Eric De Bruyn, 50 jaar jong, Spa-ër Rood vlaggendrager, universitair en milieuambtenaar bij ’t Stad Antwerpen, is, quasi gelijktijdig met Filip Dewinter, onlangs bevallen van een boek. Hij van een ideologische “ROODDRUK VOOR EEN NIEUW SOCIALISME” (Was het maar waar!) en El Cid van een realistische waarschuwing tegen Muselmannen-adoratie “INCH’ALLAH”
Alleen al door zijn tegenspraak ooit tegen Wijfje Carolina waar hij 35% +/- van de stemme, haalde als tegenkandidaat-voorzitter van de SPA, had die jongen een beetje mijn sympathie verworven. Eindelijk iemand bij de Sossen die recht-aan recht-door-zee kon klappen…Dezelfde eigenschap als bij de mensen van het Vlaams Belang: zat daar misschien een mooie romance in?
Zelfs na het avontuur van den Bleiter als nieuwbakken SPA-drinker, zag ik het zitten. Het kan niet veel gescheeld hebben, of daar zouden deuren toegeslagen geweest zijn…De zoveelste paleisrevolutie bij de kaviaar-sossen, wie weet…En wie weet, nu LDD aan het désintegreren geslagen is, kon Valkeniers een bruggetje slaan…Al was het maar om de niet-sos maar sociaal progressief alternist Janssens een loer te draaien,…Daar zou Bruyntje wel oren naar gehad hebben, denk ik…en gans West Europa zou geglunderd hebben! .
Maar nu ik vandaag via de lieve jongens en meisjes van het AFF een soort boekbespreking anex levensbeschrijving vind over Eric De Bruyne’s gewrocht (waarvan uittreksel hierna) dan denk ik mijn sympathie een beetje te vroeg te hebben uitgebazuind. Oordeel zelf: is dat het werk van iemand die ‘change’ zal brengen?
In mijn ogen is Eric Debruyn niet beter dan de andere Grote Nullen-verstanden: het zijn dokters die vaststellen dat de patiënt koorts heeft, maar dan hun biezen pakken, wetend dat zij als kwakzalvers in geen enkel geval kunnen bijdragen tot de genezing.
Ik vergis mij niet graag! Zal dus die Rood-Bruyne bazuinblazer een beetje beter volgen….
We zijn nog altijd maar bij de sterk doorleefde inleiding van Erik De Bruyns boek, maar even later begint De Bruyn aan zijn 'rooddruk'. Hoe de angst ombuigen in meer democratie. Hoe de angst ombuigen in beter samenleven. Hoe de angst ombuigen naar een economie ten dienste van de mensen en niet van de kapitaalbezitters. En hoe de angst ombuigen in een ecologisch verantwoord project. De Bruyn beschrijft wel meer de angst dan het alternatief, maar doet dat met zoveel verve – waar relevant met voorbeelden puttend uit zijn persoonlijk en beroepsleven, andere keren met verbluffende cijfers en feiten, en nog elders met knappe redeneringen en welgemikte oneliners. In tegenstelling tot Dirk Geldof in Onzekerheid. Over leven in de risicomaatschappij bezondigt Erik De Bruyn zich niet aan academische referenties, en nog minder aan het hooghartig academisch taalgebruik van zijn districtsgenoot Wim Van Rooy.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten