De onvolprezen Marc Grammens zal er op terugkomen in zijn volgend nummer van Journaal, waar het bijna smekend klinkt dat de pers AUB toch enige vorm van objectiviteit zou behouden. M.a.w. dat zij, naar best vermogen, de waarheid zou dienen.
Wat denkt U daarvan Ivo Belet, die in de Oude Media Uw houding (onder luid protest de zaal verlaten) mocht komen toelichten?….
Ik moest onwillekeurig denken aan de dief, die zich in de Rechtszaal opwindt omdat hij daar afgeschilderd wordt als…een dief. Ja, de waarheid kan soms pijn doen, nietwaar?
Dat Eppink-ventje is nu niet direct de vriend van de Vlaams Nationalisten, maar, met onderstaand artikel, om het op z’n Hollands te zeggen, ‘heeft hij een punt’. En meer dan één, als U het mij vraagt. Ik had hem alleen de lijn van zijn redenering willen zien doortrekken naar het ‘cordon sanitaire’ in het land der Pelgen. Aanleiding zou bijvoorbeeld kunnen geweest zijn de media-boycot van ‘Inch’ Allah?’, het boek van Filip Dewinter, dat in geen enkele boekhandel noch gevonden, noch besteld kan worden….Joseph Goebbels (neen, nog net niet Jos Gheysels) en zijn boekverbranding, dat was toch fascisme van de ergste soort?
Of zullen we Vaclav Klaus hierover moeten zien aan het woord te krijgen?
“Vaclav Klaus raakte juiste snaar”
25-02-2009 - Derk-Jan Eppink - LijstDedecker
De Tsjechische president Vaclav Klaus heeft vorige week tijdens een geladen toespraak in het Europese Parlement in Brussel het 'ondemocratische en elitaire karakter' van de Europese Unie op de korrel genomen.
Verscheidene Europarlementsleden verlieten 'ontstemd' het halfrond.
Derk Jan Eppink vraagt zich in een opiniestuk in De Standaard af waarom de parlementsleden zo reageerden.
Beluister de toespraak (Engelse vertaling) Gevestigde Europolitici reageerden overgevoelig toen de Tsjechische president Vaclav Klaus hen op 17 februari toesprak in het Europees Parlement in Brussel. Gastsprekers komen steevast met een flinke pot stroop naar het halfrond die ze vervolgens om de mond van die gevestigde Europolitici smeren. Die voelen zich dan belangrijk en zijn als een kind zo blij.
Maar Klaus kwam niet met een gebruikelijk 'Jip en Janneke'-verhaaltje, waarna onthutste parlementsleden, zoals Ivo Belet (CD&V), wegliepen als verwende kinderen. Toch had Klaus een punt.
Europese parlementsleden hebben een dunne huid. Als speechschrijver van voormalig EU-commissaris Frits Bolkestein heb ik dat vaak gemerkt. Wie de parlementsleden aanspoort wat sneller te beslissen en te kijken naar wat er leeft bij de bevolking, krijgt woedende reacties.
Tijdens een toespraak over de liberalisering van de post wees Bolkestein de parlementsleden nogal confronterend op hun verantwoordelijkheid. De Duitse afgevaardigde Georg Jarzembowski (CDU) was razend, anderen raakten onwel.
"U spreekt hier niet tot het Volkscongres van de Chinese Communistische Partij", zo schalde hij als een Feldwebel door het halfrond. "Wij zijn een echt parlement, het parlement van Europa."
Bolkesteins voorstel werd weggestemd. Hij vroeg me daarop een kilo wasverzachter in elke toespraak te doen.
Klaus had de wasverzachter thuisgelaten.
Hij hoefde geen voorstel door het Europees Parlement te loodsen en kon de bal keihard in de touwen schieten. Bij gebrek aan mouwvegerij liep Belet de zaal uit en ging uithuilen bij de VRT. Hij beschuldigde Klaus ervan de Europese Unie met de Sovjet-Unie te vergelijken. Fout. Klaus heeft het woord Sovjet-Unie niet eens genoemd.
Het gedrag van Belet had meer te maken met profileringsdrang. Ook andere gevestigde Europolitici waren verbolgen. Ze luisterden niet omdat ze niet werden geprezen.
Ik heb de rede van Klaus nog eens zorgvuldig nagelezen. Hij noemt het Europees Parlement een 'sleutelinstelling' en zegt dat er voor de Europese Unie 'geen alternatief' is. Wel stelt hij de Europolitici de vraag of ze zich niet met te veel dingen bezighouden. Dat is toch een legitieme vraag, Ivo?
Tegelijk werpt Klaus de vraag op of Europese integratie niet te zeer uitgaat van dogma's die niet mogen worden bekritiseerd. Het huidige institutionele bouwwerk wordt volgens hem gezien als een 'heiligdom' terwijl er veel gebreken zijn.
Zo is er in het Europees Parlement geen verhouding tussen regering en oppositie, zoals in elk normaal parlement. Iedereen moet het eens zijn met de 'enige correcte opinie' en wie dat niet is, wordt afgedaan als een "vijand van Europa, een anti-Europeaan". Nergens is politieke correctheid zo machtig als in het Europees Parlement.
Klaus klaagt de kloof aan tussen de Europese Unie en de burger. Ook dat is een gevoelig punt in het Europees Parlement. Sinds de eerste directe verkiezing van het Europarlement in 1979 dalen de opkomstcijfers bij Europese verkiezingen. Dat is toch een belangrijke graadmeter. Er is iets mis. Gevestigde Europolitici leven intussen in een ontkenningsscenario. Er is niets mis: de burger stemt niet omdat hij 'gelukkig' is.
Nergens vergelijkt Klaus de Europese Unie met de Sovjet-Unie. Hij waarschuwt de EU wel voor mechanismen waaraan vroegere totalitaire regimes ten onder gingen. Hij vindt dat men moet leren uit de geschiedenis. Is dat nu verkeerd? Durft men die zelfanalyse al niet meer aan?
Ik heb in mijn boek Europese mandarijnen wel gewezen op gelijklopende trends tussen de Europese Unie en de Sovjet-Unie. Ik kwam op dat idee door politici uit de Baltische staten (ooit deel van de Sovjet-Unie) die me bekenden hoeveel overeenkomsten ze zagen tussen beide in mechanismen, symboliek en dynamiek.
De Sovjet-Unie kende de communistische heilstaat en de Europese Unie streeft naar een heilzame federale entiteit via de 'ever closer union'. De Sovjet-Unie wilde de VS inhalen in 2000, de EU wil dat ook (vanaf 2010). De Sovjet-Unie kende de 'gelukkige' arbeider, de EU heeft zijn mythische burger.
De Sovjet-Unie ging ten onder aan façade-beleid. Men deed collectief 'alsof' alles goed ging, maar de werkelijkheid was totaal omgekeerd. De Europese Unie heeft ook die neiging. "Europa moet, Europa doet U goed."
Tegelijk verschraalt de economische basis, komen pensioenen steeds meer onder druk te staan, verdwijnen banen, rukt in grote steden een sociale apartheid op met allochtone achterstandswijken en raakt de gewone burger vervreemd van de Europese elite die het allemaal beter weet. We zitten nu in een economische crisis die de Europese Unie niet zag aankomen. Het ging immers allemaal 'goed'.
Gelukkig heeft de Europese Unie meer ruimte voor democratische correctie dan de Sovjet-Unie. Daar maakte de analyse van Klaus een te korte bocht. Het is bij uitstek het Europees Parlement dat die correctie inhoud moet geven.
Wat doen gevestigde Europolitici als Belet? Ze verschuilen zich achter de façades van Europa en prevelen de 'enige correcte opinie'. Ze lopen weg als ze de waarheid horen. Ze zijn net zo vervreemd van de bevolking als de leden van de Opperste Sovjet.
Klaus heeft ze een wake-up call gegeven met een speech zonder wasverzachter. Dat was moedig. Want, zoals Klaus zelf zegt, als de Europese Unie faalt, is er 'geen alternatief'.
Bron Iskander Mail
Geen opmerkingen:
Een reactie posten