217 - DOORBRAAK
*
Maandag 13 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Wat
na deze pandemie? Ik vrees met grote vreze namelijk dat een stem binnen
4 jaar op Vlaams Belang of N-VA alleen niet zal volstaan.
Want
de geluiden in de ondergaande Media worder almaar door scherper. Net
als op het front. Geen losse flodders meer, maar scherp.
1984 KOMT DOOR DE CORONACRISIS WEL ERG DICHTBIJ.
1984 corona totalitair overheid
foto: ©Pixabay
*
1984 STAAT VOOR DE DEUR
*
Grote Broer-complex bij overheid in coronacrisis
*
11/04/2020 Luc Nijs - Leestijd 11 minuten
*
De
private markt moet blijkbaar volledig de rats-modee in gereden worden.
Solidariteit is éénzijdig, schreeuwerig en onvoorwaardelijk. De overheid
als ‘be all and end all’ van het publieke en private leven. 1984 is aanstaande, en we gaan er niet blij van worden. Ik zie zes krachtlijnen.
Dictatoriale neigingen van een minderheidskabinet
De
volksgezondheid blijkt wat waard. Tot zelfs de totale verarming van de
maatschappij. Desnoods manu militari afgedwongen, zelfs als dat
GAS-boetes oplevert zonder juridisch draagvlak. De manier waarop mensen
als De Block, De Crem en consoorten hun eigen mandaat invullen, zegt
iets over de dictatoriale inborst van de huidige generatie politici.
Wie
geen leider is, of inhoudelijk sterk, is niet meer dan een
tafelspringertje. Die doen al wat nodig is om gehoord te worden. En ze
dwingen dat af op manieren die hun positie niet legitimeert. Alle
beperkingen op dat punt moeten wijken voor het zelf gedefinieerde
‘algemeen belang’. Daarvan zijn natuurlijk ‘zij alleen’ de ultieme
representatie. Zij bepalen de validiteit van wetenschappelijke kennis,
de rol van de economie, de sinterklaas strooisels etc. Maar vooral
valideren ze hun eigen keuzes als de enige juiste. Alle bewegingen van
het maatschappelijke leven culmineren in de legitimiteits-overstijgende
persoon van een crisispoliticus in volmacht-tijden. Dat men faalt in de
route die gevolgd moet worden — mondkapjes, testen, testmateriaal,
woonzorgcentra — is allemaal verkeerd begrepen ‘excellentie’. De WHO
vindt het allemaal prima, maar is zelf bron van veel wanbeleid, en
eigenlijk een institutioneel doorslagje van de overheid.
Verantwoording en vertrouwen
De
zieligheid van de soeverein in deze tijden piekt. Iedereen neemt de
best mogelijke maatregelen, al zijn die alle verschillend, zowel
inhoudelijk als temporeel. Zo ook de exitstrategie. Echte verantwoording
komt er wellicht nooit. De uitwerking van alternatieven valt niet te
bewijzen. En alle schade, hoe groot ook, zal als noodzakelijke
gevolgschade worden weg ge-argumenteerd. Iedereen is nerveus en dan gaat
er wel eens wat fout… maar niemand is van slechte wil! Daar moet je het
dan maar mee doen.
Falende middelmatigheid is de norm.
Nochtans
is ‘output legitimiteit’ even belangrijk, zo niet belangrijker dan
‘input legitimiteit’. Helaas is die in België al uiterst wankel. Falende
middelmatigheid is de norm. De rekening wordt toch doorgeschoven. Al
wijzigt de overheid haar mening in deze crisis nog 10 keer: Het was de
best mogelijke route, gelet op feiten en omstandigheden en
voortschrijdend inzicht. Verantwoording is onwenselijk, en het
vertrouwen van de burger niet nodig. Dat hebben we al zo vaak beschaamd
en er gebeurt toch niets.
Als
we de trias politica dan toch zo belangrijk vinden, zou een
inhoudelijke afrekening wel wat explicieter mogen. Ik vrees namelijk dat
een stem binnen 4 jaar op Vlaams Belang of N-VA alleen niet zal
volstaan.
De media als schoothondje
Ik
vraag me af waar die huidige generatie journalisten wordt opgeleid. Of
welke eindredacteur de hele dag in de nek van die mensen loopt te hijgen
dat het allemaal wat linkser mag. Dat ze geen weerspiegeling zijn van
de maatschappij is jammer. Maar dat hun standpunt door velen wordt
gezien als maatschappelijk leidend is ronduit gevaarlijk. ‘Simulacra’
zijn enorm problematisch daar ze inactiviteit en zelfs illusies
opleveren. De media is grotendeels verworden tot het schoothondje van
‘de macht’, of beter, van het bestaande institutioneel-elitaire publieke
domein.
Als
we als hoog opgeleide maatschappij niet in staat zijn inhoudelijk
verweer te bieden tegen een structureel falende overheid en tegen media
die het publiek functioneren niet deconstrueren, maar louter de macht en
het systeem bevestigen, dan kunnen we beter de universiteiten
afschaffen. Die hebben dan niets bijgedragen aan het
’verlichtingsdenken’, of in ieder geval aan de implementatie ervan.
De media schaffen zichzelf wel af.
De
media schaffen zichzelf wel af. Dat gebeurt vanzelf als je nieuws
vooral als een verkoopbaar product bekijkt. Het merendeel van wat wordt
aangeboden kwalificeert sowieso niet meer als info of nieuws. Zelfs niet
als je bereid bent de discussie te voeren over de vraag of nieuws/info
ooit helemaal objectief kan worden geleverd.
Monetair beleid ten voordele van een 1984-overheid
Het
mag kosten wat het kost, en wij bepalen wel hoe dat geld verdeeld moet
worden. Buiten het feit dat bepaalde essentiële faciliteiten zoals
nood-kredieten nog altijd niet actief zijn, is straks de vraag wie die
financiële puinhoop gaat opruimen. Het zal niet de werknemer zijn, want
de tewerkstelling zal slijmerig traag weer op gang komen. De economische
heropleving zal slechts zeer gradueel vanuit een erg diepe krater
kruipen. En bedrijven houden de vinger op de knip totdat men effectief
een terugkerende vraag ervaart. We spreken dan over jaren. Maar dat doet
er niet toe. We doen alles wat nodig is, klinkt het dan in navolging
van Mario Draghi. De 1984-overheid redeneert namelijk
als volgt: Ik kan hier alleen maar bij winnen, ten koste van de
maatschappij die ik vertegenwoordig.
Diezelfde
overheid denkt: De Europese Centrale Bank (ECB) houdt de rente laag —
zodat ik goedkoop kan lenen — en koopt waardepapier waar ze kan.
Inflatie is er niet, want de deflatoire tendenzen (economische
inactiviteit, demografische effecten, schuldniveau’s) zijn te groot.
Tenzij ik belastingen ga heffen, maar dat is voor later. Liever nog
zouden we het volgende zien. We zouden als landen geld kunnen ophalen in
de markt, maar dan beslissen de financiers mee over ons economisch en
begrotingsbeleid. We schrijven dus liever in op de balans van de ECB met
SDR (special drawing rights of bijzondere trekkingsrechten). Op basis
daarvan geeft de ECB nieuw geld uit. Die kunnen nadien worden
weggestreept. Of de ECB kan, al dan niet eenzijdig, beslissen om die
geldhoeveelheid terug te laten krimpen. Een andere route is het uitgeven
van eeuwigdurende obligaties (door nationale overheden) die de ECB dan
opkoopt.
Overheid of armoede
In
beide gevallen heeft de overheid er geen last van. Die kan sinterklaas
spelen. De SDR kwalificeren niet als (overheids)schuld — hooguit als een
schuld aan zichzelf. Bij het wegstrepen leidt dat misschien tot hogere
inflatie, maar die heeft ze sowieso niet aan een touwtje. Als anderzijds
de ECB de geldhoeveelheid doet krimpen, dan zakken de prijzen van
activa. Dat levert dan weer een verzwakte private markt op, die
makkelijker te domineren is. De grens tussen budgettair en monetair
beleid verdwijnt in het aangezicht van een woekerende overheid.
Monetaire financiering van de begroting en overheidsuitgaven in het
algemeen zijn dé natte droom van iedere 1984-overheid. Het VK geeft
momenteel het lichtende voorbeeld. Quantitative easing (QE,
kwantitatieve versoepeling) was enkel maar liquiditeitssteun, dit is het
echte werk. Weg met die disciplinerende obligatiemarkt. Zelfs
media-coryfee Paul De Grauwe is er voor te vinden. Kan je nagaan.
Overheidsfalen kan je oneindig wegpoetsen achter technocratisch monetair beleid.
Technocratisch
monetair beleid en 1984 gaan, misschien in tegenstelling tot wat men op
het eerste zicht zou denken, perfect samen. Je kan van lockdown naar
lockdown waarbij je de economische cohesie volledig uitkleedt, zonder
direct effect. Overheidsfalen kan je oneindig wegpoetsen achter
technocratisch monetair beleid. Het eindpunt daarvan is niet
noodzakelijk een monetaire implosie (dat kan evenwel). We komen vooral
terecht op een structureel lager plateau van economische activiteit en
vooruitgang. Dat betekent een publiek-institutioneel-ingesloten
passiviteit. ‘Overheid’ of ‘armoede’ is dan de enige
keuze voor de maatschappelijke dynamiek. Niet veroorzaakt door een
natuurwet, maar als gevolg van expliciete institutionele en ideologische
keuzes.
De exit commissie
Ik
nam kennis, zoals u, van de exit commissie die ons uit deze ellende
moet verlossen. Die gaat er naar eigen zeggen de tijd voor nemen en heel
gefaseerd werken. Het economische belang is niet wat primeert. Dat mag
niet verbazen. 9 van de 10 commissieleden slepen zich al hun hele
professionele bestaan voort op publiek geld. Ze hebben er blijkbaar geen
enkel benul van waar hun salaris vandaan komt. Mensen als Geert Noels
en Ivan Van de Cloot, die zich als media-economen wel vaker in het debat
mengen, werden geweerd. Daar zijn ze waarschijnlijk maar beter blij
mee. Maar bovenal zouden zij te veel de vinger op de ontelbare pijnlijke
plekken leggen. Deze exitcommissie – en ons hele politieke systeem –
heeft last van wat Adam Tooze in de laatste London Review of Books
adequaat beschrijft als het ‘gebrek aan leiderschap op het adequate
niveau van de crisis die bedwongen moet worden’.
Er
was allerhande kritiek, bijvoorbeeld dat de commissie niet divers
genoeg was. Er was blijkbaar geen pedagoge en geen vertegenwoordiging
van het middenveld en van de werkgevers en werknemers. Dan was er weer
te weinig jong volk, en ga zo maar door. Je moet uiteraard niet de
ambitie hebben om écht een verschil te maken. Dan pas je natuurlijk niet
in het profiel van zo’n commissie. Daarom mijn voorstel: Vraag Myriam,
uit de HLN-serie Overspel in tijden van corona. Die slaagde erin tijdens
haar laatste rendez-vous met haar minnaar voor de lockdown op zijn
minst 10 orgasmes binnen te harken. Die zit nu toch troosteloos thuis
bij haar man en wist blijkbaar toch iets voor elkaar te krijgen. Dat is
winst.
die exit gaat een nog grotere puinhoop worden dan hoe we deze ellende in gesukkeld zijn
Hoe
dan ook, die exit gaat een nog grotere puinhoop worden dan hoe we deze
ellende in gesukkeld zijn. Alles valt namelijk te beargumenteren in de
spagaat tussen volksgezondheid en economische belangen. Niemand is
verantwoordelijk. En de strategie van het ‘pompend remmen’
die de Nederlanders toepassen, is de ideale cocktail voor puur
wanbeleid à la belge. Niemand durft te beslissen of verantwoordelijkheid
te nemen, en de media zullen ex-post iedere mogelijke uitkomst
simpelweg legitimeren.
De maatschappij kan het niet schelen
Wie
een goed functionerende parlementaire democratie wil, heeft naast faire
regels en bekwame mensen ook een geëngageerde maatschappij nodig. Die
hebben we niet. We hebben een maatschappij die in overgrote mate
afhankelijk is van de overheid qua (vervang)inkomen. Zelfs voor de
crisis was dat al zo. De rest van de maatschappij is vooral te druk met
zichzelf, met Netflix en Facebook en wat nog. Op heldere momenten laten
ze zich na een bezoekje aan het containerpark opnieuw in coma rijden
door Ter Zake, de Afspraak of desnoods het VTM-nieuws. En dat zonder
enige vorm van verweer, ondanks de eindeloze reeks idioterieën die je er
dagelijks te verwerken krijgt. Dan ben je als maatschappij dus niet
meer te helpen. En maakt het dus niet uit wat voor publiek bestel we
hebben, zolang de geldkraan maar open blijft staan. En ondertussen
klappen we iedere avond als collectief stress-reductieritueel.
De weg naar 1984 is duidelijk, de weg eruit allesbehalve
Het
heeft er alle schijn van dat ‘1984’ nu echt wel in aantocht is. De
crisis na crisis, die alle bestaande problemen uitvergroot, zal leiden
tot een technocratisch-marxistische putsch in alle maatschappelijke
domeinen. De gemiddelde apparatsjik ziet daarin nu reeds de manifestatie
van zijn eigen ideologie, zonder ook maar iets van waarde toe te
voegen. Het is zo omdat ik het zeg. Amen! Let wel: De weg naar 1984 is
duidelijk, de weg eruit allesbehalve. Laten we zorgen dat we het ons
niet uitgebreid gaan beklagen, althans voor wie het überhaupt nog wat
kan schelen.
NA GESCHRIJFSEL
*
Zoals die bezig zjnn inderdaad. De media schaffen zichzelf wel af.
Llijfsbehoud
is er wel tussen het gewone volk, de klavier- en panne-slaven, maar de
stem in hun oren laat hen geen andere keus. Want Gottekes toch, als het
dan toch àndersd wordt, dan keren die wel tijdig hun kar en nemen nieuwe
werkslaven in deinst. De oude zijn dan rijp, lijk het gebeurde bij GVA,
toen dee Kanaaalduiker het daar voor het zegen kreeg, voor het
gekkenhuis.
*
Als anderzijds de ECB de geldhoeveelheid doet krimpen, dan zakken de prijzen van onze activa….
M.a.w.. Pinoccio in ’t groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten