184 - HET DINSDAG BROOD BART DEWEVER SMIJT MET LOSSE SCHIETSPOELEN TIJDENS “DE AFSPRAAK” MAAR ZONDER NOCH DE POLITIEKE POTENTATEN NOCH HET BEGRIP RESPECT TE RAKEN

3638

184 - HET DINSDAG BROOD

*

 

*

VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN

*

Dinsdag 30 juni 2020

Olieraffinaderij Gunvor schrapt tot 230 jobs in Antwerpse haven (GVA)

Méér vakbondsactie helpt misschien?

Bart De Wever

Verleden week Maandagn om 18:36

Ik schreef een wat langere tekst over het huidige identiteitsdebat. Reacties zijn welkom. Hier te lezen in http://o.ly/C5RT50Aewrq.

N-VA-partijvoorzitter Bart De Wever mengt zich met een essay in het Black Lives Matter- en racismedebat dat wereldwijd uitbrak na de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd in de VS.

In de Verenigde Staten is er een probleem met geweld in de samenleving. Het bezit en het gebruik van vuurwapens zijn er naar Europese normen onbegrijpelijk hoog. Het jaarlijkse aantal doden door geweld is navenant, de uitdagingen waar politiediensten mee geconfronteerd worden inzake hun fysieke veiligheid evenzeer. Dat vertaalt zich in een naar onze smaak zeer gespierd optreden van de politie bij het handhaven van de wet. Het jaarlijkse aantal mensen dat het leven laat door toedoen van het optreden van de politie is zeer hoog voor een democratische rechtsstaat. Een deel van die slachtoffers valt door ongelukken en ongewild foutief optreden, maar ook door misbruik van politiegeweld. Bij dat laatste kan racisme zeker een drijfveer zijn. Flagrante gevallen daarvan leiden derhalve periodiek tot grote maatschappelijke beroering.

Met het vreselijke overlijden van George Floyd waaide die beroering ook over naar West-Europa, veel meer dan naar de rest van de wereld. Dat er in Europa en in eigen land ook politiemensen zijn die ongeschikt zijn om de dunne blauwe lijn te bewaken is zeker waar. Het monopolie van het geweld in een rechtsstaat is een zeer zware verantwoordelijkheid. Wie dat misbruikt om subjectieve voorkeuren of afkeuringen bot te vieren, beschaamt het politieambt. Zowel in de opleiding van als later in het intern en extern toezicht op politiemensen kan men daar niet genoeg aandacht aan besteden. Dan nog zal het af en toe fout lopen. Er zijn dus uiteraard ook hier legitieme klachten over het optreden van ordediensten, soms met dramatische gevolgen en soms met kwaadaardig opzet.
Maar alles in acht genomen kan niemand ernstig beweren dat onze samenleving, onze omgang met geweld of het optreden van onze politiediensten vergelijkbaar zijn met de toestand in de VS. Hoe shockerend de beelden van de doodsstrijd van Floyd ook zijn, het overwaaien van de maatschappelijke beroering kan weinig of niets te maken hebben met een herkenning van burgers hier in wat in de VS gaande is. 

De paradox is dat racisme en discriminatie minder sterk zijn dan ooit, maar dat het verscherpt aanvoelen van de problematiek de verontwaardiging erover voedt

Opvallend is dat het debat zich hier snel entte op het koloniale verleden. We wisten wel dat koning Leopold II al in zijn tijd ontmaskerd is als een inhalige, gewetenloze schurk. Dat er verbetering kwam nadat België het bestuur had overgenomen en mensen zich decennialang oprecht hebben ingezet voor het lot van de Congolese bevolking, kan niet verbloemen of goedpraten dat het kolonialisme een onverdedigbare vorm van imperialisme was, gericht op het eigen gewin. Bovendien heeft België in de postkoloniale periode in Congo een beschamend parcours gereden dat bijdroeg tot de erbarmelijke toestand van het land vandaag.

Beeldvorming

Congo is dus een geschikt onderwerp voor wie wil aantonen dat er minstens in ons verleden structureel racisme bestond. De toenmalige beeldvorming van de zwarte Afrikaan als een soort groot en eeuwig kind - pijnlijk treffend uitgebeeld in ‘Kuifje in Afrika’ - dat voor zijn eigen goed het best toezicht en (bege)leiding krijgt, werkt overigens nog door. Dat ontneemt mensen van Afrikaanse origine nog altijd kansen en maakt hen het voorwerp van al dan niet bewuste vernederingen. Een uitbarsting van ongenoegen daarover is derhalve begrijpelijk. De eis om Leopold II niet louter van de nodige duiding te voorzien, maar samen met allerlei andere fysieke herinneringen aan het kolonialisme uit het publieke domein te verwijderen is vanuit die emotie te verklaren.

Misschien verdient Leopold II moreel zelfs een damnatio memoriae. Het hernoemen van straten of infrastructuur of het verplaatsen van kunstwerken naar een museale context is een legitieme optie als de persoon die erdoor vereerd wordt ook naar de normen van zijn eigen tijd al laakbaar handelde en als de slachtoffers (of hun directe nazaten) van dat handelen ons in het heden fysiek nabij zijn. Een symbolische verwijdering kan dan de burgerlijke verzoening en verbinding bevorderen. In Antwerpen gebeurde zoiets recentelijk met het herdopen van het Delwaidedok in het Bevrijdingsdok, nadat historisch onderzoek onmiskenbaar het zeer laakbare optreden van de oorlogsburgemeester ten aanzien van de Joodse bevolking had aangetoond. Elders verdwenen straatnamen die verwezen naar Cyriel Verschaeve, die eveneens door historisch onderzoek definitief van zijn voetstuk is gevallen.

Het verleden verdwijnt echter niet door het uit te wissen. Leren van wie we vroeger waren, is een essentiële opdracht als we in de toekomst beter willen worden.

Het verleden verdwijnt echter niet door het uit te wissen. Leren van wie we vroeger waren, is een essentiële opdracht als we in de toekomst beter willen worden. François Mitterrand zei dat ooit treffend nadat hij was geconfronteerd met zijn verleden als ambtenaar in het collaborerende Vichyregime: men keert niet de rug naar wie men was in het verleden, maar men verandert en dat is alles.
Bovendien loert het gevaar van het iconoclasme. Nu al sleurt men beelden van sokkels van mensen die naar de normen van onze tijd onaanvaardbare zaken deden, maar die in de eigen tijd perfect legitiem dachten en handelden. De Griekse filosofen beschouwden slavernij als onontbeerlijk. Smijten we Plato uit onze bibliotheken? Julius Caesar organiseerde een genocide in het huidige Limburg. Vragen we een historisch pardon aan de Italianen? Filips II stuurde ons de hertog van Alva. Beitelen we het wapenschild van de Spaanse Habsburgers van het Antwerpse stadhuis? Het is een straatje zonder einde, tenzij dan in het schrikbeeld dat George Orwell beschreef in ‘1984’: een eeuwigdurend, politiek gecorrigeerd heden, waarin alles wordt herschreven en hernoemd dat niet in het plaatje van het regime past.

Motor

De vraag is evenwel hoeveel van de Brusselse Black Lives Matter-betogers door dit soort bespiegelingen werden gedreven. Want als een correcte lezing van en goede lering uit het verleden bij ons een motor van de verontwaardiging was, dan had men toch ook in Congo beroering mogen verwachten? Kinshasa is echter de plek waar Leopold II de jongste tijd nog het meest onbezorgd op zijn sokkel staat, overigens op Tripadvisor aangeprezen als 'father of the Congolese nation’. Hoeveel van de betogers zouden daadwerkelijk een link hebben met dit specifieke verleden van ons land? Of zoniet er toch voldoende kennis van hebben om er met enige geloofwaardigheid over te spreken, laat staan zich erover op te winden. Naar alle waarschijnlijkheid bitter weinig.

Terecht protest moet de vinger zorgvuldig op de wonde leggen. In dit geval het liefst op een manier die ook de mensen aanspreekt voor wie het samenleven in diversiteit in hun eigen leven geen aanwijsbare troeven oplevert.

Wat overblijft, is boosheid over racisme en discriminatie. Laat het duidelijk zijn dat de slachtoffers daarvan alle recht hebben om zich te laten horen. Onterechte bespiegelingen over een zogezegde cultuur van politiegeweld helpen daar echter niet bij. Net zo min als het zich onbesuisd en ondoordacht toe-eigenen van historische verontwaardiging over het kolonialisme. Terecht protest moet de vinger zorgvuldig op de wonde leggen. In dit geval het liefst op een manier die ook de mensen aanspreekt voor wie het samenleven in diversiteit in hun eigen leven geen aanwijsbare troeven oplevert. Mensen die zich in hun identiteit bedreigd voelen en die de oprechte verontwaardiging van veel betogers gemakkelijk hertalen als een onterechte aanval op alles wat hen vertrouwd en dierbaar is. Die mensen worden steevast vergeten in het maatschappelijke debat, tenzij als oorzaak van alles wat fout loopt. Zij hebben voor de brexit gestemd, zij luisteren naar de sirenenzang van extreem rechts, zij zijn te bekrompen om de koek eerlijk te verdelen in de wereld, zij hebben in het verleden ongeveer alles verkeerd gedaan en weigeren dat halsstarrig in te zien, zij willen zich niet aanpassen, zij spuwen online hun gal als het Europees Parlement een resolutie goedkeurt om tradities als Zwarte Piet af te schaffen...

Vrijheid en gelijkheid voor alle burgers zijn relatief recente waarden. Ze werken almaar dieper door in onze samenleving en veranderen onze manier van denken. Dat creëert de paradox dat racisme en discriminatie vandaag minder sterk zijn dan ooit tevoren, maar dat het verscherpte aanvoelen van de problematiek de verontwaardiging erover meer dan ooit voedt. Wie vandaag als parlementslid van allochtone origine stelt dat het racisme hier structureel is, moet zich toch eens afvragen hoe hij of zij dan ooit verkozen is geraakt en waarom het parlement met een grote meerderheid racisme in de strafwet opnam. Tenzij we collectief onwaarschijnlijk hypocriet zijn, betekent dat toch dat de bereidheid om in de samenleving vrijheid en gelijkheid ook te waarborgen voor burgers van niet-Europese origine groter is dan ooit. Dat een jongere die vandaag gediscrimineerd wordt geen boodschap heeft aan bespiegelingen over de maatschappelijke evolutie op lange termijn is uiteraard perfect normaal. Maar van opiniemakers en parlementsleden zou men mogen verwachten dat ze niet louter vanuit de buik spreken.

Identiteit

Hier wringt dus iets. Vrijheid en gelijkheid bestaan alleen in een context van burgerschap. Burgerschap wordt gedragen door een gemeenschap waarvan de leden zich met elkaar verbonden weten en voelen. Finaal gaat het dus over het delen van een identiteit. Wie harmonie tussen mensen wil, moet streven naar een wederzijdse (h)erkenning tussen die mensen. Onze publieke cultuur moet een sokkel bouwen van gedeelde verlichtingswaarden, waarop mensen elkaar tegemoet treden en leren vertrouwen als huurder, als werknemer, als vriend, als huwelijkspartner. Maar het postmodernisme sinds mei ’68 heeft de intellectuele elite zich radicaal doen afzetten tegen deze manier van denken. Identiteit geldt als een verzonnen constructie die alleen kan dienen om machtsstructuren te bestendigen en mensen uit te sluiten. Alles wat wij als het eigene beschouwen, is vals en leugenachtig. Identiteit mag alleen nog bestaan als een louter civiele structuur, als cultureel instrument moet het worden bestreden. In die heersende cultuur van zelfafwijzing is de burger van niet-Europese origine bijna per definitie een slachtoffer. Zijn thuisland onderging in het verleden de misdadige arrogantie van het Europese imperialisme. Aangekomen in Europa wordt hij lastig gevallen met achterhaalde concepten over identiteit en geschoffeerd door racistische restanten in onze cultuur. De migrant is slachtoffer, zelfs al neemt hij hier deel aan een samenleving die inzake sociale verzekering, onderwijs en burgerlijke rechten oneindig meer kansen biedt dan zijn land van oorsprong.

Een vicieuze cirkel versmoort een empathisch en diepgaand debat in geroep en wederzijdse vijandigheid. Extreme strekkingen tellen hun winst uit.

Zou het kunnen dat, naast terechte verontwaardiging over racisme en discriminatie, in het protest ook de echo van deze zelfafwijzing doorklinkt? Dat we de boemerang waarmee we onze identiteit hebben weggesmeten terug in ons gezicht krijgen? De identity politics die uit de VS overwaaien, dreigen mensen hier nog meer in feitelijke apartheid te bestendigen. Minderheden worden bevestigd als slachtoffergroepen, de autochtonen zijn de dadergroep. Wie aan de goede kant van de geschiedenis wil staan, put zich uit om afstand te nemen van de dadergroep. In Mechelen krijgt de burger van de stad een sticker waarmee hij toonbaar kan maken dat hij tegen racisme is. Ongetwijfeld een goedbedoeld initiatief, maar het labelen van burgers in goede en slechte zal alleen tot de polarisering bijdragen. Wie zich al in de steek gelaten voelde door een elite die zich tegen het eigene lijkt te keren, blijft nog meer verweesd achter en reageert soms op een manier die lijkt te bevestigen dat hij zich tegen de moderniteit heeft gekeerd.
Een vicieuze cirkel versmoort een empathisch en diepgaand debat in geroep en wederzijdse vijandigheid. Extreme strekkingen tellen daarbij online hun winst uit. Als we die cirkel niet doorbreken, staan we er niet goed voor.

*

Met het goede weer vindt U mij minder achter de computer maar des te meer regelmatig zoveel mogelijk in Moeders Vrije Natuur. Liefst zo weinig mogelijk in drukkere woonwijken of in de bont gekleurde wemelende straten van de bewoonde centra. Gezondheids- wandelingetjes, zeg maar. Voor ontdekkings-tochtjes in mijn eigen vroegere leef- en ‘werkwereld’ uit een overvol en druk beroepsleven. Niet meer gehaast van hot naar her met de kop vol zorgen en meestal even te laat om ergens op tijd op een of ander zakelijke afspraak te zijn. Met de snelle auto, vol dossiers en mappen tot aan de rand gevuld met de belangrijke papierwinkel van de dag.

Nu worden de verplaatsingen gedaan met het 4-wiel-scooter, in geel jasje gestoken en met de Witte Stok in het daartoe bestemde houdertje. Volgens de wijkagent mag en moet er op de openbare weg worden gereden, tenzij daar op zeldzame plaatsen een veilig fietspad ligt. En daar gaat het om…. Iets waarover BDW nalaat erover te spreken in zijn betoog in De Afspraak. Zie DE TIJD hierboven. Goed om weten. TV is al langere tijd voor mij ‘not done’, (oor- en oog-probleem), maar sedert Twitter loopt, kunnen de dingen weer beter onder mijn neus. Waar, wanneer en hoe, zoals naar wens. Niet gebonden aan uur, tijd en ruimte. Lijkt een beetje op Aladin in Toverland. Waarbij zelfs een lamp niet eens meer nodig is.

Ja, BDW….

Zie voormeld artikel in De Tijd van 22/6: ondergetekende heeft er vruchteloos gezocht naar het woordje respect voor het Gezag. Zwartjes moeten ook durven mea culpa slaan, want van het generaties lange missioneringswerk is ook niet veel overgeschoten. Lood om oud ijzer.

En dat van die ouwe Coburger uit het jaar stilletjes: wat houdt hen tegen om er van onder te muizen?

-

Mais revenons à nos moutons…..

Voor onderweg. Alles piek en fijn. Maar om omver te vallen van de ondertussen gewijzigde wereld. Zowel van ver, zeer ver, nog verder. Maar ook van dichterbij onder de eigen 45ërs.

Nu is dat allemaal even totaal helemaal anders. Nu gaat het, eenmaal de deur uit, op wandel-snelheid, met veel bedachtzaamheid, zeer voorzichtig tastend en voelend. Meestal, gezien de bodemgesteldheid (!) zo goed als schoorvoetend. Achterdochtig als het ware met voelhorens vooruit. Spoor-zoekend als een oude straathond. Alles komt me wel bekend voor, maar ànders. De onderliggende verbanden tussen de punten A, B en C zijn eerder verwarrend. Moet dringend mijn vaste schijf laten adjusteren. Google Maps laten inplanten?

Gelukkig maar. Het leven zelf is, met de jaren veel trager geworden. Niemand herkent mijn persoontje, en ik herken ook niemand meer. Voordeel of nadeel, Johan Cruyff, “wa denkte gij”?

Waarom ik dit allemaal zeg? Wel, heu, zelf ben ik veranderd (de brillenkas op mijn neus is weg wegens nutteloos geworden, maar de wereld om mij heen is niet meer dezelfde. Het is een dagelijkse vaststelling voor iemand die ‘zijn kot’ onlangs weer heeft mogen en kunnen verlaten. Alles is neerwaarts geworden. Zowel materieel als intellectueel. De prijs van de vooruitgang? Nergens nog respect vanwege andere weggebruikers, vooral fietsers. Oud en jong. Alleen links (en voorzichtig) inhalen en voorbij steken? Is larie en apekool geworden. Koning FIETS is als dictator heer en meester op de weg. Fietsers hebben vooral hun jeugd voor, maar respect voor om het even welke verkeersregel is hen totaal vreemd. Van in de wieg? Gebrek aan opvoeding of teveel overal en in alles hun zin gekregen?

Dezelfde vaststelling is, aangaande de toestand der wegen, banen en weggetjes, ook toepasselijk op de plaatselijke ’Overheden’. Of moet ik eerder spreken van plaatselijke potentaten? Noem het nonchalance bovenop hun verspilzucht en je krijgt, hobbelend en slingerend, de resultaten onder je wielen. Jaren geleden werden, door de vroegere politieke kopstukken die voor heel andere dingen verkozen werden (bvb om – toen ook al - het Eigen Volk meer toekomst te geven), die in niets verschillen van de tegenwoordige, de wegen ‘verbeterd’, uitgebreid of breder gemaakt hebben. Voor vlotter verkeer van mens en dier. Een latere generatie gemeentelijke potentaten, net als hun Grote Bazen van alle kleur en slach in Brussel, begaan om hun eeuwigdurende beroemdheid, heeft daar ‘verbeteringen’ aan aangebracht. Te kunst en te keur want the sky was the limit en het geld kon niet op: Openbare Werken, bulldozers, graafmachines. Verkeershinder. Stakingen, Jaarlijkse Verloven: alles was goed om aan burgertje-pesten te doen. Was en dus altijd goed om van U te doen spreken. Ze weten daar maar al te goed hoe werkzaam ‘naambekendheid’ is… Overal alles kop over staart. Teveel om goed te zijn, maar goed voor de vakbondskas en de werkverschaffing van ieders achterban. Wegversmallingen, uitwijk plaatsen met veel schilderwerk op het asfalt, drempels tegen het verkeer, bloembakken op een verhoogde ‘middenberm’, bloembakken rechts en dan iets verder links. Alles niet verlicht en in het donker gehuld. Goed voor ‘vertraging’ van de verkeersstroom en van vooral veel zwenkend ontwijkingsgedrag. Veel remsporen in alle richtingen en hopen dossiers bij de Verzekeringen… Om nog maar niet te spreken van de enorme uitlaatgassen bij al die vertragingen en daarop terug versnellen…

Weer een halve stemronde later, andere Meesters, andere eeuwige reputaties die op het spel staan en dus weer ‘verbeterende’ openbare werken. Nu waren er nieuwe ‘slijtlagen’ nodig. Nieuwe asfalt waar er nog geen was, alhoewel de dag nadien die wordt opengebroken voor bepaalde kleine graafwerken (elektr., gas, internet…). Nieuwe bouwvergunningen voor luxe-kasten te lande waren schering en inslag. Met straatschendingen overdwars voor aanvoer van nutsvoorzieningen maar even verder voor de afvoer van de resultaten der bewoning naar de riolen. Resultaat: putten, bulten, plassen en kapotte schokdempers. Pijnlijke ruggen voor chauffeurs maar vooral voor fietsers. En niet te vergeten: de bejaarde scooter-rijders op wielen zonder schokdempers. Overal midden de rijvakken dieper of hoger geplaatste riooldeksels, knetterend als gekken bij elke wiel-aanraking van om het even welk voorbij glijdend voertuig. Beton en tarmac, vol gekladderd met strepen, enkele of dubbele onderbroken strepen en andere strepen, dooraderde of verboden zones; selectie-zones, verbod & gebod-pijlen, waarschuwingsymbolen, haaientanden, enz. Borden meer snelheidsbepalingen die liefst onderling in tegenspraak zijn; al naar gelang het naderen van den politoloog van de ene of van de andere strekking… De meesten schaamteloos verwaarloosd en dus meestal door iedereen genegeerd.

Controles? Ja, op snelheid en drankmisbruik. Vooral op verlaten ‘fietsstraten’ waar flikken uit de naburige Gemeenten zich bedekt hebben opgesteld om ‘overtreders’ op de bon te zwieren, zelfs in containers van groen-afval steken ze flitscamera’s!). Met flitsfoto en al waarop datum en uur de Rechter moeten overtuigen van de ernst van de feiten. Het zijn meestal foto’s waarop in velden of wegen zelfs maar een klein kinderfietsje te zien is. Gewoon toezicht op het naleven van de reglementen? Niet aan gedacht. Of misschien wel maar geen ‘middelen’ daartoe. Al is de Gemeenteraad ondertussen we uitgebreid met een paar tientallen schepen-ambten. Nieuwe departementen Milieu, Immigratie, Natuur & Bosbeheer, Seksualiteit en Gezinsplanning, Bejaardenzorg en vooral de Bestrijding van de Werkloosheid via Leefloon en dergelijke.

Oom Agent? Dakanie, want alle manschappen zitten, indien niet te kaarten, allemaal vast achter hun buro, bezig met parkeerboetes GASboetes of onderweg boodschappen doen voor de Dames en Heren Schepen.

Kapotte landwegen, scheef gezakte oplapstroken, verzonken weggedeelten? Geen tijd en vooral geen geld voor. Want de opgelegde dapper aan de gang zijnde ‘omvolking’ heeft voorrang. Er bestaat wel al lang geen feldgrauwe bezetting meer, er loopt wel geen Gestapo meer rond, zoals in mijn kindertijd, maar wat Merkel zegt, dat moet gebeuren.

*

*

Kort en goed. Het Circus-Reglement is vastgelegd bij Wet. Snelheid 120; 90; 70, 50 of 30 Km/u, al naar gelang de plaats waar de weggebruiker zich bevindt. Stop dus het oerwoud aan verkeersborden. Doe er regelmatig en adequaat controle. Liefst met zoveel mogelijk omhaal. La peur du gendarme, weet U

*

*

PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME

ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN, ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL

*

*

DROL VAN DE VADERLANDSCHE BROL

zijn al die beslagmakers aan de top niet eens nodig. Laten we Leiders aanstellend die kunnen Leiden in plaats van praatjes te verkopen.

Ra Ra Ra waar die te vinden zijn…

 

AFSLUITERKE

Pas op: kan de gezondheid van de Dienst Openbare Financiën zware schade toebrengen.

Boetes. Alle voorgaande worden afgeschaft maar wat volgt geldt voor alle overtredingen, van klein tot groot. Die komen onvoorwaardelijk op ieders strafblad. Voorvallen met gekwetsten zijn ten allen tijde voer voor de Rechter.

1^ste overtreding: € 25

2de overtreding € 2500 + rijbewijs 1 jaar ingetrokken

3^de overtreding: levenslang rijverbod + voertuig in beslag genomen…

Geschatte impact: daling van het aantal verkeersslachtoffers met 95%. Stijging van de tewerkstelling in de politiekorpsen met 200%

Onrechtstreeks politiek gevolg: recht bij leven op een standbeeld van 10 meter hoog voor deze Minister van Verkeer & Waterstaat.

Herkomst van het vereiste brons? Is na te vragen in Laken na de vlucht des Konings.

Voor de verstrooide lezer die soms niet zou gemerkt hebben dat hierboven een tekstje stond die er verleden week dinsdag had moeten staan…

Nederige bede om excuses, maar ik en was er niet en ben nog steeds niet in staat tot schrijven. Wegens – verboden te lachen - een bed-ongevalletje. Opname in de SPOED + 24/24 platte rust, rechter-onderbeen omhoog.

Waarschuwing voor alle even beklagenswaardige stervelingen als ikzelf. Hoedt U voor moderne stalen dubbelbedden met comfortabele zwaar overhangende matrassen. Ze zijn des duivels. Onverhoeds prikken ze de toevallige slaapdronken niets vermoedende voorbijganger met hun scherpe hoeken.

En ik zit er maar mee. Woensdag mogen de hechtingen er uit en ik zweer om mijn Plechtige Communiezieltje om deze keer niet van mijn stokken te zullen gaan.

Moet nog veel rusten van de Dokter en mij vooral niet moe maken.

Gelukkig is er voor het hele land bijlange nog altijd geen land in zicht en het zal dus niemand opvallen dat deze hens nog niet aan dek zijn. Sta dus waar de beste stuurlui gewoonlijk staan, aan wal…

Digithalys