Maandag 28 Augustus 2017
4272 - MOHAMMEDAANSE GESCHIEDENIS LES 2
*
INHOUD: RECONQUISTA / ISLALM INVASIE: hier volgt een historisch overzicht
die bewijst dat Catalonië voor de islam geen katje is om zonder handschoenen
aan te pakken. Het is inderdaad ook nooit een Dar-al-Islam geweest. Het mag U
daarbij niet verwonderen dat tussen de ‘extremisen’ en Neo Nazu’s uit de tijd der Tweede
Kruistocht (1145 – 1149), weer… Vlamingen bij waren. Ja, het waren misschien
wel racistische Vlaams Blokkers. Moeten wij ‘ns navraag doen bij Martine Tanghe
van de TV.
*
OP DE IJTKIJK
*
Er wordt beweerd dat de medaille der Waarheid altijd twee
kanten heeft. In verband met de islam moet dat minstens begrepen worden ‘tot de
10de Macht. En dan begint die ‘medaille’ er uit te zien als een ruw stuk
steen waarvan de waarde maar kan geschat worden als die is ‘bijgewerkt’ zoals
een edelsteen. Zeg maar gepolijst en geslepen is. Ontdaan van alle ruwheden en
aangekoekte smurrie die nu eenmaal altijd in de vrije natuur voorkomen.
**
*
Mohammedaanse
geschiedenis
van de
kruisvaarten (2)
**
*
Zijn
de journalisten die over het Catalaanse drama berichten echt zo dom m of zo
lui? Waarschijnlijk beide.
De
moderne journalist is jong,
overtuigd van de
eigen genialiteit en
bezit de historische
kennis van een
huisjesslak. Met wat
geluk begint de geschiedenis voor deze luitjes met de eigen geboorte. We
werden vorige week rond de oren geslagen met het onbegrip van de pers voor de
moordpartij op ‘La Rambla’. Er is toch geen reden om Spanje te terroriseren,
want het land bombardeert niet in Syrië en Irak? Neen, maar het land is en
blijft voor mohammedanen
Al-Andalus dat hen eeuwig toebehoort
en dat moet terugkeren naar ‘Dar-al-islam’; uiteraard vooral dankzij de
daden van de
ware gelovigen. Het
is geen toeval dat de moordenaars
bijna allemaal Marokkanen zijn.
**
*
Al-Andalus,
onderdeel van een Marokkaans rijk
Tien jaar
voor paus Urbanus II (*) zijn oproep doet om
Jeruzalem te heroveren
voor het Christendom, gaat
in de mohammedaanse wereld de
boodschap rond dat
de christenhonden niet
alleen in Sicilië
maar ook in Al-Andalus in het
offensief zijn. De christelijke
koninkrijkjes maken handig
gebruik van de
verdeeldheid onder de
mohammdaanse vorstendommen en
heroveren in 1085
Toledo, de oude
hoofdstad van het verdwenen christelijke Gotische Rijk.
Tegen heug en meug
doen de Iberische
mohammedanen een beroep op een nieuwe streng mohammedaanse leider. Die
man heeft de macht overgenomen in een groot rijk dat van Marokko (de kern) tot
aan het huidige Tunesië reikt. De Iberische mohammedanen zijn er niet gerust
in, want misschien wil hij meer dan hun bondgenoot worden. Een Arabisch
kroniekschrijver drukt het plastisch uit: “Beter om kamelen te weiden dan
zwijnen te hoeden.” Dus verschijnen in Al-Andalus Marokkaanse Berberlegers. Die
jagen aanvankelijk de christelijke legers weer in hun hok, heroveren Toledo en
staan op zeker ogenblik bijna aan de grenzen van het christelijke Barcelona.
Maar
de grote interesse van de nieuwe heersers (de fanatieke Almohaden) gaat naar de
uitschakeling van de Iberische bondgenoten.
Dat
opzet slaagt en voortaan is Al-Andalus de noordelijke provincie
van een Marokkaans rijk. Geloof
maar dat geen
enkele Marokkaan die historische
realiteit ooit vergeten is
(Bin
Laden herinnerde er trouwens geregeld aan).
Dat nieuwe rijk
houdt het vijftig
jaar vol, tot de christenen weer
in het offensief
gaan. In de westerse historiografie wordt de tweede kruistocht altijd
als een ramp voorgesteld omdat de Seldjoekse Turken de nieuwe kruisvaarders
verslaan, zodat maar een kleine groep in christelijk Jeruzalem arriveert. Maar
in
de Arabische teksten is die kruistocht ook een ramp, want een legertje Vlamingen, Normandiërs
en Duitsers vaart naar de Middellandse
Zee via de
huidige Portugese kust, landt
er en verovert
met lokale christelijke hulp Lissabon.
De kruisvaarders plunderen
de stad, vermoorden de bisschop die ze niet kennen en maken van de
moskee een kerk (zoals mohammedanen kerken ontwijden en er moskeeën van maken).
Mohammedanen
belonen verdiensten
Een
van de oorzaken van veel christelijke overwinningen is
het feit dat
de mohammedaanse mentaliteit
verdiensten beloont.
Er zijn
wel dynastieën, maar
die houden het meestal
maar een paar
generaties uit en
geen honderden jaren
zoals de Franse koningen. Een echte hoge en lage mohammedaanse
adel bestaat niet, zodat bevorderingen naar verdienste en niet uitsluitend naar
afkomst
gaan. Bevelhebbers komen dikwijls uit de lagere rangen en ze krijgen meestal de
opbrengsten van een
bepaald domein. Dat
is niet erfelijk
en de heerser
kan het ieder
moment afnemen,
herverdelen, vergroten of aan iemand anders schenken. De loyauteit
van de bevelhebbers is altijd onzeker. Ze kijken meer naar hun rivalen met
gelijke rang dan naar christelijke tegenstanders, met wie ze geregeld
samenspannen om de mohammedaanse
concurrent een kopje
kleiner te maken. De
kruisvaarders intrigeren ook tegen elkaar
maar er bestaat
wel een aanvaarde
hiërarchie en een erfelijkheid die niet voortdurend betwist
wordt. De lijst
mohammedaanse tegenstanders van
de kleine christelijke rijkjes in het Midden-Oosten
leest als een ononderbroken palmares van geslaagde moorden op rivalen en
eindigt na een moord op de aanvankelijke dader. De Arabische kronieken
betreuren dan ook voortdurend dat de energie van de mohammedaanse leiders
besteed wordt aan
interne moorddadige ruzies en
godsdienstige geschillen en bijna nooit aan een gecoördineerde jihad om de
ongelovigen in zee te drijven.
Saladin
Feitelijk is
dit ook het
verhaal van de bekendste
Arabier, in werkelijkheid
een Koerd uit een eenvoudige familie: Salah-al-din Yusuf, of Saladin. De
man wordt een getalenteerde
bevelhebber, die na een staatsgreep de macht in Egypte overneemt en
er vervolgens in slaagt het huidige Syrië en Irak in te
lijven met alle
bekende plaatsnamen:
Aleppo,
Damascus, Mosul, Bagdad, Homs...
Bij
zijn veroveringen heeft hij geen gewetensproblemen om het geregeld op een
akkoordje met de christenen te gooien. Maar ook Saladins gezag
wordt betwist door
zijn zoons en bevelhebbers.
Hij kiest daarom
voor de methode die ook voorgangers en opvolgers
gebruiken: de jihad uitroepen om zijn bevelhebbers en onderdanen tot wat
eenheid aan te porren. Hij
heeft het geluk
dat de kruisvaarders weer eens verdeeld zijn en dat
zijn leger (30.000 soldaten) drie keer sterker is dan dat van de kruisvaarders
onder de leiding van een onbekwame koning van Jeruzalem (die feitelijk alleen
maar koning-gemaal is).
Hij
wint de veldslag, trekt Jeruzalem binnen en in ruil voor geld laat hij de
meeste christenen vertrekken. Vervolgens
brengt hij de
hele mohammedaanse wereld op de hoogte,
zodat
men de vele jaren dat hij tegen andere mohammedanen vocht wat vergeet. Tot
vandaag is hij
de grote held van de
Arabische wereld. Zijn ruiterstandbeeld (dat hij als gelovige soennitische
mohammedaan godslasterlijk zou
gevonden hebben) staat nog altijd in Damascus. Saddam Hussein wordt geboren in
hetzelfde plaatsje als Saladin, vervalst zijn geboortedatum met twee jaar en
vertelt overal dat hij exact 800 jaar na de veroveraar van Jeruzalem geboren
is.
Een
derde kruistocht onder de leiding van Richard Leeuwenhart slaagt er niet in de
Heilige Stad te heroveren en één voor één verdwijnen de christelijke rijkjes in
een mohammedaanse zee. Alleen keizer Frederik II slaagt er na
een diplomatiek steekspel
in Jeruzalem nog vijftien jaar
lang en zonder geweld in christelijke handen te krijgen; zij het met veel
faciliteiten voor mohammedanen. Zowel Frederik (die in Jeruzalem zijn interesse
in de
mohammedaanse
cultuur uitvoerig toont en de mohammedanen in zijn eigen Sicilië laat
uitmoorden) als zijn Arabische tegenhangers worden door de eigen onderdanen als
duivels beschouwd omdat ze het niet willen uitvechten. In 1291 valt
Saint-Jean-d’Acre - het laatste christelijk bolwerk - en zijn voor het Westen
de kruistochten voorbij. Maar niet voor de
mohammedanen.
In hun kronieken eindigen die met de verovering van Constantinopel en van de
hele Balkan. Omdat
mohammedanen eerst in de 19de eeuw (onder westerse invloed) monografieën
schrijven (over om het
even welk onderwerp) denkt men in het Westen onterecht dat de mohammedaanse
wereld die zogenaamde
christelijke agressie eeuwenlang
vergat, maar dat
klopt niet met
de realiteit. Mohammedanen
hebben een paardengeheugen en de
huidige terreur
bewijst
het.
Jan Neckers
*
NADER BEKEKEN
**
*
We kunnen (moeten?) ons volmondig aansluiten bij de mening
van de gedreven journalist Jan Neckers, die dit artikel in ’t Pallieterke kon
brengen: Waar anders? Meer nog: we zijn er uit de grond van ons hart, dankbaar
voor. Waarom stellen onze grondig verziekte media zich zo achterlijk op, als
het over het ‘verleden’ of over de Kruistochten gaat? Denken zij echt dat ze de mensen in hun
negatieve toekomst-spiraal zullen blijven meetrekken? Waarbij zij moedwillig het
heden negeren, om zich te wentelen in een niet-bestaande droomwereld
van een volledig ‘herschapen’ Nieuwe Blauwe Planeet in een Heelal die ze naar
hun hand denken te kunnen zetten??!! Een nieuw herdacht ‘Aards Paradijs’ met
splinternieuwe zelf ineengeknutselde Adams en Eva’s…
De wereld IS zoals hij nu eenmaal altijd is geweest en zoals
hij altijd zal blijven: de strijd tussen de Drie Hoofdletters ’G’, U weet wel,
maar dan gebaseerd op het persoonlijk voornaamwoord dat de we allemaal zo goed
kennen: IK, ME, MOI, ICH IKKE en de rest kan stikke.
**
Botticelli, , La
Primavera (De Lente), de betere voorstelling van de 3 letters.
*
Naast de G, G, G zijn er nog altijd , niet te vergeten, de Twee
Stenen Tafelen. Om hete even welke ‘religie’ men beweert te belijden.
**
*
Ik heb gezegd.
***
(*) Paus Urbanus II (1042-1099) overleed op 29 Juli, de dag
dat Jeruzalem eindelijk werd ingenomen. Maar was overleden toen dit bericht in
Rome aankwam…
Zijn naam was, voor hij monnik werd in Cluny, Odon de Lagery, of Odo van Châtillon
(Châtillon-sur-Marne, bij Reims, een naam die toch een belletje doet
rinkelen ivm de Brugse Metten…
**
*
In de jaren waar wij
in Italië woonden (2002-2017), waren wij regelmatig in Orvieto, de oude Etruskenstad
op dat prachtig maar o zo afschuwelijk hoog rotsplateau. Daar was geregeld ons
traditioneel gezellig parkeerplekje tegen de zijgeval van een oud Franciscaner
kerkje, in de schaduw van de machtige Doumo. Dat is de wereldberoemde basiliek
van De Bloedende Hostie, U weet wel. Daar hing, op ooghoogte, ‘n marmeren
plakkaat met als opschrift ‘Op deze plaats verkondigde Pass Urbanus II in 1095
de Eerste Kruistocht.
**
*
(Digitalia)
