177 - DOORBRAAK
*
Dinsdag 31 maart 2020
DE PS-STUDIEDIENST ALS BONDGENOOT
WELKE WEG VOOR BELGIË (2)
*
**
*
31 maart 2020 - Leestijd 5 minuten
Het
becijferde besef dat Wallonië, meer nog dan België in het algemeen,
voor een catastrofe staat heeft ongetwijfeld de arm van Magnette
omgewrongen. Daar mikten de koninklijke pogingen sinds de aanstelling
van Coens en Bouchez op. Dat dit zolang uitbleef was waarschijnlijk
omdat Magnette zich vastgebeten had in zijn ideologische verblinding –
‘jamais avec la N-VA’. Hij werd daartoe opgehitst door het
snob-socialisme van Ecolo en de sterke allochtone PS-vleugel, vooral in
Brussel onder leiding van Ahmed Laaouej. Magnette mikte
op nieuwe verkiezingen om N-VA te verzwakken en de Vlamingen voorgoed
in de hoek van ‘des boches’ (moffen) te duwen.
Met de baarlijke duivel in bed
Het
paleis probeerde tevergeefs Magnette tot andere inzichten te brengen,
en zijn studiedienst confronteerde hem – als we Herman De Bode mogen
geloven – steeds duidelijker met het feit dat hij een zelfvernietigende
strategie volgde. Hij zat echter muurvast en kon geen kant meer op.
Zoals iedere kat die in het nauw zit klauwde hij wild om zich heen.
En De Wever deed zijn tactisch onvoorzichtige uitspraak in het middagnieuws van zaterdag 14/03
Corona
werd tenslotte het voorwendsel om zijn heilige bezweringen in te
slikken en dus was hij plots bereid in de boot te stappen met de
baarlijke duivel, Bart De Wever. Die van zijn kant dacht dat hij zijn
slag thuis had gehaald en zag zichzelf reeds als premier (tegen zijn
goesting, zogezegd). En De Wever deed zijn tactisch onvoorzichtige
uitspraak in het middagnieuws van zaterdag 14/03.
Daarbij
was geen rekening gehouden met drie factoren. De eerste en
belangrijkste was de oppositie van het PTB-gestuurde FGTB dat geen
rekening houdt met cijfers, maar slechts met ideologische verstarring.
Laat de rijken de crisis maar betalen, is hun redenering. De PVDA vroeg
meteen om een coronabelasting op de grote fortuinen.
Dat
de persoonlijke vriend van wijlen Fidel Castro, Gerard Depardieu,
vanuit die logica ooit naar bij hen was gevlucht en vandaar bij Poetin
terecht kwam, zijn zij alweer vergeten. Magnette miste, in tegenstelling
tot Di Rupo, het gezag om zijn opposanten weer in hun sektarisch kot te
jagen. Een tweede factor was de gretigheid van Ecolo/ Groen om als
‘nuttige idioten’ mee naar de afgrond te marcheren. De derde factor was
de verslaving aan postjes in de liberale ‘familie’. Dat vraagt om een
korte uitleg.
Buiten de vijver van de flaminganten
Toen
N-VA in 2014 haar grote overwinning behaalde met 32,5 procent, zat zij
in een paradox: de grootste partij van het land (20,3 procent federaal,
tegenover PS nummer 2 met 11,7 procent), maar geen partners aan
Franstalige kant. Na niet eens zo ingewikkelde formatiegesprekken bleek
evenwel de MR van Charles Michel, met amper een kwart stemmen in haar
taalgroep (9,6 procent federaal) bereid over de algemene afkeer in
Franstalig België voor Bart De Wever heen te stappen.
De MR kreeg met 650.000 stemmen zeven van de veertien ministers (inbegrepen de premier)
De
MR stapte in een regering waarin zij de leeuwenbuit kon binnenhalen. De
MR kreeg met 650.000 stemmen zeven van de veertien ministers
(inbegrepen de premier), tegen N-VA met 1.366.000 slechts drie (plus
twee staatssecretarissen). Bovendien bleek De Wever bereid om zijn
communautaire eisen voor vijf jaar in de diepvries te stoppen om een
financieel herstelbeleid mogelijk te maken.
Dat
lokte meteen protest uit van het radicaal flamingantische deel van zijn
achterban, maar omdat het Vlaams Belang in de urnen een gigantische
oplawaai had gekregen (van twaalf naar drie zetels) en met 5,8 procent
zelfs flirtte met de kiesdrempel, leerden zij hun mond te houden.
De Wever, die heerste als God in Frankrijk, drukte resoluut de Bocht van Bracke
door, die inhield dat de partij de nadruk zou verleggen van het
communautaire naar het sociaaleconomische. Een bocht die hij toch al had
willen nemen. Hij had al eerder gezegd dat hij van het dom
vlaggenzwaaien af wilde. Dat had hem geen windeieren gelegd. Voor het
eerst had een Vlaams-nationale partij massaal kiezers aangetrokken die
wantrouwig staan tegenover het in hun ogen bezoedelde flamingantisme.
Dat zou als een tijdbom tikken.
Verrechtsing leidde tot verlinksing
De
regering Michel was voor De Wever een berekende gok. Indien hij geen
tegenspeler kreeg in het Franstalige landsgedeelte, zou hij ondanks zijn
bijna verpletterende aanwezigheid in Vlaanderen voorgoed geblokkeerd
zijn, dat besefte hij. Het grandioze cadeau aan MR hield impliciet een
uitnodiging in om in Wallonië een rechtse stroming op gang te brengen.
Dat
mislukte en dat werd duidelijk tijdens de Marrakesh-botsing van eind
2019, toen bleek dat Michel in plaats van rechtser in feite linkser was
geworden, ‘om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan’. Waar hij
niet lang daarna voor beloond zou worden met de oppergaai in ‘Europa’,
waarna hij zijn regering in perdel liet. Wat overbleef was een
ziekelijke honger in de liberale ‘familie’ naar mandaten.
Daar
moest ook de lauw bekeerde Magnette voor knielen. In feite deed hij
hetzelfde wat BDW vijf jaar eerder had gedaan: hij kocht de liberalen
letterlijk om. Daarom ontdekten die onder Georges-Louis Bouchez hoe
verknocht zijn wel zijn aan la Belgique. Op de achtergrond stond Meyrem
Almaci te juichen vanuit de illusie dat zij nu eindelijk weer relevant
zou zijn. Zij is al blij met een dode mus.
Te veel mensen met mooie titels
Belangrijk
in die verlinksing was dat de regering Michel ten dele mislukte. Zij
voerde weliswaar een aantal hervormingen door die weinig tot de publieke
verbeelding spraken, maar dat gebeurde amateuristisch.
Theo Francken tweette graag, maar liet zich overspoelen door ‘Marrakesh’
Zo
kwam de fameuze tax shift van Johan Van Overtveldt (die weggerangeerd
werd naar ‘Europa’) op een gat in de begroting van twee miljard te
staan; de aanschaf van de F35 door Steven Vandeput (die zich verschanste
in Hasselt) was geen verkwikkend dossier; en ook Elke Sleurs
demonstreerde dat een universitaire titel niet noodzakelijk een garantie
is om een departement goed te besturen. Net zoals Hendrik Vuye al had
bewezen dat een professoraat wel tot een vakbekwame criticaster, maar
niet tot een slagkrachtige fractieleider leidt. Theo Francken tweette
graag, maar liet zich overspoelen door ‘Marrakesh’. De enige met een
goed rapport was, nogal verrassend, Jan Jambon. N-VA had nu een uitweg
nodig om effectief gebruik te kunnen maken van zijn objectieve
bondgenoot, de PS-studiedienst.
Eddy Danneels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten