meer terecht. Ook dat is een recept voor burn-out.
“Liever
snel naar de hel dan traag naar de hemel”, zingt Bazart in de hitsingle ‘Goud’.
Klinkt erg verleidelijk, maar als maatschappelijk motto is het niet zonder
risico.
*
*
Nou Moe, ADHD, burn-out: het zijn inderdaad de
nieuwste tekenen van welstand. Stuur kinderen met die ‘ziekte’ gewoon naar de
boerenbuiten, waar handenarbeid en contact met de natuur de beste heelmeesters
zullen blijken te zijn. Want als volwassenen zullen die dan ook niet zo rap
opgebrand zijn. Net zoals een stoere eik slechts in het vuur geraakt als hij
tot brandhout is verwerkt. Mensen zijn niet beter. Hun opdracht is met de
voeten op en niet in de grond te blijven, zodat ze
kunnen groeien tot hun hoofd – in de overdrachtelijke zin van het woord - de
Hemel raakt.
*
*
Wie eenmaal ’n beetje is ingeburgerd op het Italiaanse
platteland, waar de grootste rijkdom van de simpele mensen hun olijfgaard is,
begrijpt dat voorbeeld over de boom, symbool voor een vast karakter,
misschien beter. De knoestige olijfbomen staan er op dat beetje grond voor
verschillende honderden jaren. Ze blijven ’s zomers en ’s winters groen. En we weten – van horen
zeggen – dat elke olijfboom die geplant wordt, bestemd is voor de
(achter)kleinzoon….. Olijven zijn maar volgroeid en dragen inderdaad soms een volwaardige
oogst maar na honderd jaar en meer.
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten